Μην τον είδατε,παιδιά, τον Ηρακλή;

Πριν από λίγες μέρες, ο δημοσιογράφος Ηλίας Κανέλλης προσπάθησε να μπει στο κτήριο του ΔΟΛ, όπου εργάζεται. Κάποιοι συνδικαλιστές και ακτιβιστές δεν του το επέτρεψαν, ζητώντας του να κάνει τον γύρο του κτηρίου και να περάσει από την άλλη, την πίσω πόρτα. Επέμεινε ματαίως, προτάσσοντας το αυτονόητο ‘θέλω να πάω στη δουλειά μου’. Ο αντίλογος ήταν του τύπου «εδώ τώρα εμείς κάνουμε μια καλή πράξη, ασκώντας πίεση στην εργοδοσία για να μην απολύσει τον εργαζόμενο οδηγό Π.Β.», χωρίς καν να υπάρχει απεργία. Εκείνος επέμεινε και… Ενώ βέβαια, η δημοσιότητα που δημιούργησε ο μη προσχεδιασμένος προπηλακισμός του, απέβη ευτυχής. Διότι έτσι δεν απολύθηκε ο Π. Β., αφού ο ντόρος (και μόνο αυτός) έβαλε σε δεύτερες σκέψεις την εργοδοσία, που (προσκαίρως;) έκανε πίσω…

Προπηλακισμοί τέτοιου τύπου γίνονται και με τους ‘περιφρουρητές’ του ΠΑΜΕ. Έχουμε μια συνήθως μειοψηφική απεργία σε μια ΔΕΚΟ, ας πούμε στη ΔΕΗ. Και αποκλείουν την είσοδο οι ντουλάπες με τα ρόπαλα. Όποιος εργαζόμενος απαιτεί να μπει μέσα να δουλέψει, αμφισβητώντας το δέον της απεργίας, απλώς δεν θα μπει. Αν επιμείνει, πάλι δεν θα μπει. Και θα φύγει και ξαπλωτός.

Δεν έχει καμία σημασία αν οι χαπεννίστες συνδικαλιστές είπαν στον Ηλία Κανέλλη ετούτο και κείνος τους είπε το άλλο. Και αν ο Η.Κ. ήθελε να στηρίξει ή όχι τον «αγώνα» τους. Και αν οι χαπεννίστες αντιλήφθηκαν ότι ουσιωδώς είχαν απέναντί τους κάποιον, που αμφισβητούσε την ηθική και αισθητική συγκρότηση του διαβήματός τους, μη δείχνοντας δουλοπρέπεια στο χυδαίο μανιχαϊσμό τους… Ενός διαβήματος που ουσιωδώς αποτελεί μια σύγχρονη μορφή θεαματικής στρατευμένης σώου μπήζνες, μιας ‘προωθητικής ενέργειας’, όπου οι λίγοι σχεδιάζουν ερήμην των πολλών και οι πολλοί εκτελούν χωρίς πολλά λόγια. Αφού, όποιος δεν υπακούει σε κάτι που εγώ μονολιθικά θεωρώ ότι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ πρέπει να κάνουμε, μαύρο φίδι που τον έφαγε.

Δεν έχει καμία σημασία αν εδώ επρόκειτο περί του ΔΟΛ, ή όποιου άλλου μαγαζιού. Ας δούμε το δάσος. Η ΕΣΗΕΑ και όλα τα άλλα δημοσιογραφικά όργανα, όπως βέβαια και όλοι οι άλλοι δεινόσαυροι του ελληνικού συνδικαλισμού, κάνουν το τσιφτετελληνικώς αυτονόητο. Μέσα στο φόντο του καθ’ ημάς σκοταδισμού, βλέπουν μόνο τις φανταχτερές υποθήκες του παλαιοημερολογιτισμού μας. Και σου λεν. Θέλουμε κανονικά τις αυξήσεις και τις ωριμάνσεις και, και, και, όσα προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση. Μάλιστα, τους λέει ο εργοδότης. Εγώ όμως δεν μπορώ να σας δώσω αυτά που θέλετε, γιατί αυτή η σύμβαση συντάχθηκε στα χρόνια της φούσκας. Αλλά εδώ και πέντε χρόνια τα έσοδά μου μειώνονται συνεχώς και φέτος θα έχω το ένα πέμπτο των τότε εσόδων. Αν συνεχίσω να σας δίνω ολοένα περισσότερα, όσο διαρκώς βγάζω λιγότερα, τότε εγώ θα βάλω λουκέτο και σεις θα χάσετε τη δουλειά σας. Άστα αυτά, αφεντικό είσαι, σας ξέρουμε καλά, του απαντάει ο δεινόσαυρος. Έλα, όμως, που αυτή τη φορά το αφεντικό έχει δίκιο καραμπινάτο, που κάνει μπαμ… Και μόνο ο στόκος δεν μπορεί να το καταλάβει… Έτσι νομοτελειακά, αν συνεχίσει ο στόκος δεινόσαυρος να επιμένει στο όλα τα κιλά όλα τα λεφτά, θα κλείσουνε όλα τα μαγαζιά…

Συνεπώς είναι πύρρειες νίκες, όσες κατακτά αυτή η φανταχτερή σώου μπήζνες των νεάντερταλ, που προπηλακίζουν τον Ηλία Κ. και όποιον άλλο αντιστέκεται στην αγέρωχη, αλαζονική νικηφόρα ορμή τους…

Βέβαια η μικροκομματική / μικροσυνδικαλιστική στόχευση των στόκων, προτιμάει, αντί να βρει τις λύσεις στα μεγάλα προβλήματα, να κάνει ηρωικά σάλτα για μια κάποια ενίσχυση της επιρροής τους.

Δεν έχω συζητήσει με τον παλιό γνώριμο Ηλία Κανέλλη, δεν θα ερμηνεύσω τη συμπεριφορά του. Όμως, καταγράφω τα παραπάνω, γιατί είχα κι εγώ μια παρόμοια εμπειρία, όπου αντέδρασα παρόμοια και έφαγα παρόμοιο προπηλακισμό. Αποπροσωποποιώ, λοιπόν, την ανάλυση, δίνοντας μια ερμηνεία που ξέρω ότι μπορεί να εκφράσει αρκετούς, ενώ φυσικά θα προκαλέσει τη φρίκη στην ευρεία λαϊκισμένη κύρια κοίτη του ποταμού. Αφού είναι γνωστό ότι αυτές οι απόψεις στρέφονται ευθέως κατά των σταλινικών ‘περιφρουρητών’ και της ιδεολογικής τους ηγεμονίας.

Αυτή παρέχει ηθικό έρεισμα στο σοβιπελατειακό κράτος, το οποίο εδώ και καιρό συνδέουμε με το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο. Αφού οι γδάρτες και οι σπάστες είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο ΤΟΥ Συστήματος, ο κορυφαίος αξιακός του θεματοφύλακας, με βασικό σύνθημα: «Κάτω τα χέρια από το Πελατειακό Κράτος, νεοφιλελεύθερες κουφάλες τοκογλύφοι!»… Όποιος αντιστέκεται σε αυτό ΤΟ Σύστημα, θέλει να σπάσει το χυδαίο συμβολικό τραμπουκάνο γκρεκόλο. Αμφισβητεί στους ‘περιφρουρητές’ την αυθεντία, να ορίζουν πώς θα σώζονται οι θέσεις εργασίας. Περιφρονεί τον χονδροειδή σταλινισμό «You Jane, me Tarzan”, που είναι τόσο ουγκ, όσο και οι πέτρες που πετάνε στους μπάτσους οι σπάστες, κάνοντας δύο, τα τρία πόδια του συστήματος.

Ο κόσμος μας αλλάζει δραματικά γρήγορα. Η τεχνολογία τρέχει και τα αποτελέσματά της εξελίσσονται εκθετικά. Κάθε μέρα βρίσκεται μια θαυμαστή απλή λύση σε κάποιο προαιώνιο πρόβλημα, που καθιστά περιττό πλέον να δουλεύουν άνθρωποι, προκειμένου να το επιλύουν. Αυτό, όμως, καταστρέφει πολλές θέσεις εργασίας, τις οποίες το αρχικό πλάνο των σχεδιαστών της ζωής μας θεωρούσε ότι θα τις υποκαθιστούσαν άλλες νέες θέσεις εργασίας. Που, εν τω μεταξύ, θα δημιουργούσε ο πολυμήχανος ανθρώπινος νους… Τώρα όμως που τα πράγματα τρέχουν πιο γρήγορα, δεν προλαβαίνει αυτός ο νους να τα βγάλει πέρα. Θέσεις εργασίας χάνονται, ενώ η τάση οδηγεί σταδιακά στο να δημιουργούνται ολοένα και λιγότερες. Αυτό δεν σταματιέται με κραυγές και σπασίματα. Θέλει να κάτσουν οι κώλοι μας κάτω, για να βρεθούνε λύσεις. Η αντικειμενικά ‘αργότερη’ κοινωνία των ανθρώπων οφείλει να βρει αυτές τις λύσεις. Ούτε γυρίζοντας πίσω, ούτε σταματώντας τη ζωή θα τις βρούμε. Μόνο κοιτάζοντας μπροστά, αναλογιζόμενοι το παρελθόν, σταθμίζοντας το παρόν και με βάση τις νέες τάσεις που εμφανίζονται, με καθαρό μυαλό, θα προβλέψουμε και θα σχεδιάσουμε το μέλλον.

Αυτά όλα που είπαμε βέβαια, ισχύουν για τους κανονικούς ανθρώπους, τους απόγονους του Ελληνικού Ορθολογισμού. Δηλαδή για τους μετόχους του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, που παλεύουν να βρούνε λύσεις μέσα από την τύφλα της ανθρώπινης αδυναμίας. Το μοντέλο τους είναι: σπάμε τα μούτρα μας και μαθαίνουμε. Σήμερα η ανθρωπότητα ψάχνει να βρει λύσεις σε αυτά τα μεγάλα θέματα, που απορρέουν από το κορυφαίο αγωνιώδες διπλό ερώτημα. Πρώτον, πού πάει η ανθρωπότητα σε ένα κόσμο, όπου όλα γίνονται τεχνικά πιο εύκολα, ενώ εξαϋλώνονται θέσεις εργασίας κάνοντας τη ζωή μας πιο δύσκολη; Και δεύτερον, πώς θα επιζήσουμε τα κακομοίρια, σε ένα πλανήτη που οικολογικώς αντέχει δέκα κι εμείς του φορτώνουμε εκατό;

Κι εμείς εδώ, οι τσιφτετέλληνες, χτενιζόμαστε με παλαιάς τεχνολογίας τσατσάρες, είμαστε άλλης σχολής… Έχουμε δειλή και άβουλη πολιτική ηγεσία, με επικεφαλής τον κ. Σαμαρά, που έκανε τη γνωστή κωλοτούμπα με τους υπαλλήλους της Βουλής, αγνοώντας πως θα στοιχήσει σε όλους μας. Το άθλιο πελατειακό κράτος ζει και βασιλεύει και πνίγει την ελληνική κοινωνία. Δεξί του χέρι τα ΜΜΕ, δείχνουν τον πόνο εκατοντάδων υποψήφιων άνεργων δημοτικών υπαλλήλων, δεν δείχνουν όμως τον πόνο εκατοντάδων χιλιάδων ΗΔΗ άνεργων ιδιωτικών υπαλλήλων, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα…

Αποκρύπτουν την εξίσωση που δείχνει με απλή λογική, πώς και γιατί έρχεται το κακό, που ακόμα δεν έχει έρθει… Χρεωκοπούμε, ακριβώς γιατί το σπάταλο πελατειακό κράτος ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει. Θα γλιτώσουμε, μόνο εάν βρούμε μαγικά από τον ουρανό τη ρευστότητα που λείπει, ή εάν μειώσουμε το κόστος του. Και επειδή το πρώτο θέλει ‘μέσον’, που πια δεν υπάρχει, πάμε φορσέ στο δεύτερο… Δεν είναι κοινωνική αναλγησία, λοιπόν, να φύγουν κάποιες χιλιάδες υπάλληλοι από το Δημόσιο, αντιθέτως είναι κοινωνική σωτηρία. Και αυτό επειδή όλοι κάνουμε πως δεν ξέρουμε ότι για να σώσουμε έναν παραπανίσιο πελάτη δημόσιο υπάλληλο, χάνουμε πέντε έως δέκα ιδιωτικούς υπαλλήλους…

Αναλγησία και μάλιστα βλακώδης και απάνθρωπη, είναι λοιπόν να σκοτώνουμε χιλιάδες επιχειρήσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενούς τους, μόνο και μόνο για να σώσουμε ελάχιστους συγκριτικά πελάτες δημοσίους υπαλλήλους. Αυτό γινόταν μέχρι τώρα, θυσιάζαμε το μείζον, για να σώσουμε το έλασσον. Με αποτέλεσμα, το φάσμα της χρεωκοπίας να μας κουκουλώνει όλο και πιο αποφασιστικά και αναπόδραστα. Αφού το αξεπέραστο πρόβλημα, ήταν το σπάταλο Δημόσιο, αυτό ακριβώς που κάναμε πως δεν το βλέπαμε, θυσιάζοντας την πραγματική οικονομία. Αφού, αντί να το περικόψουμε κατακόρυφα, κάναμε οριζόντιες περικοπές από όλους, καταθλίβοντας και τους δημιουργούς πλούτου από την πολλή φορομπηξία, οδηγώντας τους στο λουκέτο. Και τους υπαλλήλους τους στην ανεργία, για χατήρι λίγων πελατών…

Όταν είσαι σε αδιέξοδο, προκρίνεις ένα μικρότερο κακό, για να αποφύγεις ένα θηριώδες κακό. Αν κανείς αποδείξει ότι μπορούν να σωθούν όλοι μαζί, χωρίς καμία απώλεια, μπράβο του , τότε είναι ένας ακόμα άξιος μάγος της ολκής του κ. Τσίπρα.

Με τις προβιές και τα ρόπαλά μας, λοιπόν, αλαλάζουμε ουγκ!, ουγκ! και πάλι ουγκ!, όλοι οι γκηράπηδες εμείς, οι χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούντες... Φωτόπουλοι, Μπαλασόπουλοι, υπάλληλοι της Βουλής και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις: «Πόλεμος!» φωνάζουν και γιούργια, γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια. Έτσι νομίζουμε ότι θα λύσουμε όλα τα ζητήματα που μας βασανίζουν, σπάζοντας ό, τι βρίσκουμε μπροστά μας και βρίζοντας το ημιθανές σώμα του νεοφιλελευθερισμού. Αγνοώντας φυσικά ότι αυτό το σώμα εκπνέει, ακριβώς επειδή η ηθική του συγκρότηση είναι πλέον ένα σκέλεθρο νεκρό. Και πώς να το αντιληφθούμε, όταν ακόμα δεν έχουμε νοιώσει πως ήδη εδώ και δεκαετίες πέθανε και ο άλλος -ισμός, ο αντίπαλος Μ-Λ; Πώς να έχουμε καθαρό μυαλό, την ώρα που καταρρέουν οι μεγάλες βεβαιότητες, αφού είμαστε κολλημένοι όλο σε ληγμένες θρησκείες;…

Ο κόσμος χάνεται με τα μεγάλα θέματα της ανθρωπότητας να ξεδιπλώνονται, ζητώντας λύσεις. Και οι αυτισμένοι τσιφτετέλληνες μασάνε τον ταραμά των ξελιγωμένων λαϊκιστών και παίζουνε τις κουμπάρες και ‘κλέφτες κι αστυνόμους’. Ενώ τώρα επιτακτικά η ζωή τούς επιβάλλει να φτάσουν στο επίπεδο που ήταν χτες οι υπόλοιποι διεθνείς συνεταίροι μας. Οι οποίοι, είπαμε, ήδη αντιμετωπίζουν εκείνα, που εμάς θα μας απασχολήσουν μεθαύριο…

Τώρα μας λείπουν οι πολυμήχανοι Έλληνες, που αν είχαμε, θα συνεισέφεραν στον αγώνα της ανθρωπότητας για τις λύσεις στα μεγάλα προβλήματά της. Δυστυχώς λείπει και ο μυθικός ήρως Ηρακλής, που θα μας έκανε ένα φου! και μονομιάς θα έπαιρνε μακριά το λαϊκιστικό χτικιό, που μας κατέστησε σταδιακά κακομοίρηδες τσιφτετέλληνες. Την ατυχία μας…