Θα σας διηγηθώ μια ιστορία. Την ιστορία της ΧιΨιΖεντ (Names have been changed to protect the innocent). Η ΧιΨιΖεντ, λοιπόν, είναι ένα νεαρό κορίτσι που σπουδάζει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες, η ΧιΨιΖεντ είναι πολύ συμπαθητική και γλυκιά. Αυτό βέβαια δεν έχει κάποια σημασία, θα μπορούσε να είναι μια σκρόφα. Επίσης, η ΧιΨιΖεντ αντιμετωπίζει ένα μικρό κινητικό πρόβλημα στα πόδια. Αυτό το τελευταίο έχει μια σημασία για την ιστορία μας.
Που λέτε, πριν λίγες μέρες, η ΧιΨιΖεντ συμμετείχε σε μια προσπάθεια καθαρισμού των αιθουσών του ΑΠΘ, οι οποίες θυμίζουν κάτι μεταξύ στάβλου και της μυθικής Κόπρου του Αυγείου, όχι τόσο λόγω της απεργίας των εργολαβικών υπαλλήλων όσο εξαιτίας της επιμονής ορισμένων απεργών και –κυρίως– κάποιων «αλληλέγγυων» «φοιτητών» να μαζεύουν σκουπίδια από τους δρόμους της πόλης και να τα αδειάζουν στους χώρους των κτιρίων. Είναι εντυπωσιακό, by the way… Ένας κόσμος που θάβεται κάτω από ένα σωρό σκουπίδια αποτελούσε παλιότερα τον εφιάλτη του καταναλωτισμού και του καπιταλισμού. Σήμερα είναι, για λίγους ελπίζω, το Ελντοράντο του Κομμουνισμού. Όχι φυσικά του Κομμουνισμού όπως τον ονειρεύτηκε ο Καρλ Μαρξ, αλλά του Νεοελληνικού Κομμουνισμού. Τι είναι ο «Νεοελληνικός Κομμουνισμός»; Κάτι δικό μας, βρε παιδί μου… πως λέμε «Αμερικάνικο Φουτμπόλ»;
Πίσω, όμως, στην ιστορία μας. Η ΧιΨιΖεντ είχε μόλις ολοκληρώσει την προσπάθειά της, γεμίζοντας με κόπο, λόγω της μικρής αναπηρίας της, μια ολόκληρη σακούλα με σκουπίδια, όταν ένας παλικαράς/«αλληλέγγυος» στάθηκε μπροστά της. Ο εν λόγω μαγκίτης, αφού της άρπαξε τη σακούλα από τα χέρια, την άδειασε μπροστά της σκουπίζοντας τα χέρια του στο κασκόλ της, το οποίο, φυσικά, κατέληξε και αυτό στα σκουπίδια που κείτονταν μελαγχολικά στο πάτωμα. Αντίθετα, ο παλικαράς/«αλληλέγγυος» δεν ήταν καθόλου μελαγχολικός. Χαμογελούσε με το χαμόγελο του θριάμβου, της νίκης, του επαναστάτη που μόλις κατέλαβε τη Βαστίλη.
Την παραπάνω ιστοριούλα μού την αφηγήθηκε μια φίλη μου και είναι 100% αληθινή. Είναι μία από τις πολλές ιστορίες καθημερινής τρέλας που διαδραματίζονται τελευταία στο πανεπιστήμιο της «ερωτικής πόλης» του Βορρά. Από τις λιγότερο hard, τολμώ να πω, καθώς σε άλλες περιπτώσεις άτομα έφαγαν ξύλο, μια κοπέλα απειλήθηκε με φτυάρι (!) και δύο φοιτητές κατέληξαν στο νοσοκομείο με σταφυλόκοκκο. Μια ιστορία που σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου θα αποτελούσε μια τυπική περίπτωση «bullying». Στο ταλιμπανάτο της Ελλάδος, όμως, είναι ένα ακόμη επεισόδιο της «Επανάστασης».
Και κάπου εδώ, ξεκινούν οι απορίες...Από πότε επιτρέψαμε σε τέτοιους τζάμπα μάγκες σαν τον παραπάνω τραμπούκο να εισβάλουν στη ζωή μας; Από πότε τους δώσαμε το δικαίωμα να ευτελίσουν λέξεις ιερές, όπως «Αλληλεγγύη», «Επανάσταση», «Απεργία», «Αριστερά»; Και, κυρίως, από πότε τους αφήσαμε να καπελώνουν αγώνες συχνά δίκαιους; Γιατί οι εργαζόμενοι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους, μια και είναι απλήρωτοι εδώ και πολλούς μήνες. Αρκούν όμως μια ορδή ψευτοεπαναστατών και κάνα-δυο επαγγελματίες συνδικάλες για να μετατρέψουν ένα δίκαιο αίτημα σε παρωδία.
Στο τραγούδι των Stranglers «Always the Sun» o τραγουδιστής Hugh Cornwell αναρωτιέται: «Who has the fun? Is it always the man with the gun?». Τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, φίλε αναγνώστη, ο «ήρωας» της ιστορίας μας κραιπαλιάζει σε κάποιο μπαρ της συμπρωτεύουσας. Αντίθετα με τον Hugh, δεν αναρωτιέται καθόλου. Σηκώνει ψηλά το ποτήρι του και καγχάζει «Στην υγειά του μαλάκα!». Και αφιερώνει το τραγούδι του Αλέξη Κότου στη ΧιΨιΖεντ, σε σένα και μένα.
18°
