Ανακεφαλαιώνουμε: η χώρα βρίσκεται πάντα στην κόψη του ξυραφιού, η ελληνική κοινωνία υποφέρει από την ανεργία, την πολιτική βία, το κλείσιμο επιχειρήσεων, τους βαρείς φόρους, την περικοπή μισθών και συντάξεων – όμως τα νέα μέτρα και ο προϋπολογισμός ψηφίστηκαν και οι δανειστές εμφανίζονται πρόθυμοι να συνεχίσουν τη στήριξή μας, αφού λύσουν μεταξύ τους το πρόβλημα ποιος και με ποιον τρόπο θα μας χαρίσει τα επιπλέον χρήματα που χρειαζόμαστε για να ορθοποδήσουμε, δηλαδή 70 τουλάχιστον δισεκατομμύρια, πέρα από τα 32 της δόσης και τα 30 που είναι το κόστος της διετούς επιμήκυνσης. Υπάρχει δηλαδή ξανά ακτίνα φωτός στον σκοτεινό ορίζονται και τούτο έγινε δυνατό χάρη στα εκατομμύρια πολίτες που υπομένουν με καρτερία τα τις τεράστιες δυσκολίες γιατί κατανοούν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον ευρωπαϊκό για τη σωτηρία μας. Αυτοί υποχρέωσαν τους 153 βουλευτές να παριστάνουν τους ήρωες και να υπερψηφίσουν εκόντες-άκοντες το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που μας κρατά όρθιους για την ώρα.
Πόσο όμως θα μείνουμε όρθιοι; Οι δήμαρχοι αρνούνται να εφαρμόσουν τον νόμο, οι δικηγόροι το ίδιο, ομοίως οι δικαστικοί, οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς στην Αθήνα, οι υπάλληλοι του ΟΣΕ, οι…, οι…: συνεχίζουν κινητοποιήσεις, καταλήψεις και απεργίες σαν να μην έχει ψηφίσει η Βουλή. Όπως έκαναν και οι πανεπιστημιακοί – με την ελπίδα άραγε ότι θα καταφέρουν ότι και αυτοί, να ανατρέψουν υπέρ αυτών όσα προβλέπει το μεσοπρόθεσμο; Γνωρίζουν όμως πολύ καλά όσοι απεργούν ακόμα ότι ο νόμος της Διαμαντοπούλου αποτελούσε εσωτερική ρύθμιση, δεν είχε σχέση με τις διεθνείς δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Υπαναχώρηση της κυβέρνησης σημαίνει διακοπή της χρηματοδότησης, ακόμα μεγαλύτερο χάος, εκλογές – ήτοι, ο αγώνας όλων αυτών των ομάδων τώρα πια δεν έχει σχέση με κλαδικές διεκδικήσεις είναι καθαρά πολιτικός: θέλουν να ανατρέψουν την κυβέρνηση για να αναλάβει καινούργια, με οποιοδήποτε κόστος για την χώρα και τους πολίτες της.
Υπάρχουν οργισμένοι πολίτες που ψήφισαν κατά της ΝΔ και του ΠαΣοΚ αδιαφορώντας για τις συνέπειες, με μόνο σκεπτικό την τιμωρία αυτών που μας οδήγησαν εδώ. Είναι ανθρώπινο ο καθένας από εμάς να παίρνει τις αποφάσεις του με βάση το θυμικό και όχι τη λογική, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τις κομματικές ηγεσίες και τους πολιτικούς: οι αποφάσεις τους είναι σταθμισμένες με βάση το όφελος που προσδοκούν ή τη ζημιά που φοβούνται. Έχει αποδειχθεί περίτρανα τα τελευταία χρόνια που τέθηκαν κρίσιμα ζητήματα στη χώρα ότι οι πολιτικές δυνάμεις αδιαφόρησαν για το δημόσιο ή εθνικό συμφέρον και ενδιαφέρθηκαν μόνο για το κομματικό. Ο φόβος της εξαφάνισης ανάγκασε τις ως τώρα κυβερνήσεις να υποστηρίζουν τα μνημόνια, η ελπίδα της νίκης έκανε τους αντιπάλους να τα καταγγέλλουν.
Το δημόσιο συμφέρον αυτή την εποχή επιβάλλει να στηρίζουμε αυτούς που είναι με την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, ακόμη και αν ιδρύουν Ινστιτούτα για την Κλιματική Αλλαγή στην Καλαμάτα, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την πολιτική τους μικρότητα. Είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε προέδρους της Βουλής που κουμπάροι τους και στενότατοι συνεργάτες του είναι φυλακισμένοι ή φυγοδικούντες απατεώνες. Αλλά η άλλη πλευρά δεν έχει να προσφέρει τίποτα άλλο πέρα από την ακράτητη βουλιμία για εξουσία που την κάνει τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές να ζητά ξανά εκλογές, που την κάνει να εξωθεί την αναμέτρηση στα άκρα υποστηρίζοντας βίαιες κινητοποιήσεις που οδηγούν τη χώρα έξω από το ευρώ ενώ φιλοξενεί στους κόλπους της άτομα χειρότερα από τροφείς απατεώνων: άτομα που θέλουν οι αντίπαλοί τους να λιντσαριστούν, «να έχουν την τύχη του αμερικανού πρεσβευτή στη Λιβύη».
Δυστυχώς, τα διλήμματα είναι τραγικά: από τη μια κάποιοι από τους κυβερνώντες συνεχίζουν άθλιες πρακτικές που μας οδήγησαν ως εδώ, από την άλλη κάποιοι υπόσχονται να κυβερνήσουν αλλιώς αλλά το μόνο βλέπουμε από την πλευρά τους είναι βουλιμία για εξουσία και υπόθαλψη της βίας. Το αποτέλεσμα είναι να κλιμακώνονται και η διαφθορά και η βία: η διαφθορά ως «δίκαιη ανταμοιβή» για την υπόσχεση σωτηρίας από τη χρεοκοπία και τη βία, η βία ως αντίδοτο στη διαφθορά. Το πιθανότερο αποτέλεσμα είναι η πλήρης καταστροφή – αλλά ως που να έρθει είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε διεφθαρμένους γιατί υπάρχει ελπίδα καλύτερου μέλλοντος χάρη και στην παρέμβαση της τρόικας που περιορίζει τις δυνατότητες διαφθοράς, ενώ η προσχώρηση στη βία είναι καταστροφική εδώ και τώρα.
Τα πράγματα θα ήσαν διαφορετικά αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποκήρυσσε τη βία και υπέτασσε τη (λογική για κάθε κόμμα) επιθυμία για εξουσία στο δημόσιο συμφέρον – αλλά δυστυχώς αυτά δεν ισχύουν. Στη χειρότερη στιγμή της πρόσφατης ιστορίας μας στο μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς αναδύθηκαν και κυριάρχησαν νοοτροπίες και συμπεριφορές που παραπέμπουν στην εποχή του εμφυλίου πολέμου – δεν είναι καθόλου τυχαίο που από την πρώτη στιγμή άρχισαν οι αναφορές στην περίοδο της Κατοχής και ανασύρονται συνεχώς παραδείγματα και συνθήματα από εκείνη τη δύστυχη εποχή και όσα την ακολούθησαν. Ευτυχώς στη ΔΗΜΑΡ επικράτησαν σοφότερες εκτιμήσεις και αυτή έχει σώσει την κατάσταση ως τώρα, έστω και αν καταψήφισε τα μέτρα στη Βουλή. Το βάρος που σηκώνει στους ώμους της είναι ήδη μεγάλο και πρέπει να αντέξει όχι μόνο αυτό αλλά ακόμη μεγαλύτερο: να γίνει πλήρης κυβερνητική συνιστώσα, με την ελπίδα ότι θα καταφέρει να συμμαζέψει κάποια από τα άτοπα που δίνουν προσχήματα στους οπαδούς της βίαιης ανατροπής της κυβέρνησης και οδηγούν στην άβυσσο τη χώρα.
