[Στη φωτογραφία: ένας γιος, στην αίθουσα αναμονής κάποιου νοσοκομείου στην Ταϊβάν, ταΐζει την ανήμπορη μητέρα του, ακριβώς όπως κάποτε έκανε κι εκείνη…]
Στην χώρα που ο λαϊκισμός και η υπερβολή ξεχειλίζουν, το να χαθούν τα όρια είναι αν όχι αναπόφευκτο, εύκολο. Γιατί όταν κατακλύζεσαι από πρωτοσέλιδους επικολυρικούς τίτλους «Στο απόσπασμα οι μητέρες ανηλίκων» (διότι εφεξής δεν τους δίνεται η δυνατότητα να βγαίνουν στη σύνταξη στα 45, αλλά στα 55), γίνεσαι απόλυτος. Κάνεις αφορισμούς, συμψηφισμούς, καταδικάζεις αδιακρίτως βολεμένους και θύματα. Χάνεις το μέτρο. Αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι σε μερικά θέματα, πραγματικά, δεν πάει άλλο.
Η συνταγή είναι λάθος. Όχι της Μέρκελ. Η δική μας. Όχι αυτή που μας υπαγόρευσαν. Αυτή που εφαρμόζουμε. Οι περισσότεροι συμφωνούσαμε ότι ήταν σκανδαλώδες επί τόσα χρόνια υπάλληλοι προνομιούχων ΔΕΚΟ- κομματική πελατεία του κάθε υπουργού να λαμβάνουν συντάξεις 5 και 6 χιλιάδων ευρώ. Έκαναν όμως διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, είχαν συνδικαλιστικές ηγεσίες που επί τόσα χρόνια πίεζαν για προνόμια σε ένα χρεοκοπημένο κράτος που αναγκαζόταν να δανείζεται για να τους τα παρέχει. Τώρα που οι στρόφιγγες του δανεισμού έκλεισαν, ποια λύση προκρίνεται; Νέα μείωση όλων των συντάξεων αδιακρίτως. Να την πληρώσει πάλι ο συνταξιούχος των 70 και 75 ετών. Που δεν έχει δυνάμεις, ούτε εναλλακτικό σενάριο. Επειδή κάποιοι ολιγωρούν και δε βρίσκουν το πολιτικό θάρρος να κάνουν όσα πρέπει. Επειδή ο φοροφυγάς στην Ύδρα δε γουστάρει να κόβει αποδείξεις και μπορεί να έχει τον κ. Δρίτσα του Σύριζα να τον υποστηρίζει. Το καλοκαίρι από την προσωρινή έκθεση της τρόικας μάθαμε ότι από τους 300 στόχους υλοποιήθηκαν οι 90.
Επιβεβαιώθηκε, δηλαδή, περίτρανα ότι το μνημόνιο δεν απέτυχε. Δεν εφαρμόστηκε. Αλλά εξίσου περίτρανα επιβεβαιώθηκε και κάτι ακόμα. Ότι εξαιτίας της ατολμίας και ολιγωρίας του πολιτικού προσωπικού, κάποιοι πραγματικά «οδηγούνται στο απόσπασμα». Κυρίως αυτοί που δεν το λένε, που δεν το φωνάζουν. Αυτοί που δεν είναι οργανωμένοι σε συνδικάτα, αυτοί που δεν κλείνουν δρόμους και δεν παπαγαλίζουν κωμικά συνθήματα για γερμανική κατοχή. Ηλικιωμένοι άνθρωποι που δεν μπορούν να έχουν ούτε τα προς το ζην.
Και δεν χρειάζεται να υποπέσει κανείς στον εύκολο λαϊκισμό για περικοπή των συντάξεων ΟΓΑ. Ούτε των πολύ χαμηλών συντάξεων που φανερώνουν ότι κάποιοι δεν πλήρωσαν στο παρελθόν εισφορές, δούλευαν με μαύρα ή εργάστηκαν ελάχιστα χρόνια στη ζωή τους. Το πρόβλημα εστιάζεται σε αυτούς τους ανθρώπους που εργάστηκαν κανονικά όλα αυτά τα χρόνια, στον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, πλήρωναν εισφορές, δεν έκλεβαν τα ταμεία, δεν έπαιρναν μαϊμού συντάξεις ή επιδόματα, δεν φοροδιέφευγαν και πλέον με αυτές τις συντάξεις αδυνατούν να αποκτήσουν ακόμα και τα στοιχειώδη. Άνθρωποι που στη δύση της ζωής τους αναγκάζονται να γίνουν βάρος στα παιδιά τους, να νιώσουν αποκομμένοι, αδικημένοι, αλλά ανήμποροι να κάνουν το παραμικρό.
Στο νέο πακέτο μέτρων μόνο για το 2013 το ύψος των πρόσθετων μέτρων ανέρχεται σε 9,2 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 6,3 δισ. ευρώ θα προέλθουν και πάλι από τις νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Συγκεκριμένα για τις συντάξεις προβλέπεται και νέα μείωση 3-12%. Γιατί όπως ήταν επόμενο τα στελέχη της τρόικας γέλασαν όταν άκουσαν από τους δικούς μας για εξοικονόμηση από την μελλοντική πάταξη της φοροδιαφυγής 700 εκ. ευρώ και για 350 εκ. που θα προέρχονταν από τη μελλοντική συγχώνευση οργανισμών και δημόσιων φορέων. Και πώς άλλωστε να πίστευαν ότι αυτό που δεν έγινε επί 3 χρόνια, θα γίνει τώρα.
Επομένως, πρόσω ολοταχώς και για νέα μείωση συντάξεων! Συντάξεων ανθρώπων που δούλευαν μια ολόκληρη ζωή και πλέον χάνουν το δικαίωμα αξιοπρεπούς τρόπου διαβίωσης. Όχι γιατί η τρόικα είναι κακιά, όχι γιατί το μνημόνιο είναι λάθος, όχι γιατί οι ξένοι κερδοσκοπούν σε βάρος μας. Αλλά γιατί όλο το πολιτικό σύστημα έψαχνε λυσσαλέα ισοδύναμα για να μην πειραχθεί ούτε ένα προνόμιο του στρατού του επανεκλεγέντος Φωτόπουλου ή να μην ανοίξει ο κλάδος του γαλάζιου Λυμπερόπουλου. Και κάθε Φωτόπουλου ή Λυμπερόπουλου που καλούσε σε παλλαϊκές απεργίες και παναθηναϊκές διαδηλώσεις για να μη χάσει προνόμια. Και κάθε φοροφυγά που έκανε διαδηλώσεις στην Ύδρα για να υπερασπιστεί το δικαίωμα ενός επαγγελματία να μην κόβει αποδείξεις. Γιατί σε αυτή την χώρα εδώ και χρόνια κερδίζει όχι αυτός που διεκδικεί το δίκαιο, αλλά αυτός που διεκδικεί το άδικο πιο δυνατά.
Κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία, νιώθεις την ανάγκη να φωνάξεις για αυτούς που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη. Για αυτούς που δεν μπορούν. Για αυτούς που δεν έχουν δύναμη. Αυτούς πρέπει να τους προστατέψεις.
14°
