Ό,τι συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα έξω από το θέατρο «Χυτήριο» ούτε τυχαίο ούτε μεμονωμένο περιστατικό ήταν. Η Χρυσή Αυγή (Χ.Α.) ξέρει πολύ καλά τι κάνει και πώς κλιμακώνει την παρουσία της στην πολιτική σκηνή. Ξέρει ότι ακόμα και από καμιά εικοσαριά γραφικούς, αποφασισμένους να πάνε με τους σταυρούς τους και τα καλυμμαύκια τους έξω από οποιαδήποτε αίθουσα όπου προβάλλεται κάτι που τους είπαν ή ακούσαν ότι είναι «βλάσφημο» (προσοχή: ποτέ δεν το έχουν δει, «άκουσαν γι’ αυτό»), μπορεί να βγει πολιτικό ψωμί, ίσως και… παντεσπάνι.
Με άλλα λόγια, η Χ.Α. ξέρει πολύ καλά ποια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας είναι η πελατεία της ή η δυνητική πελατεία της. Ξέρει σε ποιους απευθύνεται και σπεύδει να παίξει τη μουσική που εκείνοι θέλουν να ακούσουν. Δεν διστάζει έτσι να καβαλήσει και το άλογο της «ορθοδοξίας» (τι φρίκη, έτσι κι αλλιώς, αυτή η λέξη, που δηλώνει πως υπάρχει «ορθή» δόξα/άποψη, και όλες οι άλλες είναι λάθος!), ψαρεύοντας σε θολά, αλλά πλουσιότατα απ’ ό,τι φαίνεται σε ψάρι, νερά. Όσο για τις παλαιές θρυλούμενες αγάπες της, όπως το Δωδεκάθεο ή η αρχαία Σπάρτη, αυτά μπορεί να μπουν προσωρινά στο ντουλάπι ή και να ξεχαστούν, προκειμένου τα λεβεντόπαιδα με τα μαύρα μπλουζάκια να αυξήσουν την επιρροή τους και τις ψήφους τους.
Στα ίδια νερά, όπως έχω γράψει και άλλοτε, ψάρευε και το ακροδεξιό κόμμα του Καρατζαφέρη. Όμως, με μια μικρή(;) διαφορά. Ο Καρατζαφέρης ήταν ένας τακτικιστής πολιτικάντης που, αναζητώντας χώρο για να παίξει μπάλα, απευθυνόταν στο πιο σκοταδιστικό και στενοκέφαλο, θρησκόληπτο και ελληναράδικο τμήμα της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος.
Στην περίπτωση της Χ.Α. δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ακροδεξιό κόμμα, αλλά με ναζιστικό. Φοβάμαι ότι, μπροστά στον Παναγιώταρο, ο Καρατζαφέρης θα μοιάζει σύντομα με πρόσκοπο που κάνει δενδροφύτευση. Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, κόμμα της άκρας δεξιάς, δεν τάσσεται «καταστατικά» υπέρ της βίας και της εξαφάνισης όσων έχουν διαφορετική άποψη, ούτε διατηρεί και εκπαιδεύει τάγματα εφόδου. Το ακροδεξιό κόμμα του Φίνι στην Ιταλία, ή τα ακροδεξιά/ξενοφοβικά κόμματα της Σκανδιναβίας, τι σχέση έχουν με τα μαυροφορεμένα λεβεντόπαιδα που αλωνίζουν όχι πια μόνο στις γειτονιές της Αθήνας αλλά και στην επαρχία;
Εδώ μιλάμε για αμιγώς και γνήσιο νεοναζιστικό κόμμα, με όποιο κριτήριο και αν προσεγγίσει κανείς το φαινόμενο (ούτε καν για φασιστικό, μιας και ακόμα και μεταξύ φασισμού και ναζισμού υπήρχαν διαφορές, τουλάχιστον αφετηριακά). Και, ως γνωστόν, από την ίδια του τη φύση, «ιδρυτικά» όπως θα λέγαμε, ο ναζισμός έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά: α) την πεποίθηση ότι η μέθοδος για την επίτευξη των στόχων του δεν μπορεί παρά να είναι η βία και β) την απόλυτη μη ανοχή προς οτιδήποτε «διαφορετικό», είτε η διαφορά αφορά το χρώμα του δέρματος, είτε την καταγωγή, είτε τη θρησκεία, είτε ακόμα και τις πολιτικές απόψεις.
Όπως σωστά ειπώθηκε και γράφτηκε και με αφορμή την επίσκεψη της κ. Μέρκελ, όλοι όσοι δημαγωγούν, ανοητολογούν και αισχρολογούν –αμετροεπώς ή και δολίως– μιλώντας για «Τέταρτο Ράιχ» και «νέα Κατοχή», όσοι καίνε σημαίες της Γερμανίας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης(!), ας αναλογιστούν ότι προς το παρόν έχουμε ένα θλιβερό «προνόμιο»: είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που έχει ναζιστικό κόμμα στο κοινοβούλιό της. Προσοχή: όχι ακροδεξιό, ναζιστικό.
Με τις υγείες μας, και να το χαίρονται οι περίπου 500.000 συμπολίτες μας που επέλεξαν ως πολιτική τους εκπροσώπηση τον Μιχαλολιάκο, τον Κασιδιάρη και τον Παναγιώταρο. Αν την επόμενη φορά οι ίδιοι (ή και ακόμα περισσότεροι) επιλέξουν να στείλουν και πάλι τη Χ.Α. στη Βουλή, κανείς τους δεν θα μπορεί πια να λέει «δεν ήξερα», «δεν κατάλαβα», «όμως, περνάνε τις γριές απέναντι» ή οτιδήποτε άλλο. Στο κάτω κάτω, οι λαοί έχουν όχι μόνο τις κυβερνήσεις αλλά και τα κόμματα που τους αξίζουν.
8°
