Προσπαθήστε να το συζητήσετε με έναν Ευρωπαίο. Όχι κατ’ ανάγκη με άνθρωπο που ζει στο σκληρό πυρήνα. Κάνετε περίπατο στο Μινσκ της Λευκορωσίας, εκεί όπου για ένα ταξίδι στην Ευρώπη χρειάζονται βίζα και σκληρό συνάλλαγμα. Βρίσκουμε ένα σχετικά νηφάλιο Λευκορώσο και τον ρωτάμε ποιος του φαίνεται σοβαρότερη περίπτωση ανθρώπου: ένας Έλληνας υπουργός ή ένας Γερμανός αξιωματούχος της Κομισιόν; Δεν χρειάζονται και πολλά. Αν η οπτική του φίλου μας ξεφεύγει λίγο πιο πέρα από τα όρια του Μινσκ θα διαλέξει τον Γερμανό. Αν έχει διαβάσει και οικονομικό Τύπο, απλώς θα χαμογελάσει και εσείς θα μυρίσετε ένα ελαφρύ άρωμα βότκας. Ελαφρύ, επειδή ο άνθρωπός μας είναι ακόμα ξεμέθυστος. Μεταξύ μας, δεν χρειάζεται να τρέξετε τόσο μακριά. Κάντε ακριβώς την ίδια ερώτηση στον εαυτό σας.
Ποιος είναι περισσότερο σοβαρός; Ένας Γερμανός γραφειοκράτης που ζητάει πιεστικά αναλυτικά και ειλικρινή στοιχεία ή ένας Έλληνας υπουργός που, αμέσως μετά τη συνάντηση με τον Γερμανό, διαρρέει προς τον Τύπο ότι αισθάνθηκε να εξευτελίζεται; Πράγματι, το αγόρι μας ξεφτιλίστηκε, όχι κατά τη δυσάρεστη συνάντηση με τον Γερμανό, αλλά κάνοντας τη διαρροή προς τους δημοσιογράφους. Αν η οικονομία της χώρας είναι ένας ασθενής στην εντατική, αυτή την ώρα κάνουμε τις μονώσεις στην ταράτσα για να κρατήσουμε την ψυχή στο δωμάτιο, μην τυχόν και περάσει φεύγοντας προς τους ουρανούς. Όμως, ακόμα και αυτή τη στιγμή, οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη μετέρχονται μεθόδων που παραπέμπουν σε έναν ανάλαφρο και κωμικό ερασιτεχνισμό.
Το έχετε ξαναδεί το έργο, έτσι δεν είναι; Μπορεί να το είδατε και πρόσφατα, στο “Avatar”, όπου οι καλοί ιθαγενείς (κατά σύμπτωση πράσινοι) δέχονται την επίθεση των κακών γήινων. Και σε πιο απλά σχήματα: υπάρχουν υπουργοί που είναι πρόθυμοι να βγουν από το meeting με τους Κοινοτικούς, έχοντας λυμένη τη γραβάτα και χαρακιές στο πρόσωπο σαν πέλμα αθλητικού παπουτσιού. Και όλα αυτά γιατί; Πρώτον για να μας πείσουν ότι τα μέτρα που ζητάει η Κομισιόν είναι τόσο απάνθρωπα, ώστε περιλαμβάνουν και την ευθανασία ως εθελούσια έξοδο από τη ζωή. Δεύτερον για να δεχθούμε τα μέτρα που τελικά θα λάβουν ως την καλύτερη δυνατή λύση. Ακόμα κι αν δεν είναι έτσι, σε κάνουν να το πιστέψεις. Και δημιουργούν την εικόνα μιας κυβέρνησης που δεν είχε ούτε σχέδιο, ούτε τη βούληση να αξιοποιήσει αποφασιστικά το τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο των πρώτων εκατό ημερών.
Τι είδαμε σχετικά με το Πρόγραμμα Σταθερότητας; Διαρροές περί μέτρων και πολεμικά ανακοινωθέντα για την κυβέρνηση που μάχεται υπέρ αδυνάτων. Μέχρι ενός σημείου να το δεχθώ. Αλλά πια είναι υπερβολή. Θα μου πείτε ότι όλα αυτά είναι, όπως συνηθίζεται να λέγεται, μια παρτίδα πόκερ. Σύμφωνοι. Τότε τι δουλειά έχουν οι τζόκερ;
Αφήστε αυτά τα χαρτιά, ας δούμε τα άλλα, αυτά με τις σημειώσεις για τις πρώτες εκατό μέρες της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Τι έγινε αυτές τις εκατό μέρες; Πολλά, αν και θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα. Σιγά τη διαπίστωση, δεν έχω κάτι καλύτερο να πω; Όχι, αυτό πιστεύετε κι εσείς. Η κυβέρνηση ήταν τυχερή γιατί ξεκίνησε έχοντας τη μεγαλύτερη δυνατή ανοχή και συναίνεση της κοινωνίας. Ήταν και άτυχη επειδή ταυτόχρονα οι απαιτήσεις ήταν –και είναι– υψηλές. Το καλύτερο που μας έδειξε: η διάθεση για διαφάνεια και αξιοκρατία, έστω κι αν της έβαλε τρικλοποδιά η θολούρα του opengov.gr. Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να σκάσει το πρώτο καλό σκάνδαλο που θα στείλει τις δεσμεύσεις του Γιώργου παρέα με το «σεμνά και ταπεινά» του Καραμανλή. Εκεί ήδη έχει πάει το «λεφτά υπάρχουν», που μονότονα επαναλάμβανε ο πρωθυπουργός όταν ήταν στην άλλη πλευρά του φράχτη. Κάπου εκεί πρέπει να φτάνει τώρα και ο Ασιμπίγιο, ο αρχιτέκτονας που θα άλλαζε την Αθήνα και την Ηλεία. Για όλα τα υπόλοιπα θα περιμένουμε. Άλλωστε, γίνονται και πράγματα που αποτελούν τον ορισμό της έκπληξης. Εσείς πότε πιστεύατε ότι θα σκάσει βόμβα στο Σύνταγμα; Ούτε σε εκατό χρόνια. Ε, επί ΠΑΣΟΚ έγινε πριν καν περάσουν εκατό μέρες.
