Εθνικό κώμα;

Δεν φυγομαχώ

Δεν διαφεύγω σε ατραπούς δαιδαλώδεις

Στ. Καλυβιώτης, Προσδοκώ κι ελπίζω

Οι θεσμοί δε βρίσκουν ανθρώπους να τους υπηρετήσει και μαραζώνουν. Τελικά ΟΛΟΙ ζουν για τον εαυτό και ΟΥΔΕΙΣ για τον πλαϊνό ή το σύνολο.

Αναρωτιέμαι:

Ποιος πολιτικός θα τολμήσει πραγματική υπέρβαση του καθημερινού λόγου και θα ενσαρκώσει τα διαχρονικά οράματα του λαού, αφήνοντας στους παλαιοκομματικούς τη μίζερη πραμάτεια των κατά-μετρούμενων ψήφων;

Σχετικό Άρθρο

Πολιτικη & Οικονομια Όχι άλλα κροκοδείλια δάκρυα

Βαγγέλης Κορωνάκης 07.06.2012, 15:16

Ποιος θεματοφύλακας θα κρατήσει άσπιλους τους θεσμούς και τους νόμους και θα τους προστατεύσει μέχρι θανάτου από τις επιδρομές των βαρβάρων εμπόρων (της παρα-εξουσίας και της παρα-οικονομίας);

Αναρωτιέμαι και ονειρεύομαι:

Ονειρεύομαι μια ομάδα πολιτικών που θα νιώθουν υπεύθυνοι για ό,τι στραβό συμβαίνει στο χώρο δράσης τους.

Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που, χωρίς εθνικισμούς και ανέξοδους πατριωτισμούς θα ξέρει και να στηρίζει το εθνικό σχέδιο επιβίωσης.

Σχετικό Άρθρο

Πολιτικη & Οικονομια Το δεδικασμένο του τζέρτζελου και οι ανόητοι συμψηφισμοί

Παναγιώτης Μένεγος 07.06.2012, 18:35

Τα κόμματα με τον τρόπο που (δε) λειτουργούν, με τις αρχές που (δεν) έχουν, με τη δεοντολογία που (δεν) τηρούν, δεν ελκύουν.

Το κόμμα – πόρτα, το κόμμα – Intranet (ενδοδίκτυο), το κόμμα – άδειο πουκάμισο «πέθαναν». Κι όμως, η ελληνική κοινωνία σφύζει από ζωή κι από γεγονότα. Παρά-ξενα φαινόμενα, πολύ-χρωμα αισθήματα, τεχνο-λογικά επιτεύγματα περιμένουν να τα προσέξουμε, να σκύψουμε πάνω τους, να τα γνωρίσουμε, να τα κατανοήσουμε.

Στα κόμματα – κάστρα τίποτα από αυτά δε φτάνει. Οι φρουροί και οι σαλπιγκτές, οι κυρίες των τιμών και οι αυλοκόλακες, οι στρατηγοί και οι γελωτοποιοί ζουν στο δικό τους, περιχαρακωμένο χώρο. Μονομαχούν και σκιαμαχούν για ένα «βασίλειο» όπου κανείς υπήκοος δεν τους υπακούει, για μια «πίστη» όπου κανείς πιστός δεν τους πιστεύει, για ένα «μέλλον» όπου κανείς μελλοντολόγος δε ρισκάρει να το προβλέψει.

Τα παλαιά κόμματα τα ελέγχουν οι κομματ-άρχες, τους στρατούς διοικούν οι στρατ-άρχες, τα ΜΜΕ διευθύνουν οι καναλ-άρχες και τον πλανήτη κυβερνάει ο πλανητ-άρχης. Τι μένει λοιπόν για μας; Απλούστατα, ο κόσμος ολόκληρος. Αυτός ο υπέροχος κόσμος που δεν καθοδηγείται, δεν εμπαίζει, δεν απειλεί, δεν πισωμαχαιρώνει.

Αυτός ο αληθινός κόσμος των καθαρών προσώπων και των γνήσιων πραγμάτων της ελληνικής κοινωνίας, στον οποίο αξίζει να χαρίσουμε την ψυχή μας, παίρνοντάς την πίσω απ’ αυτούς που μόνο την ψήφο μας κυνηγούν και θέλουν.

 * Ο Γ. Πανούσης είναι καθηγητής Βουλευτής Α’ Αθηνών της Δημοκρατικής Αριστεράς