Λίγο ποιητής και λίγο φιλόσοφος, ο πιο λαμπερός σύγχρονος Ιταλός σχεδιαστής στολίζει το εξώφυλλό μας με τη νέα, προκλητική δημιουργία του και μας μιλάει για τη ζωή και τη δουλειά του.
Η πρώτη δουλειά του Novembre, ο σχεδιασμός του showroom της Anna Molinari στο Χονγκ Κονγκ, σήμανε τη λήξη των κινηματογραφικών σπουδών του στη Νέα Υόρκη. Σύντομα όμως ο Novembre διαπίστωσε ότι οι κινηματογραφικές ιδέες του μπορούσαν κάλλιστα να αποδοθούν στη γλώσσα της αρχιτεκτονικής. Έκτοτε δεν έχει υποκύψει στις επιταγές κανενός από τα καθιερωμένα στιλ. Αντίθετα, κάθε νέα δουλειά του είναι και μία επιπλέον προσπάθεια να εξελίξει το προσωπικό όραμά του.
Για σειρά ετών υπήρξε art director της κατασκευάστριας μωσαϊκών πλακιδίων Bisazza – και υπεύθυνος για την τεράστια επιτυχία της. Δημιούργησε τα εντυπωσιακά showrooms της εταιρείας στη Νέα Υόρκη, το Μιλάνο, τη Βαρκελώνη και το Βερολίνο, και την έκανε διεθνώς ηγέτη στον τομέα της.
Το νέο αγαπημένο παιδί του design είναι όσο εκκεντρικό χρειάζεται – για να εκφράσει τα διάφορα alter ego του, εμφανίζεται σε συνεντεύξεις και επίσημες επαφές μεταμφιεσμένος σε Χριστό, ροκ σταρ και Κουβανό επαναστάτη. Αλλά είναι εξίσου ρομαντικός. Όλες οι δημιουργίες του, από το Café Atlantique και την disco Divina μέχρι το Hotel Vittoria και το Shu bar & restaurant, έχουν ένα αφηγηματικό στοιχείο, εμπνευσμένο συνήθως από την αγάπη. Κάπου ανάμεσα στην τρέλα και τη διάνοια, ο θεαματικός, φαντασμαγορικός, ρομαντικός και αυτοσαρκαζόμενος Fabio Novembre είναι ένας εκκεντρικός τροβαδούρος του design.
Τι σου δίνει έμπνευση και κίνητρο για να δημιουργήσεις; Η έμπνευση βρίσκεται στα μάτια του θεατή, τα κίνητρα στην καρδιά του. Βρίσκει κανείς τη δική του ισορροπία φιλτράροντας ολόκληρο τον κόσμο μέσα από τις προσωπικές του ευαισθησίες.
Πιστεύεις ότι οι μεσογειακές ρίζες σου έχουν διαμορφώσει τον τρόπο που σχεδιάζεις; Το από πού έρχεσαι όσο και το πού θέλεις να φτάσεις σε κάνουν αυτό που είσαι.
Θεωρείς τον εαυτό σου πρώτα σχεδιαστή ή αρχιτέκτονα; Όλες μου οι προσπάθειες γίνονται για να ανακαλύψουμε ξανά το σώμα μας, σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα πιο επίπεδος. Με ενδιαφέρει το σώμα και το αίμα, το να κάνεις σεξ. Στο κάτω κάτω, τα παιδιά πάντα γεννιούνται με τον ίδιο τρόπο.
Η δουλειά σου έχει περιγραφεί ως action designing. Μπορείς να μας εξηγήσεις τι σημαίνει; Με χαρακτήρισαν έτσι επειδή είμαι απόλυτα ανίκανος να σχεδιάσω, οπότε, για να εξισορροπήσω αυτή την έλλειψη, περνάω συνήθως πολύ χρόνο στο εργοτάξιο, προσπαθώντας με χειρονομίες να γίνω κατανοητός στους εργαζόμενους. Κάτι σαν ορχήστρα με διαφορετικούς ήχους.
Υπάρχουν επαναλαμβανόμενα μοτίβα στη δουλειά σου; Η ζωή μου –και κατά συνέπεια και η δουλειά μου– βασίζονται σε κάποιες βασικές έννοιες: την αγάπη, την ελευθερία, το σεξ, την αρμονία. Μου φαίνονται όλες τους αλληλένδετες.
Έχεις σχεδιάσει πολλούς δημόσιους χώρους –από το Café Atlantique ως το ξενοδοχείο Li Cuncheddi– αλλά κανέναν ιδιωτικό. Πού το αποδίδεις; Όλα τα έργα που έχω κάνει μέχρι σήμερα έχουν σχεδιαστεί για δημόσια χρήση, και χαίρομαι, γιατί πιστεύω ότι η αρχιτεκτονική μπορεί να λειτουργήσει σαν στοιχείο που πολλαπλασιάζει την ενέργεια. Πιστεύω σε μία ενεργή αλληλεπίδραση ανάμεσα στο χώρο και σε αυτούς που τον χρησιμοποιούν. «Στην αρχιτεκτονική η συνουσία είναι το κενό» ισχυρίστηκε ο Ελεμίρ Ζολά, και μου αρέσει να βλέπω αυτό το κενό γεμάτο με ανθρώπους που ανταλλάσσουν συναισθήματα και πάθη.
Το στούντιό σου στεγάζεται στο σπίτι σου. Πώς συνδυάζεις την προσωπική σου ζωή με τη δημόσια, την επαγγελματική; Η ζωή είναι μία. Δεν πιστεύω στο διαχωρισμό δημόσιου/ιδιωτικού. Αυτό που κάνω για δουλειά είναι και ο τρόπος ζωής μου και αντιστρόφως.
Το logo του στούντιό σου είναι ένας θεός Έρωτας με ένα τόξο λέιζερ. Τι μήνυμα θέλεις να περάσεις μ’ αυτό; Από το ξεκίνημά μου χρησιμοποίησα έναν Έρωτα με ένα όπλο-λέιζερ, εκσυγχρονίζοντας το τόξο με τα βέλη, για να είμαστε πιο ακριβείς. Όλο κι όλο που προσπαθώ, είναι να κάνω τους ανθρώπους να ερωτευθούν, δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες που θα το κάνουν να συμβεί. Πιστεύω στην αναπαραγωγή και μου αρέσει να εξασκούμαι…
Στο παρελθόν ήσουν art director της Bisazza. Ακόμη, έχεις σχεδιάσει καταστήματα της Bluemarine και, πιο πρόσφατα, του Stuart Weitzman. Πώς καταφέρνεις να εκφράζεις την ταυτότητά σου παράλληλα με το προφίλ της εταιρείας; Θα χρησιμοποιούσα μια μεταφορά από το ποδόσφαιρο: Νιώθω σαν ένας ποδοσφαιριστής, θεωρώντας ότι ο πελάτης είναι ο σπόνσορας της φανέλας μου. Δική μου ευθύνη είναι να παίξω υπέροχα και τελικά να βάλω και γκολ – δικό τους καθήκον είναι να με πληρώσουν. Είναι μια δίκαιη συναλλαγή, πιστεύω.
Ο τίτλος της έκθεσής σου (“Insegna anche a me la liberta delle rondini”) είναι πολύ ποιητικός. Πώς τον επέλεξες; «Δίδαξε και σε μένα την ελευθερία των χελιδονιών». Είναι ένα ποίημα που μου αφιέρωσε ένας ποιητής του δρόμου πριν από κάποια χρόνια. Ήταν σαν πορτρέτο ζωγραφισμένο με λέξεις και σκέφτηκα ότι θα περιέγραφε τέλεια τη δουλειά μου μες στο πέρασμα του χρόνου.
Η καρέκλα Him & Her είναι σαν ένα γυμνό γλυπτό αλλά δεν σοκάρει, έχει μια τρυφερότητα. Τι είναι εκείνο που διαφοροποιεί το γυμνό από το πορνογραφικό; Η σύγχυση του γυμνού με την πορνογραφία είναι ένα πολύ συνηθισμένο λάθος. Το γυμνό είναι σαν γλυπτό, εμπνέει και είναι ειλικρινές. Αλλά ακόμη και η πορνογραφία η ίδια είναι πολύ λιγότερο ενοχλητική από την αλαζονεία, την άγνοια ή το φανατισμό. Ας γίνουμε σκληροπυρηνικοί!
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
