Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλώντας σε μια εκδήλωση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας έκανε ένα εθνικά υπερήφανο ρητορικό ερώτημα. «Ποιος είναι ο Σόιμπλε;» είπε. «Ποιοι είναι οι Ολλανδοί; Ποιοι είναι οι Φινλανδοί;». Μας θύμισε με αυτό τον τρόπο την εθνικά υπερήφανη παπανδρεϊκή Ελλάδα της δεκαετίας του ’80.
Σε αυτό το ερώτημα θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει ως εξής: Ο Σόιμπλε, οι Ολλανδοί και οι Φινλανδοί είναι κάποιοι που μας δανείζουν γύρω στα 150 δις ευρώ και επειδή είναι ξενέρωτοι και τσιφούτηδες προτεστάντες και όχι large και κιμπάρηδες σαν του λόγου μας θέλουν να σιγουρευτούν ότι αυτά τα 150 δις θα τα πάρουν πίσω.
Ο Σόιμπλε, οι Ολλανδοί και οι Φινλανδοί ακριβώς επειδή είναι ξενέρωτοι και τσιφούτηδες δεν θα διανοούνταν ποτέ να χαρακτηρίσουν μια πολυτελή βίλα στην Εκάλη ως «κωλόσπιτο» όπως είχε κάνει παλιότερα ένας άλλος εθνικά υπερήφανος Έλληνας. Επίσης έχουν άγνοια της ελληνικής μουσικής κουλτούρας. Δεν έχουν ακούσει ποτέ τραγούδια του τύπου «μου χρωστάς δεν σου χρωστάω» ή «δεν είσαι ο Σόιμπλε που αγαπούσα μια φορά».
Ο Σόιμπλε, οι Ολλανδοί και οι Φινλανδοί δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί. Δεν είναι ούτε φιλέλληνες ούτε ανθέλληνες. Είναι κανονικοί άνθρωποι που φροντίζουν το συμφέρον των χωρών τους. Και απ’ ό,τι φαίνεται δεν τα καταφέρνουν άσχημα. Οι χώρες αυτές έχουν ευνομούμενες δημοκρατίες, ανθούσες οικονομίες και ισχυρό κοινωνικό κράτος.
Το θέμα δεν είναι ποιος είναι ο Σόιμπλε, οι Ολλανδοί και οι Φινλανδοί αλλά ποιοι είμαστε εμείς και γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Γιατί, όπως είπε και ο Αλέκος Παπαδόπουλος, «το ένα χέρι υψωμένη γροθιά και το άλλο απλωμένο στη ζητιανιά»...
14°
