Αν και αντιπαθώ ιδιαίτερα τις μεγαλοστομίες, θα τολμήσω να πω ότι η 12η Φεβρουαρίου θα καταγραφεί ως ημερομηνία-σταθμός στα πολιτικά μας πράγματα. Σε λίγες μέρες (το κείμενο γράφεται Δευτέρα πρωί) ούτε η σύνθεση της Βουλής ούτε η σύνθεση της κυβέρνησης θα είναι πια η ίδια. Περί όλων αυτών όμως, σε επόμενο κείμενο, όταν το τοπίο θα έχει ξεκαθαρίσει.
Αν εξαιρέσει κανείς την καταστροφή της Αθήνας, τα χειρότερα προς το παρόν αποφεύχθηκαν. Αν η Βουλή δεν ψήφιζε τη δανειακή σύμβαση, η χρεοκοπία της χώρας θα ήταν θέμα λίγων ημερών.
Επί περίπου δύο χρόνια ο Αντώνης Σαμαράς πουλούσε αντιμνημονιακή αδιαλλαξία και φρούδες ελπίδες για «επαναδιαπραγμάτευση». Σήμερα, και μπράβο του (ίσως είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι θετικό γι’ αυτόν στη μακρά πολιτική διαδρομή του), έφτασε στο σημείο να λέει: «Από τη βεβαιότητα της καταστροφής, προτιμώ την αμφιβολία της σωτηρίας». Μάλιστα, αυτή την άποψη την πληρώνει με όχι ευκαταφρόνητες απώλειες στελεχών του κόμματός του. Λίγη σημασία έχει αν η στροφή του –γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία πως περί στροφής πρόκειται– οφείλεται στο ότι του έβαλαν χοντρό χέρι οι Eυρωπαίοι ομοϊδεάτες του ή στο ότι ο ίδιος, μετέχοντας στην κυβέρνηση Παπαδήμου –όπως και όσο μετέχει–, κατάλαβε πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση και τι πραγματικά διακυβεύεται.
«Και τώρα που ψηφίστηκαν όσα ψηφίστηκαν, σωθήκαμε;» θα μου πείτε. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Τουλάχιστον, όμως, μας δίνεται μια ακόμα ευκαιρία, πιθανότατα η τελευταία. Αν, βέβαια, και αυτό το μνημόνιο (δεν) το εφαρμόσουμε όπως το προηγούμενο...
Δεν είμαι ο πιο αρμόδιος να κρίνω τη δανειακή σύμβαση σε κάθε πτυχή της, ή τις λεπτομέρειες του PSI. Άλλωστε, ακούει κανείς και διαβάζει τόσο αντιφατικά πράγματα από οικονομολόγους και άλλους ειδήμονες, ώστε τι να πει; Αυτό που ξέρω πάντως με βεβαιότητα, ως κάτοικος και πολίτης της χώρας που λέγεται Ελλάδα, είναι ότι δύο χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν έχει καν καταφέρει να είναι ανοιχτά τα φαρμακεία το Σάββατο!
Τρομάζει αλλά και αγανακτεί κανείς όταν διαπιστώνει ότι, παρά την κατάρρευση του πολιτικού της συστήματος και του οικονομικού μοντέλου της, η χώρα εξακολουθεί να παραμένει στο έλεος των κάθε είδους συντεχνιών, οι οποίες συμπεριφέρονται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε. Έτσι, μάθαμε πρόσφατα ότι ο Φωτόπουλος, η παρέα του και οι «πελάτες» του, εκ των πρωταγωνιστών των αντιμνημονιακών και «φιλολαϊκών» κινητοποιήσεων, παίρνουν κάτι λιγότερο από 100.000 (!) ευρώ εφάπαξ όταν αποχωρούν από τη ΔΕΗ, χώρια η παχουλότατη σύνταξη. Όπως επίσης μάθαμε ότι το 25% των συνταξιούχων στη χώρα μας είναι κάτω των 60 ετών! Αυτά ακούνε και διαβάζουν στην ΕΕ–και όχι μόνο– και τους σηκώνεται η τρίχα.
Θέλετε ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο; Το λεγόμενο χαράτσι, το τέλος ακινήτων που εισπράττεται μέσω της ΔΕΗ, δεν προβλέπεται από κανένα μνημόνιο. Είναι μέτρο που το αποφάσισε η ελληνική κυβέρνηση, επειδή δεν ήθελε/μπορούσε να εισπράξει με άλλον τρόπο αυτά που προβλέπονται από το μνημόνιο. Και, κυρίως, επειδή δεν είχε καμιά πρόθεση/διάθεση να μειώσει τις δημόσιες δαπάνες.
Α, ναι, και κάτι ακόμα, μιας και ο λόγος περί δαπανών. Το καλοκαίρι ο τότε αρμόδιος υπουργός εξήγγειλε μέτρα για τον περιορισμό του αριθμού των κρατικών μέσων ενημέρωσης και την αντίστοιχη μείωση του κόστους λειτουργίας τους. Σήμερα, έπειτα από οκτώ μήνες, δεν έχει εφαρμοστεί ούτε ένα από τα μέτρα που ανακοινώθηκαν τότε. Οι περίπου 4.500 εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, από τους οποίους οι μισοί τουλάχιστον είναι διορισμένοι με απολύτως ρουσφετολογικά κριτήρια, όχι μόνο παραμένουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους, αλλά και εξαιρέθηκαν από το ενιαίο μισθολόγιο. Επιπλέον, απεργούσαν τις μισές περίπου από τις μέρες που έχουν μεσολαβήσει έκτοτε, και μάλιστα αμειβόμενοι! Τελευταίο αλλά ενδεικτικό: την ώρα που σύρονταν αυτές οι γραμμές έπεσε τυχαία το μάτι μου σε δημοσίευμα που ανέφερε ότι προκηρύχθηκαν 367 θέσεις στην ΕΡΤ Α.Ε.! «Αυτή είναι η Ελλάδα», που έλεγε και ο Κώστας Σημίτης.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
14°
