Βαθιά ανάσα οξυγόνου πρόσφερε στη μη κυβερνητική οργάνωση «ΛΑ.ΜΕ.ΡΕ» το άρθρο στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας (εγκρίτου βεβαίως) Financial Times Deutschland, το οποίο υπέγραφε συλλογικά η περιφερειακή αρχισυνταξία της έκδοσης. Ο τίτλος του άρθρου γερμανιστί «Papandreou denkt an Rücktritt», τουτέστιν « Ο Παπανδρέου σκέφτεται την παραίτηση».
Αυτή η μη κυβερνητική οργάνωση, η οποία συγκροτήθηκε κατά τις τελευταίες ημέρες του αγωνιώδους ρόγχου της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή, συγκεντρώνει την crème de la crème της ιθαγενούς επιχειρηματικής τάξης, η οποία ως γνωστόν εκπροσωπείται και από μία συνδικαλιστική δομή-θεσμό. Προ ημερών ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων κ. Καϊτέλ, απευθυνόμενος στον πρόεδρο του εν Αθήναις Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (;) –σύνδεσμος εικονικής πραγματικότητας αφού οι έννοιες των λέξεων «Βιομηχανίες και Ελληνικές είναι εξ αντικειμένου αντιφατικές– επιχείρησε να θέσει το μείζον φιλοσοφικό ερώτημα «Πώς είναι δυνατόν να ζητά η Αθήνα από τους Γερμανούς επιχειρηματίες να επενδύσουν όταν οι Έλληνες επιχειρηματίες δεν επιδεικνύουν ούτε κατ’ ελάχιστο τον απαιτούμενο επιχειρηματικό πατριωτισμό και αντί να επενδύουν στη χώρα τους εξάγουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό». Ο κ. Καϊτέλ, καλή του ώρα, αγνοούσε πως τα παρόντα στη συζήτηση μέλη της ελληνικής επιχειρηματικής σκηνής είναι μέλη της μη κυβερνητικής οργάνωσης ΛΑ.ΜΕ.ΡΕ. Το αρκτικόλεξο στην ανάπτυξή του έχει ως εξής: «Λαμόγια με ρευστότητα» – και η ΜΚΟ δραστηριοποιείται με ιδιαίτερη θέρμη στην αγορά περιουσιακών στοιχείων κρατών και πολιτών που βρίσκονται σε απόγνωση. Στο καταστατικό της ΜΚΟ επισημαίνεται πώς η δραστηριότητα αυτή κινείται στα πλαίσια των χριστιανικών επιταγών «βόηθα τον πλησίον σου» και εκπληρώνει το όραμα περί κοινωνικής αλληλεγγύης. Ο κ. Καϊτέλ (να αγιάσει το στόμα του) είναι ένας ψυχρός καπιταλιστής ο οποίος ζυγίζει τα λόγια του αναλογιζόμενος στο ακέραιο τις συνέπειες. Πρόκειται για ένα χάρισμα το οποίο δεν διαθέτουν οι Έλληνες ομόλογοί του. Η υπόθεση «Καϊτέλ» επαναφέρει στη συλλογική μνήμη (ευτυχώς) τη γνωστή πολιτική ρήση του Αντώνη Καφετζόπουλου «Και τα λαμόγια θέλουν τον Γερμανό τους».
Όσον αφορά τώρα το δημοσίευμα αυτό καθ’ εαυτό της «Financial Times», τα πράγματα δυστυχώς είναι περίπλοκα. Επισημαίνεται πως η ως άνω έγκυρη περιφερειακή έκδοση του γνωστού εκδοτικού κολοσσού κατά τους τελευταίους μήνες προανήγγειλε τουλάχιστον 122 φορές την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ενώ επί 53 ημέρες είχε προαποφασίσει για τη χρεοκοπία της χώρας και την επιβολή καθεστώτος στάσης πληρωμών από την Αθήνα. Εσχάτως μάλιστα, η έκδοση αυτή δημοσίευσε σε συνέχειες το λαϊκό ανάγνωσμα «Η πτώχευση του παρία της Ευρώπης», το οποίο έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ αναγνωσιμότητας.
Για τους Έλληνες επιχειρηματίες τώρα και τη δική τους ΜΚΟ τα πράγματα είναι απλά και εμπεριέχονται στο πρόσφατο πόνημα του επικεφαλής της μη κυβερνητικής οργάνωσης και πρώην βιομήχανου το οποίο με τον τίτλο «Πώς θα διασφαλίσετε τα λεφτά σας για να αγοράσετε τζάμπα την Ελλάδα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Το ζωντανό γιαούρτι», που είναι θυγατρική γνωστής βιομηχανίας στον τομέα των τροφίμων.
Στα άδυτα της Ευελπίδων
Ξημέρωνε Παρασκευή όταν τα τηλέφωνα στην Εισαγγελία Πρωτοδικών πήραν φωτιά. Η τρισκατάρατη «Τρόικα» θα επισκεπτόταν το σκληρό πυρήνα της Ελληνικής Δικαιοσύνης.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας η επίσης γνωστή ΜΚΟ «Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών», γνωστότερη ως «ΔΣΑ», εξέδιδε ανακοίνωση διά της οποίας ο πρόεδρός της κατακεραύνωνε τους «Βαυαρούς» οι οποίοι τόλμησαν να πατήσουν το ιερό Τέμενος της Ευελπίδων. Παρομοιάζοντας την «Τρόικα» ως «τσιράκια του Μάουερ» (για τους νεότερους πρόκειται για έναν εκ των συμβούλων του βασιλιά Όθωνα επί Βαυαροκρατίας), ο πρόεδρος των δικηγόρων αντιμετώπισε την επίσκεψη αυτή ως, περίπου, την Άλωση της Πόλης από τον Μωάμεθ τον Β!
Είναι προφανές πως η Τρόικα επισκέφτηκε την Εισαγγελία Πρωτοδικών προκειμένου να πληροφορηθεί και επισήμως το γιατί, στη χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας, μία υπόθεση και μάλιστα σοβαρή, όπως αυτές περί φοροδιαφυγής κ.λπ., χρειάζεται μία δεκαετία για να τελεσιδικήσει. Απάντηση δεν έλαβε. Παρ’ όλα αυτά το δικαστικό ρεπορτάζ επιχείρησε να ανιχνεύσει το εάν ή όχι η Τρόικα ρώτησε να πληροφορηθεί τους λόγους που ώθησαν την Ελληνική Δικαιοσύνη να αποφυλακίσει τον καταζητούμενο από την Interpol Μάκη Ψωμιάδη ή τους λόγους που επέβαλαν στις διωκτικές αρχές να μη συλλάβουν τον Βίκτωρα Μητρόπουλο για τη σύλληψη του οποίου είχε εκδοθεί ένταλμα. Η απάντηση της Τρόικα τελικά ήταν αρνητική. Δεν υπέβαλαν τέτοιο ερώτημα διότι είχαν πιστέψει (αφελώς προφανώς) πως τόσο ο Μάκης Ψωμιάδης όσο και ο Αρχιμανδρίτης Γιοσάκης, ο Βίκτωρας Μητρόπουλος, κάποιοι γνωστοί δικαστικοί λειτουργοί (Τόνια Ηλία, Κωνσταντίνα Μπουρμπούλια κ.λπ.), αλλά και μία ομάδα δικηγόρων οι οποίοι εντάσσονται στη δύναμη κρούσης των Ελλήνων Ποινικολόγων, συγκροτούν την ελίτ του ελληνικού νομικού κόσμου και άρα είναι πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας. Το γεγονός ότι ορισμένοι από αυτούς ενίοτε μπαινοβγαίνουν στις φυλακές ή καταδικάζονται από τα ποινικά δικαστήρια ή σύρονται στις αίθουσες δικαστηρίων κατηγορούμενοι για συμμετοχή σε παραδικαστικά κυκλώματα δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Άμεμπτου ηθικής τα παιδιά αυτά, απλώς παρακολουθούν σεμινάρια στα πλαίσια της διαρκούς ενημέρωσής τους για τις εξελίξεις στη νομική επιστήμη και στις συνθήκες κράτησης.
Είχε δίκιο λοιπόν ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου και δικαίως εξερράγη. Πώς είναι δυνατόν η Τρόικα να θέτει σε αμφισβήτηση έστω εμμέσως, αλλά πλην σαφώς, την ηθική ακεραιότητα του ελληνικού νομικού κόσμου;
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος σε μία κρίση ειλικρίνειας παραδέχτηκε πως ενδεχομένως θα πρέπει να οδηγηθεί στη φυλακή από τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, αφού αδυνατεί να καταβάλει τον έκτακτο φόρο επί των ακινήτων που διαθέτει. Μετά από μία τέτοια εξομολόγηση ήταν φυσικό να απαιτήσει από νεαρό πολιτικοποιημένο φοιτητή το ποσό του ενός εκατομμυρίου ευρώ, πάντα διά της δικαστικής οδού ώστε να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Έτσι ο κ. Πάγκαλος θα γλιτώσει τη μεταγωγή του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας και ο νεαρός φοιτητής θα μάθει να μην ασκεί κριτική σε πτωχούς πολιτικούς.
7°
