Ξέρεις, μου λέει, λίγο χαρούμενα, λίγο ντροπαλά, λίγο μπερδεμένος, πήρα σύνταξη. Και; ρωτάω γιατί η νότα της μελαγχολίας είναι φανερή στα λόγια του. Στενοχωρήθηκα, έφυγα στην καλύτερη εποχή μου, ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα τόσο ώριμος, να διδάξω, να μεταδώσω στα παιδιά. Τότε γιατί; Τρομοκρατήθηκα, δεν ακούς, εφημερίδες, κόμματα, θα πάει η σύνταξη στα 67, στα 70, θα δουλεύετε μέχρι να πεθάνετε, τι να κάνω, να δουλεύω αλλά 20 χρόνια; Έφυγα.
Αδειάζουν το Δημόσιο, ωθούν τον κόσμο στη σύνταξη. Έφτιαξαν ένα υπερτροφικό, δυσκίνητο, πανάκριβο τέρας που δεν παλεύεται, πρέπει να μειώσουν το κόστος του και μην τολμώντας να κάνουν οτιδήποτε άλλο, προωθούν τις μαζικές πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. 50.000 αιτήσεις μόνο φέτος. 12 πλασματικά έτη, 50 χρονών άνθρωποι με ένα παιδί βγαίνουν στη σύνταξη. Αντί να λύσουν το πρόβλημα, το μεταθέτουν παραδίπλα, το μετατοπίζουν στα Ταμεία. Ήδη 40.000 εφάπαξ δεν μπορούν να πληρωθούν, οι συντάξεις καθυστερούν χρόνια, νέες περικοπές, τα Ταμεία καταρρέουν. Δεν είναι αναπόφευκτο; Αφού τα Ταμεία είναι ήδη χρεοκοπημένα, υπάρχει περίπτωση να αντέξουν ένα νέο κύμα πρόωρων συνταξιοδοτήσεων; Σε πολύ λίγα χρόνια, οι συντάξεις μας θα είναι συντάξεις Βουλγαρίας. 2-3 κατοστάρικα κι όποιος αντέξει. Τι θα ’πρεπε να κάνουν; Να βάλουν το δημόσιο τομέα να δουλέψει. Αλλά αυτό είναι αδύνατον. Δεκαετίες ολόκληρες, η θέση στο Δημόσιο δεν ήταν θέση εργασίας αλλά έπαθλο, ανταμοιβή του πελατειακού κράτους. Μια ολόκληρη χώρα οφείλει να δουλέψει, να δουλέψει περισσότερο, να δουλέψει κυρίως πιο σωστά και αντί γι’ αυτό βγαίνει πρόωρα στη σύνταξη. Έχουμε το μικρότερο ποσοστό εργαζομένων στο σύνολο του πληθυσμού, έχουμε πρόβλημα παραγωγικότητας και την ώρα που πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο και περισσότεροι, βγαίνουμε στη σύνταξη.
Δεν υπάρχει μέρα που να μην κόβω απόδειξη, λέει. Ήρθε έλεγχος, 150 παραγγελίες, 150 λογαριασμοί. Κλείσαν το ταμείο και ψάχνανε μια μια τις αποδείξεις να δούνε μήπως δεν έχω χτυπήσει καμία coca-cola. Ανάθεμα αν αποδίδει ένα εστιατόριο εδώ δίπλα το ΦΠΑ, αυτοί ήρθαν να ελέγξουν εμένα. Το πρόβλημα είναι η φοροδιαφυγή. Τα καταστήματα πια έχουν δυο τιμές, με ή χωρίς απόδειξη. Οι γιατροί το ίδιο. Όσοι γυρνάνε από τις διακοπές, διηγούνται ιστορίες αναζήτησης της χαμένης απόδειξης, σε ομπρέλες, δωμάτια ξενοδοχείων, μπαρ. Αν στα χίλια εστιατόρια τα εκατό κόβουν απόδειξη, η κυβέρνηση δεν προσπαθεί να βρει τρόπο να εισπράξει το ΦΠΑ από τα υπόλοιπα. Αυξάνει το ΦΠΑ στα 100 που ήδη πληρώνουν. Με αποτέλεσμα, τα 50 να μετατοπιστούν σε αυτά που δεν κόβουν απόδειξη και τα άλλα 50 να κλείσουν. Ήδη οι επαγγελματικές ενώσεις δηλώνουν ότι από τα δείγματά τους φαίνεται ότι συμπιέζονται και οδηγούνται στη χρεοκοπία οι υγιείς επιχειρήσεις. Οι άλλες, αυτές που δεν πληρώνουν φόρους, δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές, δεν αποδίδουν ΦΠΑ, μια χαρά τα καταφέρνουν. Όχι απλώς μειώνεται η παραγωγική βάση αλλά χάνεται και το υγιές τμήμα της.
Η ανεργία παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις. Στον ιδιωτικό τομέα φυσικά. Πρωταρχικός στόχος της πολιτείας είναι να φρενάρει την ανεργία, να διατηρήσει όσο περισσότερες θέσεις εργασίας γίνεται. Πέρυσι εφάρμοσαν ένα σωτήριο μέτρο. Επιδότησαν τις ασφαλιστικές εισφορές, όποια επιχείρηση δεν έκανε απολύσεις, έπαιρνε επιδότηση για τις ασφαλιστικές εισφορές των μισών εργαζόμενων της. Σωστό μέτρο αλλά μισό. Ίσχυε μόνο για ασφαλισμένους του ΙΚΑ. Στο χώρο των μέσων ενημέρωσης ας πούμε, όπου η ανεργία είναι εκρηκτική, δεν υπάρχει πρόβλεψη. Αντί να προχωρήσουν με τέτοια μέτρα, φέτος επέστρεψαν στους παλιούς εαυτούς τους. 55 χιλιάδες θέσεις για 5μηνη εργασία στο Δημόσιο τις οποίες θα βρίσκουν και θα προωθούν μη κυβερνητικές οργανώσεις και εργατικά σωματεία με το αζημίωτο, με 150 ευρώ το κεφάλι. 120 χιλιάδες θέσεις προσωρινής εργασίας σε δήμους και κοινότητες που θα επιχορηγηθούν με 3 δις για τρία χρόνια. Δηλαδή μερικές δεκάδες εκατομμύρια θα πάνε σε ΜΚΟ και συνδικαλιστικούς φορείς, δηλαδή στο κομματικό σύστημα για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Για να απασχοληθούν κάποιοι άνθρωποι στο Δημόσιο, στο ίδιο Δημόσιο που είναι υπεράριθμο και το αδειάζουν με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις οι οποίες χρεοκοπούν τα ταμεία. Δεν προσπαθούν να επιδοτήσουν τις θέσεις στον ιδιωτικό τομέα, θέσεις πραγματικές, υπαρκτές, που μπορεί να διαρκέσουν, αλλά επιδοτούν, με το αζημίωτο, προσωρινές θέσεις στο υπερτροφικό Δημόσιο. Δημιουργώντας νέες γενιές συμβασιούχων που σε 6 μήνες θα διαδηλώνουν για τη μονιμοποίησή τους, θα κάνουν προσφυγές στα δικαστήρια, τα κόμματα της Αριστεράς θα κάνουν φιλολαϊκές δηλώσεις και θα τους υποστηρίζουν στο «δίκαιο αίτημά τους να μονιμοποιηθούν». Εδώ ήρθαμε.
Ο άχαρος Αύγουστος. Η ιστορία των τελευταίων χρόνων. Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω, μια χώρα σε βήμα σημειωτόν την ώρα που έπρεπε να τρέχει. Εν τω μεταξύ το τέλος, η οριστική πτώχευση, πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Οργανωμένα συμφέροντα, κομματικά γραφεία, κεφάλαια παρκαρισμένα στο εξωτερικό, σχεδιάζουν ήδη την εποχή της βαλκανικής Ελλάδας, την εποχή της δραχμής, την εποχή της μιζέριας, με τους πολλούς στην αθλιότητα και τους λίγους έτοιμους να αγοράσουν τα πάντα πάμφθηνα και υποτιμημένα. Η διακομματική αντιευρωπαϊκή, αντιμεταρρυθμιστική προπαγάνδα που αντιστέκεται σε οποιαδήποτε αλλαγή θίγει τα κατεστημένα συμφέροντα, έχει επικρατήσει. Τα θύματα, αμέριμνα και αγανακτισμένα, οδηγούνται στην περήφανη, μοναχική Ελλάδα της νέας δραχμής και της τριτοκοσμικής χρεοκοπίας.
7°
