Την ώρα που το Spiegel επανέφερε τη δραχμή, εγώ προσπαθούσα να επαναφέρω τον εαυτό μου σε κατάσταση σχετικής ηρεμίας. Πληκτρολογούσα, σαν θυμωμένος Μότσαρτ, ένα email με παραλήπτη πολυεθνική αθλητικών ειδών. Ξέρω, υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να καταγγείλω τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας στο εργοστάσιό τους, κάπου στην Κίνα. Αλλά τώρα είχα θυμώσει για άλλο λόγο. Δεν θυμάμαι το όνομα της πόλης. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ένας Κινέζος που παίρνει δύο ευρώ τη μέρα δεν έκανε καθόλου καλά τη δουλειά του, με αποτέλεσμα εγώ να παραλάβω παπούτσια μικρότερα από αυτά που ζήτησα. Αυτός ο Κινέζος θα βγάλει σε τρεις μήνες όσα πλήρωσα εγώ για ένα ζευγάρι sneakers. Είναι ένα ωραίο παράδειγμα για τη λειτουργία της παγκοσμιοποίησης. Η φίρμα είναι αμερικανική, το εργοστάσιο κινέζικο, ο πελάτης Έλληνας και το νόμισμα ευρωπαϊκό. Θα μπορούσα να κάνω copy-paste ολόκληρα κομμάτια από το site του Συνασπισμού, πλην όμως η πολυεθνική έχει λάβει τα μέτρα της και επιτρέπει μόνο 500 χαρακτήρες στη φόρμα παραπόνων. Και επειδή στο τέλος την πληρώνει ο αδύναμος, φοβούμαι ότι μόλις φτάσει στην Κίνα το κουτί που επιστρέφω, ένας Κινέζος θα βρει τον μπελά του. Περνούν διάφορα από το μυαλό μου. Μπορεί να απολυθεί και να αυτοκτονήσει. Ίσως δεθεί με μία αλυσίδα φριχτών πράξεων που θα οδηγήσουν αυτόν στην εκτέλεση και τα όργανά του σε κλινική στο LA. Αν μόνο μία πεταλούδα που κουνάει τα φτερά της στην Κίνα δύναται να προκαλέσει καταιγίδα στον Ατλαντικό, τότε και ένα ζευγάρι παπούτσια που επιστρέφονται από την Ελλάδα μπορεί να πλέξουν μία τραγωδία στην Κίνα. Εν προκειμένω, ο Κινέζος μπορεί να πάει από 45άρι παπούτσι. Είναι, λοιπόν, Παρασκευή απόγευμα. Λίγο πριν παρακολουθήσω τον ημιτελικό του Παναθηναϊκού, συντάσσω οργισμένο email προς μία πολυεθνική αθλητικών ειδών. Την ίδια στιγμή ο administrator του spiegel.de αναρτά το θέμα με την επιστροφή στη δραχμή. Όμως, εγώ δεν μπορώ να το διαβάσω. Η σύνδεσή μου έγινε Compulink στα 9.600 kbps, τα παπούτσια Αλυσίδα Ελβιέλα και στην πυλωτή μία τεράστια κολοκύθα έχει τις πινακίδες του αυτοκινήτου μου.
Ακόμα και αν η νοσηλεύτρια που παραλάμβανε gay celebrities στο Ιατρικό τώρα κόβει χιλιάρικα στο Νομισματοκοπείο, θεωρώ αδύνατη την επιστροφή στη δραχμή. Προσπαθώ, όμως, να φανταστώ πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν αυτό το Σαββατοκύριακο ο Γιώργος μάς έλεγε ότι με τη δραχμή ως εθνικό νόμισμα θα γίνουμε όλοι εκατομμυριούχοι. Ας πούμε ότι το κάνει. Τα πάντα γίνονται ασπρόμαυρα. Ξεχωρίζουν μόνο τα κόκκινα τηλέφωνα στα περίπτερα και τα κίτρινα τρόλεϊ στην Πατησίων. Τίποτα άλλο. Μετά όλα σκεπάζονται από τη σκόνη που σηκώνουν οι χωματόδρομοι, παιδιά με κοντά παντελόνια παίζουν στους δρόμους, γριές συζητούν στα σκαλοπάτια, ανοίγουν τα καφενεία και οι άνδρες της Χωροφυλακής προσπαθούν να οδηγήσουν τα καταραμένα Σιτροέν – πώς αλλιώς να περιγράψεις την επιστροφή στα 50s; Είναι ένα σενάριο που αξίζει να το δεις όπως παρακολουθείς θρίλερ, κρατώντας ένα μικρό παράλογο φόβο στο υποσυνείδητο. Αμέσως μετά την ανακοίνωση οι τράπεζες θα επέβαλαν αυστηρό όριο στις αναλήψεις, ουσιαστικά θα τις δέσμευαν. Αν δεν παίζαμε ξύλο στο δρόμο, θα σκοτωνόμασταν στο πλιάτσικο των σούπερ μάρκετ. Το ευρώ θα κόστιζε πολλά κατοστάρικα, οι εισαγωγές θα ήταν απαγορευτικές και η ελληνική οικογένεια θα χάζευε ραπτομηχανές στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Το δημόσιο χρέος θα έφτανε στην άλλη άκρη του γαλαξία και το υποτιμημένο νόμισμα θα ευνοούσε μόνο τον τουρισμό, καθώς η πατρίδα μας δεν εξάγει τίποτα περισσότερο από μιζέρια. Εννοείται ότι και ο Κινέζος της ιστορίας μας δεν επρόκειτο να δει παραγγελία ούτε για κορδόνια. Όμως, όλοι γνωρίζουν ότι είναι πιθανότερο να πάει η Γερμανία στη δραχμή για να ησυχάσει, παρά η Ελλάδα. Τότε προς τι τα δημοσιεύματα; Δεν ξέρω. Αυτό που γνωρίζω είναι πως η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε κάτι πρωτοφανές: σε χώρα που κλυδωνίζεται από ένα δημοσίευμα ή από ένα email, που μπορεί και να το έγραψε κάποιος Κινέζος εργάτης στον ελεύθερο χρόνο του, όταν δεν φτιάχνει παπούτσια.
