Ξεκίνησα, λοιπόν. Στο πλοίο που ταξιδεύω όλοι οι γνήσιοι θαλασσόλυκοι έχουν προσθετικά μέλη. Άλλος ξύλινο πόδι, άλλος ξύλινο χέρι, άλλος ξύλινο μούσι.
Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι οι κοσμικοί πάνε Πάρο, οι εναλλακτικοί πάνε Αντίπαρο και οι συνωμοσιολόγοι προσπαθούν να πάνε στην Υπόπαρο, που λέγεται πως βρίσκεται σε κάτι μυστικές στοές από κάτω.
Μια που το ’φερε η κουβέντα, μία φίλη μου που ήταν διακοπές στην Αντίπαρο βρήκε στο κρεβάτι της ένα σκορπιό, τον σκότωσε με την παντόφλα, την επόμενη όμως βρήκε ένα υδροχόο και μετά από τρεις μήνες τους πάντρεψα.
Αλλά ο προορισμός είναι θέμα γούστου. Ας πούμε, έχω ένα φίλο σκυλά που κάθε καλοκαίρι κάνει διακοπές στο Πόρτο Βασίλης Καρράς.
Είναι εδώ στην παραλία μία εικοσιπεντάχρονη θεά αγκαλιά με ένα μεσόκοπο καράφλα. Το μυστικό της σχέσης τους πρέπει να βρίσκεται στις λεφτομέρειες.
Επίσης κολυμπάω στα τρία μέτρα βάθος και μόλις πέρασε ένας τυφλός με το σκυλόψαρό του. Λογικό, θα μου πεις.
Κι εκεί που έπλεα αμέριμνος με το στρώμα θαλάσσης, εμφανίζεται μία γοργόνα και με ρωτάει «ζει ο Κωστάκης ο Καραμανλής;» «Ζει και προεδρεύει και η αριστερά θεριεύει» της απαντάω. Με άφησε και πήγε στον επόμενο με όψη εντελώς μαλάκα.
Η μαϊμού μου, πάντως, επιμένει μετά τη θάλασσα να καθόμαστε σε καμιά ψειροταβέρνα.
Στην ταβέρνα που τελικά κάτσαμε είναι μία παρέα πέντε Γερμανοί που πήραν μία χωριάτικη, αλλά μαζί με το χωριό.
Τώρα που βράδιασε, είναι εδώ στην παραλία κάτι παιδιά και έχουν κάτσει γύρω από τη φωτιά με μία κιθάρα και τραγουδάνε Πλιάτσικα. Μου αρέσει τόσο που σκέφτομαι να πάω κι εγώ γύρω από την κιθάρα τους με μία φωτιά.
19°
