Ο χαρακτηρισμός δεξιά αριστερά χρονολογείται από την εποχή της γαλλικής επανάστασης και αφορούσε τις θέσεις που καταλάμβαναν οι πολιτικές ομάδες στο χώρο των συνελεύσεων. ´Εκτοτε αυτές οι λέξεις απέκτησαν εννοιολογικό περιεχόμενο και ταυτίστηκαν με τα αντίστοιχα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα.
Στη χώρα μας οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες, κυβερνώσες ή μη, γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά της μαζοποιημένης κοινωνίας, επιρρεπούς στις απλουστεύσεις, πρόσθεσαν στο οπλοστάσιό τους τις λέξεις αυτές και τις χρησιμοποίησαν όχι τόσο για να υπενθυμίζουν τη συνεπή προσήλωσή τους στις ιδέες και θέσεις του πολιτικού ρεύματος που υπηρετούν αλλά κυρίως για να θέτουν τη διαχωριστική γραμμή με τους κομματικούς αντιπάλους. Έτσι απαλλαγμένες από το πραγματικό τους περιεχόμενο, οι λέξεις μετατρέπονται σε τοτέμ της πολιτικής.
Ένας εύκολος και απλός τρόπος καθαγιασμού ή δαιμονοποίησης. Χαρακτηρίζουμε τον αντίπαλό μας αριστερό ή δεξιό, και ανάλογα με τα κρατούντα το αλαλάζον πλήθος ζητωκραυγάζει ή λιθοβολεί.
Σήμερα που το πολιτικό σκηνικό μοιάζει με κινούμενη άμμο και η κρίση μάς έχει ζαλίσει, οι εξυπνάκηδες της πολιτικής χρησιμοποιούν κατά κόρον τα σύμβολα σε ένα παιχνίδι αφορισμών που μοναδικό στόχο έχουν τη σύγχυση και την εξαπάτηση.
Αυτό όμως δεν θα έπρεπε να μας παρασύρει. Αντί να επαναλαμβάνουμε το αυτονόητο, θα πρέπει να αποκαλύπτουμε το μη εμφανές. Αντί, ας πούμε, να αποκαλούμε τη δεξιά, δεξιά, και τους δεξιούς, δεξιούς, που άλλωστε ουδέποτε το αρνήθηκαν, θα πρέπει να φανερώνουμε τη δεξιά της δήθεν αριστεράς ή τους δεξιούς που αυτοαποκαλούνται αριστεροί.
Τι είναι, αν όχι δεξιά πολιτική, η αποθέσμιση της κοινωνίας που επιχειρείται συστηματικά από την παρούσα κυβέρνηση;
Τι είναι, αν όχι δεξιά πρακτική, η παροχολογία για την υφαρπαγή της ψήφου;
Τι είναι, αν όχι δεξιό, ένα κόμμα που συνεργάζεται με ένα δεδηλωμένο ακροδεξιό εθνολαϊκιστικό μόρφωμα;
Πόσο αριστερός είναι κάποιος που "ξεχνά" να δηλώσει 1 εκατομμύριο ή που αποκαλεί συνεργάτες των Γερμανών τους Πολωνούς με τις εκατόμβες θυμάτων από την γερμανική θηριωδία;
Αλλά και πέρα από την αριστερά και τη δεξιά, πώς μπορεί να αντιμετωπίσει ένας πολίτης, ένας αριστερός πολίτης, ένας δεξιός πολίτης, ένα κόμμα που στο δημόσιο λόγο δια του αρχηγού του διχάζει την ελληνική κοινωνία λέγοντας ότι ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν; Που στελέχη του χαιρέκακα δηλώνουν ότι θα πληρώσουν οι "Μένουμε Ευρώπη"; Που μια ειρηνική συγκέντρωση χαρακτηρίζεται ως δολιοφθορά κατά της χώρας; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η χειρότερη ίσως κυβέρνηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, και πάντως σίγουρα της μεταπολίτευσης, την οποία εμβληματικές ηγετικές φυσιογνωμίες της αριστεράς χαρακτήρισαν χειρότερη ακόμα και από τη χούντα και τη δικτατορία του Μεταξά;
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν ο Μητσοτάκης είναι δεξιός, αλλά αν ο Τσίπρας είναι αριστερός. Και το θέμα δεν είναι αν κάποιοι άλλοι θα τα κάνουν καλύτερα, αλλά ότι οι σημερινοί κυβερνώντες διαλύουν τη χώρα, διαλύουν και την κοινωνία. Και κατακερματισμένη κοινωνία είναι μια τελειωμένη κοινωνία.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
14°
