Η χτεσινή ημέρα σημαδεύτηκε από τη χειρότερη επίθεση ενόπλου στα χρονικά της Αμερικής, μιας χώρας όπου δυστυχώς ο συγκεκριμένος τύπος εγκλήματος δεν είναι καθόλου σπάνιος. 50 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μέσα σε ένα γκέι κλαμπ στο Ορλάντο της Φλόριντα και άλλοι τόσοι μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία. Δράστης ένας αμερικάνος πολίτης πρώτης γενιάς, αφγανικής καταγωγής, που όπως φαίνεται εμπνεύστηκε την πράξη του από τα «ανδραγαθήματα» του Ισλαμικού Κράτους. Για τις αρχές ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η πράξη του συνέπεσε με το Ραμαζάνι αλλά και την περίοδο που διοργανώνονται σε όλο τον κόσμο οι εκδηλώσεις γκέι περηφάνιας.
Φυσικά για όποιον έχει παρακολουθήσει τα προπαγανδιστικά βίντεο με τις φρικαλέες εκτελέσεις ομοφυλόφιλων που βγάζει στη δημοσιότητα το Ισλαμικό Κράτος τα τελευταία δύο χρόνια, ένα τέτοιο γεγονός δεν πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία. Ούτε για όποιον παρακολουθεί τη διεθνή ειδησεογραφία, όπως την πρόσφατη σφαγή από ισλαμιστές δύο δημοσιογράφων που εξέδιδαν το μοναδικό γκέι περιοδικό στο Μπαγκλαντές μέσα στο σπίτι τους. Το ερώτημα δεν ήταν αν θα βρεθεί κάποιος συνοδοιπόρος των τζιχαντιστών που θα αποτολμήσει μια μαζική επίθεση εναντίον ομοφυλόφιλων σε κάποια δυτική χώρα. Το ερώτημα ήταν πότε.
Χωρίς να το έχουν επιδιώξει, οι ομοφυλόφιλοι έχουν βρεθεί εγκλωβισμένοι στα διασταυρούμενα πυρά ενός Ιερού Πολέμου. Από τη μία η πολιτισμένη Δύση που ξεπλένει το δικό της ομοφοβικό παρελθόν προβάλλοντας με όλο και πιο «ιεραποστολικό» τρόπο την προστασία των δικαιωμάτων τους ως το πιο ακλόνητο πειστήριο της προσήλωσής της στο ιδεώδες της ατομικής ελευθερίας. Από την άλλη οι όλο και πιο πουριτανικές εκδοχές του Ισλάμ που κάνουν θραύση στην ταραγμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής, μια περιοχή που συνεχίζει να μαστίζεται από συσσωρευμένα αδιέξοδα. Εκείνες δεν έχουν βαλθεί απλώς να ξεριζώσουν την παραδοσιακή ανοχή των κοινωνιών τους απέναντι στις ομόφυλες σχέσεις, αλλά βρήκαν στο πρόσωπο του ομοφυλόφιλου την ιδανική ενσάρκωση του άπιστου, ιμπεριαλιστή «εχθρού» που πρέπει να αφανιστεί με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο. Το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα εγκλήματα θεωρούνται τόσο ειδεχθή στα μάτια της κοσμικής Δύσης εξασφαλίζοντας πρόσθετη δημοσιότητα στους δράστες τους, τα κάνει ακόμα περισσότερο ελκυστικά ως μέθοδο στρατολόγησης.
Απέναντι σε αυτή την κλιμάκωση της θρησκευτικής βίας που έχει πολύ συγκεκριμένη προέλευση, οι προοδευτικοί ηγέτες και πολίτες της Δύσης μαζί με τις διάφορες αντιρατσιστικές και λοιπές ακτιβιστικές οργανώσεις στέκονται αμήχανοι, παπαγαλίζοντας διάφορες κοινοτοπίες περί καταδίκης της μισαλλοδοξίας και του θρησκευτικού φανατισμού «από όπου κι αν προέρχονται», για την «αγάπη που θα νικήσει το μίσος» και παρόμοια γλυκερά συνθήματα που ταιριάζουν περισσότερο σε παλαίμαχους χίπηδες παρά σε κοινωνίες που αντιμετωπίζουν προκλήσεις υπαρξιακής φύσης.
Η μόνιμη επίκληση του χριστιανικού φανατισμού που έτσι κι αλλιώς πνέει τα λοίσθια στις σύγχρονες κοινωνίες σαν απόδειξη ότι «όλες οι θρησκείες είναι εξίσου επικίνδυνες» πρέπει να αντιμετωπιστεί ως αυτό που είναι: Ένας στρεψόδικος συμψηφισμός που βάζει φιγούρες όπως τον Αμβρόσιο και τον Άνθιμο στην ίδια ζυγαριά με αιμοσταγείς δολοφόνους. Εξίσου μυωπική είναι η αντιμετώπιση του προσφυγικού-μεταναστευτικού ως ζήτημα που αφορά αποκλειστικά και μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών-προσφύγων και όχι τα δικαιώματα των πολιτών στις χώρες υποδοχής. Ο περιορισμός της οπλοκατοχής στην Αμερική μπορεί να αποτελεί κλασικό προοδευτικό σλόγκαν, όμως δεν κρύβει το γεγονός ότι αντίστοιχες σφαγές συνέβησαν και σε χώρες με αυστηρούς νόμους για τα όπλα όπως η Γαλλία και το Βέλγιο. Και ο Τραμπ μπορεί να αποτελεί απειλή για την προοδευτική Αμερική, όμως δεν είναι αυτός που όπλισε έναν ισλαμιστή δολοφόνο.
Δυστυχώς ούτε η χτεσινή επίθεση φαίνεται ότι μπορεί να κάνει τις προοδευτικές κοινωνίες της Δύσης να αντιμετωπίσουν κατάματα τις αντιφάσεις τους. H υποχώρηση της χριστιανικής θρησκείας υπέρ του κοσμικού κράτους δεν φαίνεται να έχει μειώσει τον θρησκευτικό φανατισμό, αντίθετα κάνει το έδαφος πιο δεκτικό για μια πιο βίαιη, εισαγόμενη μορφή του. Οι μεταμοντέρνες ονειρώξεις των φεμινιστριών και άλλων ακτιβιστών για την κατάργηση της πατριαρχίας και των βιολογικών φύλων (όπως είδαμε στο προχτεσινό Pride της Αθήνας) δεν κάνουν απαραίτητα πιο ασφαλή τη ζωή των γυναικών ή των γκέι. Η έννοια της διαφορετικότητας ως υπέρτατης αρχής δεν μπορεί να χωρέσει ταυτόχρονα και τις μαντίλες και τα δικαιώματα των τρανς. Η ανεκτικότητα προς οτιδήποτε «μειονοτικό» που μπορεί να περιλαμβάνει τα πάντα και τα αντίθετά τους, είναι μια πόζα κατάλληλη για το Facebook, όμως στην πραγματική ζωή δεν είναι παρά μία υπεκφυγή. Πολλοί συμπολίτες μας καλούνται να παραδεχτούν ότι, παρά τη δημαγωγική εκμετάλλευση των επιθέσεων από λαϊκιστές της δεξιάς, οι κοινωνίες μας δεν αντιμετωπίζουν προς το παρόν πρόβλημα μαζικής ισλαμοφοβικής βίας, αλλά ένα κύμα τζιχαντιστικής τρομοκρατίας. Γιατί απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος είναι πρώτα να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή του, χωρίς να μπούμε στον πειρασμό να πετάξουμε για πολλοστή φορά την μπάλα στην εξέδρα...
11°
