Πολιτικη & Οικονομια

Τα µικρά και τα µεγάλα

Από το 2003 περίπου, στα κατ’ ευφηµισµόν πεζοδρόµια (εκ του δρόµος+πεζός, για να µην ξεχνιόµαστε) της Αθήνας υπάρχει ειδική λωρίδα, µε αλλιώτικες πλάκες, προς χρήσιν των τυφλών.

Ανδρέας Παππάς
ΤΕΥΧΟΣ 338
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

H θετική ανταπόκριση στο σχόλιο της προηγούµενης φοράς (03.03.2011) για την καταπάτηση/κατάληψη των πεζοδροµίων µε ωθεί να παραµείνω στο πεδίο της καθηµερινότητας των Αθηναίων, στα ας τα πούµε «µικρά» της καθηµερινής ζωής µας.

• Από το 2003 περίπου, στα κατ’ ευφηµισµόν πεζοδρόµια (εκ του δρόµος+πεζός, για να µην ξεχνιόµαστε) της Αθήνας υπάρχει ειδική λωρίδα, µε αλλιώτικες πλάκες, προς χρήσιν των τυφλών. Αυτές οι ανάγλυφες ριγέ πλάκες είναι ιδιαίτερα άβολες για τους πεζούς, έως και επικίνδυνες για τις γυναίκες µε τακούνια. Ας είναι, όµως. Προκειµένου να διευκολυνθούν άτοµα µε ειδικές ανάγκες, χαλάλι! Έλα, όµως, που από το 2003 µέχρι σήµερα δεν έχω δει ούτε έναν (αριθµός 1) τυφλό να ακολουθεί αυτή την ειδική διαδροµή, και εποµένως να αξιοποιεί τη ρηξικέλευθη ρύθµιση. Ειλικρινά, αν υπάρχουν αναγνώστες της A.V. που µπορούν να προσφέρουν τη µαρτυρία τους, ότι είδαν κάπου, κάποτε, κάποιον τυφλό να κινείται µε το µπαστούνι του επί της ειδικής αυτής λωρίδας, θα χαρώ πολύ να το µάθω. Μεταξύ µας, βέβαια, όταν βλέπω πώς έχει χαραχτεί σε ορισµένες περιπτώσεις αυτή η υποθετική διαδροµή, µακαρίζω τον ανώνυµο Αθηναίο τυφλό που δεν χρησιµοποιεί τη σχετική λωρίδα, αποφεύγοντας έτσι να στουκάρει σε δέντρο, τραπεζάκι παρακείµενης  καφετέριας ή σκαµπό ποτάδικου.

• Είµαι βέβαιος ότι σχεδόν όλοι οι Αθηναίοι χρησιµοποιούν, περισσότερο ή λιγότερο, το Μετρό. Εποµένως θα έχουν διαπιστώσει ότι εκεί, στο Μετρό, η άνοδος και η κάθοδος από τις ηλεκτρικές σκάλες είναι για τον Νεοέλληνα µια ακόµα ευκαιρία να αποδείξει ότι ο τράχηλός του όχι µόνο ζυγόν, αλλά ούτε καν υπόδειξιν ή οδηγίαν δεν υποµένει. Σιγά µη γίνει αυτός σαν τους ξενέρωτους Ευρωπαίους! Πλήρωσε (αν πλήρωσε…) και θα στέκει σε όποιο σηµείο της σκάλας θέλει. Τα πρώτα χρόνια, µάλιστα, η εταιρεία είχε βάλει να ακούγεται από τα µεγάφωνα µαγνητοφωνηµένο µήνυµα, που έλεγε «παρακαλούµε να στέκεστε στο δεξιό άκρο». Έχουν περάσει πια σχεδόν δεκαπέντε χρόνια όµως, και τίποτε. Έτσι, ο Γιώργος και η Μαρία παραµένουν πάντα εκεί, ασάλευτοι, στην αριστερή πλευρά, να ατενίζουν τον απέναντι τοίχο, εµποδίζοντας τον Γιάννη ή τη Σβετλάνα, που έχουν αργήσει  στο µάθηµα ή στη δουλειά, να ανέβουν/κατέβουν γρήγορα τις σκάλες.

• Ας µείνουµε, όµως, στο Μετρό. Όταν ανοίγουν οι πόρτες του συρµού, σε όλες τις χώρες του κόσµου οι άνθρωποι περιµένουν να βγουν πρώτα από το βαγόνι όσοι προτίθενται να αποβιβαστούν, κι έπειτα µπαίνουν. Σε όλες; Όχι ακριβώς. Υπάρχει µια µικρή χώρα, στην άκρη της Ευρώπης, που «αντιστέκεται». Έτσι, αν η κυρία Θάλεια τύχει να είναι λίγο πιο δυσκίνητη, λόγω ηλικίας ή για άλλους λόγους, «την έχει βάψει». Κινδυνεύει να µην µπορέσει να βγει στη στάση του προορισµού της, αλλά στην επόµενη ή και τη µεθεπόµενη, µιας και ένα ορµητικό κύµα ανυπόµονων επιβατών θα σπεύσει, κατά κανόνα, να εισβάλλει στο βαγόνι πριν εκείνη προλάβει να βγει.

Eδώ ο κόσµος καίγεται, θα µου πείτε, η χώρα υπάρχει κίνδυνος να χρεοκοπήσει, κι εσύ ασχολείσαι  µε τις πόρτες και τις σκάλες του Μετρό. ∆εν λέω, υπάρχουν ασφαλώς πιο σηµαντικοί κίνδυνοι που απειλούν την ανθρωπότητα (τα 8,9 ρίχτερ και το τσουνάµι στην Ιαπωνία µάς το υπενθύµισαν µε τον πιο οδυνηρό τρόπο). Και βέβαια, η τύχη της Ελλάδας του 2011 παίζεται, κάθε µέρα που περνάει, στις αίθουσες συσκέψεων της ΕΕ και του ∆ΝΤ, στα lobbies και τα deal rooms. Ωστόσο, αν το ψάξει κανείς σε βάθος, έχει την αίσθηση ότι από τα «µικρά» και τα καθηµερινά, όπως και από τα µεγάλα, αναδύεται η ίδια έλλειψη κοινωνικής συνείδησης και «αγωγής του πολίτη». Είτε πρόκειται για την επαγγελµατική και φορολογική συνείδηση πολλών συµπατριωτών µας είτε πρόκειται για τον τρόπο µε τον οποίο αυτοί –ή άλλοι– αντιµετωπίζουν το συνεπιβάτη τους στο Μετρό, µήπως τελικά το πρόβληµα είναι η απόλυτη αδιαφορία για οτιδήποτε δεν αφορά την πάρτη µας, τη βολή µας και την τσέπη µας;