Μετά τη συμφωνία στο Εurogroup αρχίζουν να φαίνονται οι θετικές επιπτώσεις στο λεγόμενο country risk. Αναφέρομαι στη βάση αξιολόγησης κάθε επένδυσης, είτε αυτή είναι δημόσια είτε είναι ιδιωτική... Το ζητούμενο όμως παραμένει και αφορά τη δημιουργία και την υλοποίηση ενός ελληνικού αναπτυξιακού προγράμματος στο οποίο θα έχουμε την πλήρη ιδιοκτησία.
Το πρόγραμμα θα συμπεριλαμβάνει κατ’ αρχήν το πού θέλουμε να πάμε ως χώρα και τι πρέπει να γίνει για να επιτευχθεί η αναβάθμισή της στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Θα συμπεριλαμβάνει την υλοποίηση των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών που απαιτούνται για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, με ταυτόχρονη εμπέδωση της κοινωνικής συνοχής και δικαιοσύνης. Για να επιτευχθεί όμως αυτό απαιτείται η δημιουργία ενός partnership στο οποίο θα συμμετέχουν και θα συμφωνήσουν όλες οι οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις της χώρας.
Μιλώντας πέρσι για την προετοιμασία ενός σημαντικού συνεδρίου με τον ολλανδό πρέσβη, στην ερώτησή μου στο πού βασίζεται η επιτυχία του Ρότερνταμ, το οποίο είναι η εμπορική πύλη της Ευρώπης και το μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου, μου απάντησε: «Η σωστή ερώτηση είναι πώς γίνεται να είναι ολλανδικό το μεγαλυτερο λιμάνι της Ευρώπης και όχι γερμανικό. Πώς γίνεται να μην είναι το μεγαλύτερο λιμάνι το Αμβούργο το οποίο ανήκει στη Γερμανία μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης; Η απάντηση είναι ότι στο Ρότερνταμ έχουμε χτίσει ένα τόσο ισχυρό partnership μεταξύ διοίκησης του λιμανιού, επιχειρηματιών και εργαζομένων το οποίο εγγυάται την ανταγωνιστική λειτουργία του λιμανιού και κυρίως την αξιοπιστία στις προσφερόμενες υπηρεσίες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το λιμάνι του Ρότερνταμ έχει λιγότερες ημέρες απεργίας από το Αμβούργο, είναι πιο ανταγωνιστικό και οι προσφερόμενες υπηρεσίες είναι καλύτερες σε σχέση με τα γαλλικά, γερμανικά ή βέλγικα λιμάνια». Αυτό…
18°
