Έξι χρόνιας ζωής συμπλήρωσε στις 23 Απριλίου ο ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι η γενέθλια πράξη του είναι ουσιαστικά η ανακοίνωση του πρώτου μνημονίου. Ενδεχομένως, μετά από χρόνια, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να πηγαίνουν στο Καστελόριζο για να αποτίσουν φόρο τιμής στον τόπο εκείνο που τους έδωσε το δικαίωμα να ζήσουν το όνειρό τους. Διότι, κατά τα ψέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ χτίστηκε πάνω σε ένα όνειρο ή, για να ακριβολογούμε, πάνω σε ένα μύθο. Αυτό του αντιμνημονίου. Για αυτό και κατά τη γνώμη μου, μετά τις 14 Αυγούστου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το βέρτιγκο στο οποίο βρίσκονται τα στελέχη του είναι εμφανές, η απουσία γραμμής είναι προφανής, ενώ και οι προδομένοι ψηφοφόροι του σταδιακά τον εγκαταλείπουν.
Αυτοί που έχουν μείνει είναι οι πελάτες. Ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι ΑΝΕΛ, το μόνο που κάνουν είναι η εξαγορά ψηφοφόρων με ρουσφέτια, διορισμούς, αναθέσεις, «χορηγίες» κ.λπ. Πλέον δεν έχουν μαζί τους καμία κοινωνική ομάδα, ενώ απευθύνονται αποκλειστικά σε αυτούς που έχουν ευνοήσει ή ενδεχομένως σε αυτούς που δεν έχουν τίποτα απολύτως να χάσουν. Για παράδειγμα, μου έλεγε ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα μας ψηφίσουν οι άνεργοι ή οι άποροι που δεν θα τους κόψουμε το ρεύμα. Ίσως. Ωστόσο τα έμπειρα στελέχη του κόμματος που μελετούν τα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών καταγράφουν τη συρρίκνωση του ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το γεγονός ότι στην παρούσα φάση ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται πέριξ του 17%. Συγκεκριμένα λένε ότι ο στενός πυρήνας του είναι οι ψηφοφόροι του Μαΐου του 2012. Αν ήταν έτσι, θα ήταν καλά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι το κοινό εκείνο ήταν... ταλιμπάν, που έδινε τα πάντα για την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν αυτοί που έδιναν την καθημερινή μάχη στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα καφενεία, στα πανεπιστήμια. Τέτοιοι δεν υπάρχουν πλέον. Μας τελείωσαν μαζί με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, πόσω μάλλον όταν έρθουν και τα 9.5 δις…
Εκτιμώ, λοιπόν, ότι πολύ σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει στα «κιλά του». Θα ξαναγίνει μια γκρούπα ή μια καρικατούρα της ένδοξης αντιμνημονιακής περιόδου. Φυσικά θα μοιάζει με φάρσα που επαναλαμβάνεται και μάλιστα χωρίς κοινό για να χειροκροτήσει.
Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ
Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς μπορεί να προσεγγιστεί μια κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων του. Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς που θα πάνε στη ΛΑΕ, στη Ζωή, στη Χρυσή Αυγή. Αναφέρομαι σε σκεπτόμενους ανθρώπους που προς στιγμήν πείστηκαν ότι υπάρχει εύκολος δρόμος. Μιλάμε για ανθρώπους κεντροαριστερούς, που ακόμα διατηρούν τα αντιδεξιά σύνδρομα, που πιστεύουν στα ιδεολογικά σύνορα, που θαμπώθηκαν από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Θέλω να πω ότι η μάχη δεν πρέπει να δοθεί αποκλειστικά για την πίτα του 39% που ψήφισε «ναι» στην παρωδία του δημοψηφίσματος. Η κρίσιμη μάχη είναι αυτή για το 15 με 20% των όσων ψήφισαν «όχι». Καλώς ή κακώς, αυτό είναι το κοινό που θα μπορέσει να ξανακάνει μεγάλο το χώρο της κεντροαριστεράς, του προοδευτικού κέντρου. Έχω την αίσθηση πως αυτός ο κόσμος θα κερδηθεί μόνο με αλήθειες. Όχι με κούνημα του δακτύλου για τις επιλογές που έκανε τον Ιανουάριο, τον Ιούλιο ή τον Σεπτέμβριο. Δεν έχει νόημα να πάει κανείς να «εκδικηθεί» αυτούς τους ανθρώπους. Αρκετά βαράνε οι ίδιοι το κεφάλι τους με τις επιλογές του. Ο προοδευτικός χώρος πρέπει να τους πείσει και να τους αγκαλιάσει. Θέλω να πιστεύω ότι το έργο που έχει αναλάβει η «Επιτροπή Θέσεων και Διαλόγου για τις Προοδευτικές Μεταρρυθμίσεις» δεν θα λειτουργήσει με έναν ελιτισμό ή με μια απαξίωση για τους ανθρώπους αυτούς. Κατά τη γνώμη μου η αποτελεσματικότητα της Επιτροπής θα κριθεί και από την απήχησή της στους πολίτες που δεν ψήφισαν Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι ή ΝΔ στις τελευταίες εκλογές. Κοινώς δεν έχει νόημα να «ζυμωνόμαστε μεταξύ μας»…
