Η πολιτική, ως γνωστόν, είναι μαραθώνιος και όχι αγώνας ταχύτητας. Όπως οι μετακινήσεις και οι αλλαγές σε επίπεδο κοινωνίας θέλουν χρόνο, έτσι και η εδραίωση ενός (νέου) κόμματος απαιτεί επίπονη προσπάθεια, σταθερότητα και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες.
Η αλήθεια είναι ότι το Ποτάμι μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ταλαντευόταν. Ιδίως το πρώτο διάστημα, φάνηκε ότι ήθελε να «ακολουθήσει» ή έστω να μην πάει κόντρα στο ρεύμα ανάτασης που επικρατούσε στην ελληνική κοινωνία. Το θετικό κλίμα, δηλαδή, και τις μεγάλες προσδοκίες που είχε δημιουργήσει η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο μεγάλωναν τα αδιέξοδα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο οξυνόταν το έλλειμμα στρατηγικής του Ποταμιού. Για παράδειγμα, μεγάλη σύγχυση προκαλούσαν στο κοινό του οι συχνές επαφές με τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη ή ο διαχωρισμός του «καλού Τσίπρα» από τον «κακό ΣΥΡΙΖΑ». Για να είμαστε, ωστόσο, δίκαιοι, οι επιλογές αυτές γινόντουσαν κυρίως με γνώμονα το καλό της πατρίδας, όπως φάνηκε και από τη στάση του κόμματος σε όλες τις κρίσιμες ψηφοφορίες. Ενδεχομένως, να έπαιζε ρόλο και το γεγονός ότι ο κ. Θεοδωράκης δεν είναι μπαρουτοκαπνισμένος στα κομματικά γραφεία ούτε είναι ένας πολιτικός με την κλασική έννοια του όρου. Κοινώς δεν είναι πολιτικάντης, ούτε ψάχνει να χτίσει πάνω στα συντρίμμια της καταστροφής της χώρας.
Έχω την αίσθηση ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης μετά το πάθημα του καλοκαιριού και την εξαπάτηση του Τσίπρα έμαθε πολλά. Και άλλαξε. Και αυτό φαίνεται στον τρόπο που πολιτεύεται τους τελευταίους μήνες. Σχηματικά θα έλεγα ότι το Ποτάμι «ξαναέγινε Ποτάμι» και δικαιολογεί πλήρως το λόγο της δημιουργίας του. Δηλαδή ένα κόμμα που δεν έχει πολιτικά βαρίδια σε σχέση με το παρελθόν, καμία δουλεία σε σχέση με κάποιον επιχειρηματία ή με συγκεκριμένα συμφέροντα, καμία ταύτιση με συντεχνίες, ούτε έχει πολιτικές δεσμεύσεις έναντι π.χ. της Εκκλησίας ή κάποιας κατηγορίας πολιτών π.χ. των Ποντίων ή των Μακεδόνων.
Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται στη γραμμή του κόμματος τους τελευταίες μήνες και στις θέσεις που παίρνει σε καθημερινή βάση. Σταχυολογώ: Ήταν το κόμμα που πήρε πάνω του την υπόθεση Τσακυράκη σε σχέση με την κυρία Θάνου. Ήταν το κόμμα που υποστήριξε ξεκάθαρα τον υπουργό Παιδείας, όταν έκανε τις δηλώσεις για τη (μη) γενοκτονία των Ποντίων. Ήταν το κόμμα που υπερασπίστηκε εν συνόλω το σύμφωνο συμβίωσης των ετερόφυλων ζευγαριών. Ήταν το κόμμα που δεν έπαιξε με το «πατριωτικό» συναίσθημα των πολιτών, όταν προέκυψαν οι δηλώσεις του κ. Μουζάλα περί Μακεδονίας. Ήταν το κόμμα που μίλησε με ονόματα και διευθύνσεις για τις διασυνδέσεις και το νέο σύστημα διαπλοκής που πάει να φτιάξει η κυβέρνηση. Ήταν το κόμμα που ανέδειξε όσο κανένα άλλο το παράταιρο της συνεργασίας με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ.
Τα παραπάνω θα πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ότι είναι επιλογές που έχουν μεγάλο πολιτικό κόστος και εκ των πραγμάτων περιορίζουν το ακροατήριο που απευθύνεται ένα κόμμα, ιδίως όταν γίνονται χωρίς καμία ταλάντευση και χωρίς μισόλογα. Για αυτό και θεωρούνται γενναίες επιλογές. Για αυτό και κατά τη γνώμη μου συνέβαλαν ώστε το Ποτάμι να ξαναβρεί τον εαυτό του, να μπετονάρει τον κόσμο του και να ενισχύσει τα «ταυτοτικά» χαρακτηριστικά του. Εκτιμώ ότι όλα αυτά σε συνδυασμό με την ανταπόκριση του κόσμου τόνωσαν το –πεσμένο μετά το εκλογικό αποτέλεσμα του Σεπτεμβρίου– ηθικό της ηγεσίας του κόμματος. Και οδήγησαν τον κ. Θεοδωράκη να κάνει το σημαντικό βήμα και να πάρει στο συνέδριο του κόμματος την απόφαση για ανασύνταξη του ενδιάμεσου χώρου μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Αποκορύφωμα των ενεργειών αυτών είναι η πρωτοβουλία της συνάντησης με την κυρία Γεννηματά μετά και τις πολύ αντίστοιχες κινήσεις που έχει κάνει η επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Αν προωθηθεί η ιδέα της συγκρότησης της Επιτροπής με τη συμμετοχή σημαντικών προσωπικοτήτων, τότε θα έχει γίνει ένα σημαντικό βήμα για τη δημιουργία ενός μεγάλου μεταρρυθμιστικού και προοδευτικού φορέα. Αυτό, δηλαδή, που τόσα χρόνια συζητάμε και τόσο ανάγκη έχει ο τόπος.
10°
