Εντάξει, αν και δεν γνωρίζω αναίσθητο λαό. Και πονόψυχος. Συμφωνώ, έστω και με κάποιες ιδιαιτερότητες. Ο Έλληνας μπορεί να πατήσει ένα λαθρομετανάστη σαν γόπα και λίγο αργότερα, στο σπίτι, να μουσκέψει το μανίκι με δάκρυα επειδή κάποιοι βασανίστηκαν από τη λέπρα πριν από εξήντα χρόνια. Λογικό. Η συγκίνηση με απόσταση από τις συνθήκες είναι όπως το σεξ με προφυλακτικό: μπορείς να να απομακρυνθείς εκ του ασφαλούς όταν ο ενθουσιασμός και η φόρτιση υποχωρήσουν. Η μοναδική περίπτωση όπου την πατήσαμε με την ασφαλή συγκίνηση είναι ο λοιμός στην Αιθιοπία. Σήμερα υπάρχουν χιλιάδες παχύσαρκοι τριαντάρηδες οι οποίοι, σε παιδική ηλικία, υποχρεώθηκαν να καταναλώσουν και την ποσότητα τροφής που αντιστοιχούσε στο παιδάκι από την Αιθιοπία. Ειλικρινά δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν και ανθρωπιστικά ορθό να μάθαινε ο μικρός Αιθίοπας ότι ο υποσιτισμός του διπλασίαζε τις θερμίδες που προσλάμβανε ημερησίως ένας συνομήλικός του από την Ελλάδα. Αλλά αυτές είναι λεπτομέρειες που θολώνουν μέσα από το δάκρυ της συγκίνησης. Την προηγούμενη εβδομάδα η Ελλάς συγκινήθηκε και ενθουσιάστηκε με την περιπέτεια της Αιγύπτου. Ο Μουμπάρακ έφυγε και φοβούμαι ότι ο Γιώργος θα περάσει πολύ χρόνο στη Χάγη ως μάρτυρας υπεράσπισης των συντρόφων της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Βέβαια η Αίγυπτος έπεσε στα νύχια ενός πολιτικού μορφώματος που μάλλον παραπέμπει σε χούντα, αλλά αυτό δεν διεγείρει τη συλλογική ευαισθησία και το δικτυακό ακτιβισμό. Η συγκίνηση έφυγε μαζί με τον Μουμπάρακ και έδωσε τη θέση της στην οργή για τη συμπεριφορά των εκπροσώπων της τρόικας. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά η προηγούμενη εβδομάδα τελείωσε εκρηκτικά λόγω άσχημων χειρισμών συναισθηματικού χαρακτήρα. Και αυτή τη στιγμή παίζεται ολόκληρη κωμωδία με το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, μόνο και μόνο για να εκτονωθεί το συλλογικό θυμικό που, υποτίθεται, προκλήθηκε από τους τύπους της τρόικας. Όμως στην πραγματικότητα δεν έχει συμβεί απολύτως τίποτα, πέρα από ακόμα μία, άντε δύο επικοινωνιακές γκάφες.
Χτύπησα μία κυβερνητική πόρτα προσπαθώντας να κοιτάξω πίσω από καμιά κουρτίνα, να ανιχνεύσω ενδεχόμενο δόλο στις δηλώσεις των ανθρώπων της τρόικας. Μου είπαν απλώς ότι οι συγκεκριμένοι τύποι έχουν αρχίσει σταδιακά να διακατέχονται από κάτι σαν σύνδρομο μεγαλομανίας. «Πιστεύουν ότι θα σώσουν τη χώρα, θεωρούν ότι έχουν να κάνουν με ημιάγριους που χρειάζονται ένα σοκ για να μπουν επάνω στις ράγες». Ρώτησα αν θα μπορούσαν να συγκριθούν με τους Βαυαρούς που προσπάθησαν να ρίξουν μπετά και να στήσουν αυτό το κράτος σε σοβαρές βάσεις. «Καμία σχέση, οι Βαυαροί είχαν διάθεση δημιουργίας και πιο χαλαρά χρονικά περιθώρια. Αυτοί τώρα δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε διάθεση». Προσέξτε τώρα πώς ανεβαίνει στη σκηνή ολόκληρος ο θίασος. Έχουμε τους εκπροσώπους της τρόικας που ουσιαστικά ζητούν τις Καρυάτιδες σε ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Οι δηλώσεις γίνονται το μεσημέρι. Ώρες μετά παίζουν τα κεντρικά δελτία ειδήσεων και δεν υπάρχει καμία επικοινωνιακή αντίδραση από την κυβέρνηση. Γιατί; Για δύο λόγους. Πρώτον επειδή το επικοινωνιακό επιτελείο δεν βρίσκεται και στην καλύτερη δυνατή φόρμα και δεύτερον επειδή είχαν την εντύπωση πως η κοινή γνώμη έχει πλέον τα αντανακλαστικά και το χρώμα της επιδερμίδας που αποκτάς μετά από πέντε μήνες σε κώμα. Κάπως έτσι ο Γιώργος Πεταλωτής έπεσε αργά για ύπνο και το Μαξίμου έκανε κάποιες διαρροές εις βάρος του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Ωστόσο δεν διέψευσαν ούτε λέξη από τις προαναγγελίες της τρόικας. Μόνο που όταν, ως κυβέρνηση, αντιδράς έτσι στα απλά και στοιχειώδη, επιτρέπεις στο ακροατήριό σου να έχει αμφιβολίες για το σχέδιο και τη νηφαλιότητα με την οποία έκανες –και κάνεις– τις βασικές σου επιλογές. Τώρα δείτε και τους υπόλοιπους: δημοσιογράφοι απάντησαν οργισμένα στην τρόικα αν και οι ίδιοι ευαγγελίζονται ακριβώς τις ίδιες θέσεις. Εκπρόσωποι επαγγελματιών εξέφρασαν θυμό, λησμονώντας ότι σε περιόδους κινητοποιήσεων αναλαμβάνουν οι ίδιοι τη μομφή εις βάρος άλλων κλάδων που απεργούν. Τι θυμίζουν όλα αυτά; Μα την κυρία που ψωνίζεται για one night stand και την άλλη μέρα μηνύει τον εφήμερο εραστή της για εξύβριση, επειδή όλη νύχτα τής έλεγε βρομόλογα.
10°
