Πέρασε στα ψιλά μια είδηση που κατά τη γνώμη μου αποτυπώνει την αποτυχία της κυβέρνησης (και) στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας. Και αυτή δεν είναι άλλη από τον αριθμό των επιχειρήσεων που κλείνουν με βάση τα στοιχεία του Γενικού Εμπορικού Μητρώου. Συγκεκριμένα, από τα τις αρχές του έτους έως τις 22 Μαρτίου διαγράφησαν από το Μητρώο 9.812 επιχειρήσεις, 78% (παρα)πάνω σε σχέση με πέρυσι. Επιπλέον είναι η πρώτη φορά που οι επιχειρήσεις που κλείνουν είναι περισσότερες από αυτές που ανοίγουν. Και αυτό δεν χρειάζεται να στο πει κάποια έρευνα, αρκεί μια βόλτα στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ο δείκτης της ανεργίας έχει πάρει και πάλι την ανιούσα, ενώ στον τουρισμό φαίνεται πως δεν έχει γίνει καμία ιδιαίτερη προετοιμασία, εξού και τα αμφίσημα μηνύματα.
Δημόσιες επενδύσεις δεν υπάρχουν, επενδυτές δεν προκύπτουν από πουθενά –εκτός αν τους βρει ο κ. Μάρδας ανάμεσα στους δυστυχείς πρόσφυγες και μετανάστες–, τα καινούργια προγράμματα του ΕΣΠΑ είναι παγωμένα, οι εξαγωγές έπιασαν ταβάνι (κοντά στο 1 δις το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο κατά τους πρώτους μήνες του 2016), η οικοδομική δραστηριότητα είναι ανύπαρκτη, το οικονομικό κλίμα είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη, ενώ και η εξαιρετική δουλειά που γίνεται από το ΤΑΙΠΕΔ σε σχέση με τις αποκρατικοποιήσεις συνεχώς υπονομεύεται από τους εμπλεκόμενους υπουργούς.
Ουσιαστικά έχουμε μια κυβέρνηση που δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, ιδίως στο πεδίο της οικονομίας. «Έτσι, χωρίς πρόγραμμα», που θα έλεγε και η αείμνηστη Μαρία Ρεζάν. Και ακολουθεί την πεπατημένη των εύκολων λύσεων, όπως της συνεχούς φορολόγησης ή των περικοπών συντάξεων προκειμένου να καλύψει το δημοσιονομικό κενό που δημιούργησε στον καταστροφικό πρώτο χρόνο της.
Δεν είναι τυχαίο, συνεπώς, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες εξάντλησε τις τεράστιες προσδοκίες που είχε δημιουργήσει σε πολλά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Με αποτέλεσμα 15 μήνες μετά από την «πρώτη φορά αριστερά» να κυριαρχεί το στοιχείο της απογοήτευσης, της απαισιοδοξίας και εντέλει της γενικευμένης κατάθλιψης. Ήδη, το όποιο κεφάλαιο είχε η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός έχει σπαταληθεί. Προσώρας, η κυβέρνηση διατηρείται επειδή ακριβώς δεν έχει ανακύψει στον ορίζοντα πειστική εναλλακτική πρόταση. Βεβαίως, πολύ σύντομα και αυτό δεν θα φτάνει διότι θα επικρατήσει η λογική του «μη χείρον».
Για αυτό και το επιτελείο του κ. Τσίπρα ασχολείται αποκλειστικά με το να χτίζει εχθρούς, να δημιουργεί φαντάσματα και να ανασύρει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας διάφορες υποθέσεις. Ακούμε για λίστες, διαβάζουμε για βαρύγδουπα ονόματα, μαθαίνουμε για «αποκαλύψεις», αλλά εντέλει τίποτα δεν γίνεται σε θεσμικό επίπεδο. Διότι μόνο με θεσμικό τρόπο αντιμετωπίζονται τα προβλήματα της διαφθοράς και όχι, για παράδειγμα, με διάλυση των ανεξάρτητων αρχών, όπως με το ΕΣΡ ή με πολιτικές παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη. Διότι είναι μικρή χώρα η Ελλάδα και όλοι διακρίνουμε την προσπάθεια που κάνουν κυβερνητικά στελέχη για να φτιάξουν «τη δική τους διαπλοκή»...
Όλα, λοιπόν, εξαντλούνται στην επικοινωνία, στη δημιουργία εντυπώσεων και στην πρόσκαιρη δημοσιότητα. Το λεξιλόγιο δε ίδιο και απαράλλακτο: Ψυχάρης, Βενιζέλος, Siemens, Μπόμπολας, Παπασταύρου κλπ. Τα ίδια και τα ίδια. Προσωπικά, την παράσταση που θα δοθεί απόψε στη Βουλή νιώθω ότι την έχω δει ουκ ολίγες φορές. Και ως γνωστόν, η επανάληψη κουράζει. Άσε που δεν φέρνει και διαφημίσεις…
10°
