Καμιά φορά βάζω στον εαυτό μου μια διανοητική άσκηση: Αν υποθέσουμε πως κάποιος ήθελε να προκαλέσει βάναυσα τον κυρίαρχο στη Δύση –και ιδιαίτερα στα πιο πολιτισμένα στρώματα- τρόπο σκέψης… Αν δηλαδή ήθελε, ακόμη και με κύριο στόχο την κατάκτηση ατομικής δημοσιότητας, να προβάλει ένα λόγο χαρακτηριζόμενο από τοποθετήσεις μετωπικά αντιτιθέμενες σε ό,τι εκεί έχει επικρατήσει να θεωρείται «politically correct»…
Ο άνθρωπος αυτός ποιες θέσεις θα αναδείκνυε; Προσπαθώντας να μπω στο μυαλό ενός τέτοιου, πνευματικά αιρετικού, προκλητικού, εντυπωσιοθήρα, αντισυμβατικού ή απλά απολίτιστου ανθρώπου, νομίζω πως σε γενικές γραμμές θα υποστήριζε κάτι από τα κατωτέρω:
1. Η θεσμοθέτηση του δικαιώματος υιοθεσίας τέκνων από ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν αφορά -ατομικό- δικαίωμα που μπορεί να γίνει δεκτό άνευ αντιλόγου. Έχει, αντίθετα, ευρύτερες κοινωνικές επιπτώσεις. Τα παιδιά με δύο μπαμπάδες και δύο μαμάδες ίσως, ως αποκλίνουσες περιπτώσες, νιώθουν προβληματικά στο σχολείο. Κυρίως, όμως, ίσως θα είναι προβληματικό στους άλλους γονείς να εξηγήσουν στα παιδιά τους, γιατί οι συμμαθητές τους έχουν δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες. Επιχείρημα, του οποίου η βάση δεν αναιρείται από το προφανές, πως πολλά ομοφυλόφιλα ζευγάρια θα δημιουργούσαν για τα παιδιά τους συνθήκες οικογενειακής ευτυχίας και οικογενειακό κλίμα ασύγκριτα προτιμότερα από αυτά που δημιουργούν αναρίθμητα ετερόφυλα ζευγάρια…
2. Όπως έχουν διαπιστώσει όσοι έχουν ζήσει σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες πρώην αποικιοκρατικών χωρών, οι Άραβες τρέφουν για τις χώρες υποδοχής πολύ μεγαλύτερο μίσος από τους προερχόμενους από την υποσαχάρια Αφρική. Αν λοιπόν, όπως έλεγε ο Φρόυντ, ισχύει ο ναρκισσισμός των μικρών διαφορών, ίσως ισχύει, ως αντίστροφό του, και η μειονεξία της μικρής διαφοροποίησης/έλλειψης: αυτοί μοιάζουν περισσότερο με τους ευρωπαίους, αλλά δεν είναι ίδιοι. Το οποίο σημαίνει δυσκολίες για ευρωπαία φιλενάδα, για επαγγελματική ανέλιξη κλπ, άρα πρόσθετη εκδικητικότητα. Τη συγκεκριμένη διαθεσιμότητα εκμεταλλεύονται, δε, όσοι επιλέγουν μια μονοδιάστατη ανάγνωση του Κορανίου, για να τους μετατρέπουν σε –ενίοτε εκρηγνυόμενες- βόμβες μίσους.
3. Όση αηδία και αν προκαλεί ως άτομο ο Ντ. Τραμπ, ως πολιτικό, κοινωνικό και ψυχολογικό φαινόμενο είναι ερμηνεύσιμο…
4. Με βάση την ισχύ ενός διαχρονικού αξιώματος –που αρχικά διατυπώθηκε ως «πας μη έλλην βάρβαρος» και αναδιατυπώθηκε από τον Σαρτρ με τη φράση «η κόλαση είναι οι άλλοι»- φαίνεται υπάρχουν όρια στη διάθεση και τη δυνατότητα κάθε κοινωνίας να αφομοιώνει το διαφορετικό, πολλώ μάλλον το ανθιστάμενο διαφορετικό. Πέραν ενός ορίου, το πολιτισμικά μη οικείο προσλαμβάνεται ως ανοίκειο, άρα ως εχθρικό, και σχεδόν αναπόφευκτα προκαλεί απεχθείς αντιδράσεις…
5. Η αντικατάσταση των φορμών των αθλητριών από –πολύ μικρά- μαγιό μετέφερε το ενδιαφέρον από το αθλητικό γεγονός σε κάτι άλλο…
6. Όση σημασία και αν έχει η συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας για την ανεξαρτησία και την αυτοεκτίμησή τους, η επίβλεψη και ανατροφή των παιδιών από τις μητέρες παράγει μείζονα κοινωνικά και οικογενειακά οφέλη…
Κοκ…
Αυτά για τον λόγο ενός προκλητικού (ή αντιδραστικού ή απροσάρμοστου) ανθρώπου.
ΑΣΧΕΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Όταν εναντιωνόμουν στην άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα προωθούσε τον –κομμουνιστικής, εν προκειμένω, έμπνευσης- ολοκληρωτισμό μέχρι του σημείου να απαγορεύει στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια να προσδιορίζουν τα ωράριά τους, να απολύουν τους ανεπαρκείς ή πλεονάζοντες διδάσκοντες και να πριμοδοτούν ως συγκριτικό πλεονέκτημα τη διδασκαλία ξένων γλωσσών…
11°
