1. Χρόνια πολλά στην ελληνική κοινωνία και στη ΝΔ –στο βαθμό που εκφράζει ένα κομμάτι της– για την ενηλικίωσή της. Χθες έγινε επιτέλους ενήλικη. Πέρασε από την εποχή των μύθων γαλούχησης (χρήσιμων έως ένα βαθμό), στην περίοδο της λογικής μέσω της ωρίμανσης.
2. Ο Κυριάκος είναι επιλογή προοπτικής ανάληψης της εξουσίας και για αυτό κυρίως επελέγη από τη ΝΔ. Ο Μεϊμαράκης κρίθηκε τον Σεπτέμβριο. Η επιλογή Κυριάκου, όμως, υπογραμμίζει μία επιπλέον διάσταση, σημαντικότερη και ευρύτερη της εξουσιαστικής κάψας των νεοδημοκρατών. Κατάφερε με τον πολιτικό του λόγο να αναδείξει στον πολιτικό διάλογο ιδέες, προτάσεις και απόψεις μιας ισχυρής μειοψηφίας, η οποία ηττήθηκε στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Απόψεις απέναντι στον αριστερό και δεξιό λαϊκισμό. Μια νέα πολιτική κουλτούρα στην οποία θα έχει χώρο και το ιδιωτικό, οι μεταρρυθμίσεις και ο ορθός λόγος. Μια πολιτική που ευνοεί μια χώρα σύγχρονη που θέλει να σταθεί στα πόδια της.
3. Αντίστοιχο παράδειγμα εκλογής ήταν του Κ. Σημίτη το 1996. Απέναντι στο εσωκομματικό τείχος προέταξε κοινωνικές δυνάμεις που ήθελαν μία σύγχρονη Ελλάδα σε μία εποχή αλλαγών. Ο παραπάνω συλλογισμός δεν υπονοεί ιδεολογικές συμπλεύσεις, αλλά ταυτίσεις στο χώρο του πραγματισμού και του αυτονόητου, που έχει ανάγκη η Ελλάδα, ανεξαρτήτως Μνημονίων. Αν αυτές οι συμπλεύσεις καρποφορήσουν θα εξαρτηθεί κυρίως από το νέο πρόεδρο της ΝΔ.
4. Η επιλογή Κυριάκου διαχωρίζει ευκρινώς τις λεγόμενες «μεταρρυθμιστικές δυνάμεις», που περιφέρονταν σαν σωματίδια ακαθορίστως. Ο χώρος αυτός είναι σε 3 κομμάτια. Τους «καθ’ έξιν» μνημονιακούς, π.χ. τράπεζες, εργοδοτικοί φορείς κ.λπ. (θα ρωτήσει κανείς: «μα καλά αυτοί τότε γιατί συμφώνησαν με τον Τσίπρα»; Συμφώνησαν, ακριβώς γιατί θέλουν να προχωρήσει η εφαρμογή του Μνημονίου με το ασφαλιστικό, ώστε η χώρα να απομακρύνεται από τους κινδύνους μέρα με τη μέρα). Τους «κατά περίσταση» μνημονιακούς, θύλακες, δηλαδή, στα κόμματα της αντιπολίτευσης που αναλόγως των εξελίξεων αναδεικνύουν μεταρρυθμιστικές ικανότητες, και τους «καθ’ υπέρβασιν του Μνημονίου» μεταρρυθμιστές. Τμήματα, φιλελεύθερης ΝΔ, εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Δράσης, Ποτάμιου, ανέστιων προοδευτικών και φιλελεύθερων πολιτών, που πιστεύουν σε ένα εθνικό σχέδιο πέρα και πάνω από το Μνημόνιο. Αν και πώς θα συμπλεύσουν προγραμματικά οι παραπάνω δυνάμεις είναι ζήτημα που θα απαντηθεί προϊόντος του χρόνου και όσο θα προκύπτουν οι εξελίξεις στην ελληνική πολιτική σκηνή.
5. Οι προεκτάσεις της εκλογής Κυριάκου στα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης θα είναι εξίσου σημαντικές. Πασόκ, Δημάρ, Ποτάμι, θα πρέπει να αναπροσαρμόσουν τη στρατηγική τους. Θα βρεθούν μπροστά στο δίλημμα με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Το πολιτικό παιχνίδι αλλάζει πεδίο. Οι ισορροπίες εφεξής δεν είναι δεδομένες. Οι επόμενες εκλογές δεν θα έχουν ως πλαίσιο αναφοράς το μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αυτό το είχαν πέρυσι, ούτε το παλιό-νέο, αυτό το είχαν τον Σεπτέμβριο. Οι επόμενες εκλογές θα κριθούν στο μείζον πρόταγμα για μία απαλλαγμένη από αγκυλώσεις ευρωπαϊκή Ελλάδα ή την παραμονή σε μία οιονεί ευρωπαϊκή νησίδα του Νότου.
6. Ο παραδοσιακός μύθος του ανίκητου καραμανλισμού υποχωρεί. Παράλληλα υποχωρεί και ο σύγχρονος μύθος του νεοκαραμανλισμού που στηρίζουν διάφορα ΜΜΕ, περί εξουσιαστικών δεσμών Καραμανλή - Τσίπρα. Λυπάμαι, αλλά αν δεν μπορείς να ορίσεις τη διαδοχή στο κόμμα που, ex officio λέγεται ότι σου ανήκει... πώς να ορίσεις τη διακυβέρνηση μίας χώρας που είναι στο μάτι του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και όπου διακυβεύονται πολυπαραγοντικά συμφέροντα και αντικρουόμενες δυνάμεις, εξαιτίας της «εξάρτησης» της χώρας από εταίρους κ.λπ.
7. Ο νέος πρόεδρος της ΝΔ θα βρεθεί άμεσα αντιμέτωπος με ριζωμένα προβλήματα στο κόμμα του. Μόλις 1 στα 10 μέλη του κόμματος είναι κάτω των 35 ετών. Η ανάγκη για ανανέωση είναι ζωτικής σημασίας. Επίσης, η οικτρή οικονομική κατάσταση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ζήτημα υπαρξιακό για τη ΝΔ. Η ΝΔ χρωστά περίπου 200 εκ. ευρώ το μεγαλύτερο μέρος σε τράπεζες και προμηθευτές.
8. Μεγάλη μερίδα των πολιτών κάλυπτε την απογοήτευσή της από τον Σύριζα, με το καθηλωτικό επιχείρημα «και ποιον άλλο να επιλέξω». Αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως επιλογή Κυριάκου αντί Τσίπρα, αλλά δημιουργεί μία εναλλακτική που έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα για να ισορροπήσει. Το θέμα άλλωστε δεν είναι αν και ποιος μπορεί να κερδίσει τον Τσίπρα, αυτό θα το πράξει από μόνη της η κυβερνητική φθορά, το ερώτημα που θα τεθεί είναι αν και πώς μπορεί η χώρα να ξεφύγει από το μνημονιακό πλαίσιο και να ακολουθήσει τις καταιγιστικές διεθνείς αλλαγές.
