Σ’ αυτήν εδώ την εφημερίδα, σε κάθε δύσκολη στιγμή, απ’ το πρώτο δύσκολο χρόνο της κυκλοφορίας της μέχρι τον φετινό πάλι δύσκολο λόγω της οικονομικής κρίσης, όποτε συζητάμε τα προβλήματα και πώς θα τα αντιμετωπίσουμε, πάντα, στο τέλος, καταλήγουμε με μια φράση: Όμως εμείς θα επιβιώσουμε, γιατί; Γιατί Δεν Χάνουμε.
Αυτό το Δεν Χάνουμε, νομίζω ότι είναι το ψυχολογικό καύσιμο που μας βοηθάει να ξεπερνάμε τις δυσκολίες. Και αυτό το καύσιμο, η αυτοπεποίθηση, νομίζω ότι λείπει από την κοινωνία μας. Ενάμιση χρόνο τώρα έχουμε πειστεί ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ότι το μέλλον περιέχει μόνο δεινά, ότι το μόνο που μας μένει είναι να διασώσουμε ό,τι μπορούμε απ’ το παρελθόν. Αυτό που δεν μας άρεσε και το κατηγορούσαμε. Αντί να προσπαθούμε να το αλλάξουμε, πασχίζουμε να το διατηρήσουμε. Δεν υπάρχει ούτε μια αλλαγή, ούτε μια μεταρρύθμιση που να έχει τύχει ευνοϊκής υποδοχής. Η κουλτούρα του φόβου δείχνει μια κοινωνία γερασμένη που δεν μπορεί να αντιδράσει. Φοβάται το αύριο, την αλλαγή, τις μεταρρυθμίσεις, βολεύεται με το υπάρχον, την ακινησία, την αδράνεια, τη στασιμότητα.
Όμως σε εποχή χρεοκοπίας, η αδράνεια είναι καταστροφική. Χάνουμε χρόνο και στο τέλος, έτσι που πάμε, θα επαληθεύσουμε όλους εκείνους που προπαγανδίζουν την πτώχευση, την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την επιστροφή στη δραχμή. Δηλαδή την οικονομική καταστροφή, την πολύχρονη ανέχεια, το τριτοκοσμικό μέλλον. Οι θεωρίες χρεοκοπίας είναι αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Άμα δεν κάνουμε τίποτα για να αντιμετωπίσουμε τη χρεοκοπία, στο τέλος θα πτωχεύσουμε. Και αυτοί που εμποδίζουν κάθε αλλαγή, θα μας λένε κι από πάνω, σας το λέγαμε εμείς. Σε όλη αυτή την περίοδο της κρίσης, πολλοί κερδοσκοπούν με τη χρεοκοπία για να αυξήσουν ή να διατηρήσουν προνόμια, πλούτο, εκλογικές πελατείες. Μεταμφιεσμένοι με διάφορα προσωπεία. Με ευθύνη του πολιτικού συστήματος και των Μέσων Ενημέρωσης έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν ένα περιβάλλον φόβου και άμυνας. Όμως δεν μπορούμε να τους έχουμε πια άλλοθι, η κοινωνία μας, μετά από δυο χρόνια σχεδόν, πρέπει να μπορεί να καταλαβαίνει και να αντιδρά. Πρέπει να έχουμε πια συνείδηση ότι όλα τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα που κρατούν καθηλωμένες τις δημιουργικές δυνάμεις και αντιδρούν σκληρά σε κάθε αλλαγή, κάνουν λάθος. Οι επιμέρους προσπάθειες που κάνει η κάθε επαγγελματική ομάδα, ο καθένας από μας ατομικά για να κερδίσει ένα πλεονέκτημα, καταλήγουν σε ένα χειρότερο επίπεδο συλλογικά για τη χώρα. Κλέβουμε ο ένας τον άλλον, υπονομεύουμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί την κοινωνία. Στο τέλος χάνουμε όλοι και αυτό πρέπει να αλλάξει.
Έχουμε διαπαιδαγωγηθεί να ακούμε μόνο υπνωτιστικές κολακείες, αλλά κατά βάθος, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ξέρουμε τι πρέπει να αλλάξει. Το ξέρουμε εδώ και δύο δεκαετίες, μας το λέει η ευρωπαϊκή κοινότητα στην οποία εθελουσίως εισήλθαμε για το δικό μας συμφέρον, μας το λέγανε κάποιοι πολιτικοί τους οποίους εξοστρακίσαμε επειδή έλεγαν δυσάρεστες αλήθειες. Πρέπει να αλλάξουμε το νομικό μας πλαίσιο και να το αντικαταστήσουμε με τα κοινοτικά νομικά δεδομένα, πρέπει να περιορίσουμε το παρασιτικό κράτος και να αναπτύξουμε το παραγωγικό, πρέπει να ανοίξουμε τα κλειστά και προστατευμένα επαγγέλματα και να αφήσουμε τους ανθρώπους να δουλέψουν, πρέπει να εναρμονίσουμε με το ευρωπαϊκό το φορολογικό και ασφαλιστικό μας σύστημα, πρέπει να απελευθερώσουμε τις αγορές. Πρέπει να μειώσουμε την κρατική γραφειοκρατία, τη μεγαλύτερη της Ευρώπης, που μας στοιχίζει το 8% του ΑΕΠ. Αν δεν το κάνουμε αυτό, καμία ανάπτυξη δεν πρόκειται να συμβεί. Όσοι μιλάνε φλου για ανάπτυξη και λένε όπως έλεγαν πάντα, «ρίξτε λεφτά» στην αγορά, εννοούν απλώς να συνεχιστεί η λεηλασία του δημόσιου πλούτου καλυμμένη όπως πάντα με προοδευτικό μανδύα.
Αντί γι’ αυτά, ενάμιση χρόνο τώρα ασχολούμαστε με το αν τα φαρμακεία θα ανοίγουν το Σάββατο, αν τα καταστήματα θα ανοίγουν μία ή δύο Κυριακές το χρόνο. Μήπως όμως υποτιμώ τη «νεοφιλελεύθερη επίθεση ενάντια στους μισθούς και τα επιδόματα»; Ακόμα κι αυτό είναι σχετικό, θέλετε να μειώσουμε όλοι τις αποδοχές μας και να είμαστε ευχαριστημένοι; Αρκεί το κράτος να δουλεύει όπως τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, να μην παρέχει δήθεν «δωρεάν παιδεία» με τα φροντιστήρια, ούτε δήθεν «δωρεάν υγεία» με τα φακελάκια. Ώστε να μην πληρώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά τα διπλάσια από τους συμπολίτες μας της Κοινότητας σε ιδιωτικές δαπάνες για την υγεία και την παιδεία. Κερδισμένοι δεν θα είμαστε; Τι είναι λοιπόν πιο σημαντικό, αυτό ή αν κοπεί κάπου ένα επίδομα;
Δίνουμε μάχες οπισθοφυλακής, αδιέξοδες, χαμένες από χέρι, την ώρα που ολόκληρη η κοινωνία, οι πολιτικές δυνάμεις, οι επαγγελματικές ενώσεις, τα σωματεία, οι επιστήμονες, θα έπρεπε να παράγουν κάθε μέρα προτάσεις, να βρίσκονται σε έναν οργασμό ιδεών και εφαρμογών που θα ξεπερνούν το μνημόνιο και θα αλλάζουν τη χώρα πιο γρήγορα, πιο δίκαια, πιο έξυπνα.
Στην αρχή της προηγούμενης δεκαετίας, όταν η Ελλάδα βρισκόταν στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ετοίμαζε τους Ολυμπιακούς αγώνες, η Τουρκία, χρεωμένη στο ΔΝΤ, με πληθωρισμό 100 και ύφεση πάνω από 9%, ήταν μια τριτοκοσμική χώρα. Σήμερα ξεκινάει τη νέα δεκαετία με ρυθμό ανάπτυξης δεύτερο στον κόσμο μετά την Κίνα, έχει κάνει άλματα που την έφεραν στις ισχυρότερες χώρες του κόσμου. Ακούστε όμως πώς μιλάει ο Ερντογάν και πώς μιλάμε εμείς: «Θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα αν κάνουμε αποφασιστικές κινήσεις. Γιατί ξέρουμε ότι οικονομία σημαίνει ρίσκο, πολιτική σημαίνει ρίσκο, ακόμα και η ίδια η ζωή είναι ρίσκο. Αλλά πρέπει να κάνουμε τα απαραίτητα βήματα».
Όταν μια κοινωνία δεν μιλάει για φόβο αλλά για ρίσκο, είναι μια δυναμική κοινωνία που μπορεί να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Υπάρχει ακόμα χρόνος, γίνεται. Αν το 2010 ήταν ο χρόνος της οργής, της εκτόνωσης, το 2011 μπορεί να γίνει ο χρόνος της δημιουργίας. Ο χρόνος για μια νέα μεταπολίτευση που θα φέρει την κοινωνία μας σε ένα καλύτερο επίπεδο και θα απομακρύνει τη χρεοκοπία. Γιατί; Γιατί δεν χάνουμε.
7°
