Τα γάντια της εξουσίας

Υπάρχει κάποια στιγμή που σπας και λες μέχρι εδώ. Δεν είναι όταν παλεύεις ενάντια σε μια δυστοπία, δεν είναι όταν παλεύεις μόνος σου κάτι ισχυρό και άδικο, είναι όταν βλέπεις ένα τμήμα από αυτό που υπερασπίστηκες στον αγώνα του, στον αγώνα σου, να βγαίνει το ίδιο κίβδηλο με τους άλλους, το ίδιο βρώμικο με εσένα. Είναι όταν η δική σου αλληλεγγύη, όταν το δικό σου ιερό μονοπάτι, γίνεται εκμετάλλευση από αυτούς που υπερασπίστηκες γενναία. Πιο απλά, είναι όταν νιώθεις ότι σε έπιασαν μαλάκα. 

Δυστυχώς για εμάς τους πολίτες, το πιο θλιβερό δούλεμα που έχουμε φάει από δικούς μας, από ίσους μας, αποδείχθηκε η υπόθεση με τις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών. Ακόμη και όταν βάλαμε σε 2η μοίρα τις φανφάρες και τις περιττές κουλαμάρες με τα γάντια και τη Χάρι Αλεξίου, και το ασφυκτικό πολιτικό εναγκάλισμα με το Σύριζα, ακόμη και το one night stand με την εξουσία του Τσίπρα, ακόμη και τη λογική των απλών οικονομικών που οι αριθμοί έδειχναν ότι έβγαζαν παραπάνω από εσένα, οι καθαρίστριες στοχεύοντας στην ψυχολογία μας ήταν κατά κάποιο τρόπο οι ηρωίδες μας, τα αθώα θύματα του άδικου γραφειοκρατικού μηχανισμού που θυσίαζε τους χαμηλότερους στη βαθμίδα, τους αδύναμους, για να προστατέψει τους δικούς του χρυσοκάνθαρους.  

Δεν ήταν τα ψέματα του Σύριζα και των σαμαροβενιζέλων παλαιότερα, δεν είναι οι ύβρεις για προδότες και για πουλημένους, δεν είναι η λάσπη για υπάλληλους του Μπόμπολα ή για Τζέφρυδες Πινοσέτ, δεν είναι το μίσος των χρυσαυγιτών και των Καμμένων, είναι το χοντρό, το αναίσχυντο αλαζονικό δούλεμα με τις «μιλημένες» 16 μετατάξεις στις γραμματείες των δικαστηρίων από τα κορίτσια με τις χλωρίνες και τα γάντια. Τα 16 κορίτσια που τελικά κάτω από τα λερωμένα γάντια έκρυβαν το ίδιο βρώμικα χέρια σαν τα δικά μας. Το τέλος της αθωότητας, το τέλος της άγνοιας, το βλέμμα στον χαμένο καφκικό λαβύρινθο. Κρίμα, γιατί ελπίζαμε ότι ήταν καλύτερες από εμάς. Κρίμα, γιατί οι ίδιες δήλωναν αγωνίστριες και εμείς τις εμπιστευτήκαμε όπως ήταν, όπως έλεγαν «ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ, ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΞΑΘΛΙΩΝΟΥΝ. ΖΗΤΑΜΕ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΠΕΙΝΟ ΜΑΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ», όπως θέλαμε να παλέψουν οι ηρωίδες της μικρής καθημερινότητάς μας.

Αριθμητική. Ο Σαμαράς «απέλυσε» 595 καθαρίστριες 4ωρης απασχόλησης, τις έθεσε σε διαθεσιμότητα και πληρώνονταν το 75% του μισθού τους, και φέτος στις 27/8 ο Κατρούγκαλος επαναπροσλαμβάνει τις 165 από αυτές, οι υπόλοιπες άραγε τι απέγιναν; Οι υπόλοιπες 430 τι έγιναν; Ξέρει κανείς; Οι 165 επαναπροσλαμβάνονται όμως με 8ωρη πλήρη απασχόληση, για να δικαιούνται μετάταξη, αν εμφανίσουν πτυχία κ.λπ. Οι 16 από αυτές βγάζουν τη χαρτούρα από τα συρτάρια τους και μετατάσσονται στις γραμματείες των δικαστηρίων. Όσοι είχαν δώσει για ΑΣΕΠ για αντίστοιχες θέσεις βλέπουν να χάνουν τη σειρά τους άδικα από κάποιους από μέσα στο σύστημα. Το Υπουργείο Οικονομικών προσλαμβάνει άλλες 165 καθαρίστριες με 4ωρη απασχόληση και με αμοιβή μόλις το 1/3 του μισθού των προηγούμενων.  Αφού 16 μετατάχθηκαν και οι υπόλοιπες έγιναν 8ωρες, τι χρειάζονται επιπλέον 165 κακοπληρωμένες 4ωρης απασχόλησης; Τώρα τα 325 ευρώ μηνιαίως δεν είναι μισθοί πείνας; Τώρα γιατί δεν κατεβαίνουμε με τα ίδια πανό όπως πρώτα, «ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ και ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ. Υπερασπιζόμαστε τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας. ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ»; Τι άλλαξε; Τι άλλαξε και τα γάντια δεν σηκώνουν πανό «ΟΧΙ στα Χαράτσια, ΟΧΙ στις Απολύσεις, ΝΑΙ στην Αξιοπρέπεια». Η ανταμοιβή της μετάταξης σβήνει τα χαράτσια; Σβήνει τις απολύσεις; Σβήνει την αξιοπρέπεια;

Τα 5 τελευταία χρόνια όλοι έχουμε τσακωθεί με όλους, όλοι έχουμε σπείρει μίσος και αμυντικά οχυρά ανάμεσά μας, όλοι κοιτάμε να σώσουμε τη ζωή μας που γκρεμίζεται, όλοι, οι περισσότεροι, ζούμε στα σκατά της καθημερινότητας και δίνουμε την αλληλεγγύη μας καχύποπτα και δειλά και ένοχα μαζί σε λίγους ελάχιστους, και όλοι κοιτάμε αυτά που είχαμε και αυτά που χάσαμε και πεισμώνουμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Και το ίδιο δικαίωμα στη δουλειά είχαν και οι 595 απολυμένες (μα αυτές βρήκαν να απολύσουν, λέγαμε, και ας ξέραμε ότι οι αμοιβές τους δεν ήταν αυτές που έλεγαν, το αφήναμε στην άκρη αυτό) και κάθε δικαίωμα όπως οι υπόλοιποι 1,5 εκ. άνεργοι συμπολίτες μας, και κάθε δικαίωμα να βρουν καλύτερη δουλειά με 8ωρη απασχόληση χωρίς γάντια, χωρίς σκατά, χωρίς πλύστρες, χωρίς υποτιμητικά βλέμματα, με χαρτί πανεπιστημίου και με ανοιχτούς ορίζοντες στο μέλλον τους. Και τα γάντια που ένωσαν την αλληλεγγύη  των πολλών, 16 από αυτά, θα χτυπάνε στα δικαστήρια τα κείμενα που θα κυρώσουν τους πλειστηριασμούς των σπιτιών, τις καταδίκες για χρέη στο δημόσιο για ασφαλιστικές εισφορές, τις αποφάσεις για αυξήσεις στους μισθούς των γραφειοκρατών, τις δικαστικές αποφάσεις για τις καταδίκες για την μη πληρωμή του ΕΝΦΙΑ και των διοδίων, τις φωτογραφικές μετατάξεις σε άλλες υπηρεσίες με καλύτερο μισθό. Και ίσως να είναι αυτά τα γάντια που θα καθαρογράψουν τη δικαστική απόφαση για την μη καταβολή του 25% των αποδοχών που διεκδικούσαν δικαστικά γιατί δεν ελάμβαναν τους 20 μήνες της διαθεσιμότητάς τους. https://left.gr/news/anavlithike-i-diki-ton-katharistrion-toy-ypoik

Τα 16 κορίτσια με τα γάντια είχαν κάθε δικαίωμα να δώσουν εξετάσεις για τις θέσεις των γραμματέων, είχαν δικαίωμα να γίνουν καθηγήτριες πληροφορικής στην Κοζάνη όσο και η σύζυγος του πρωθυπουργού, είχαν δικαίωμα να γίνουν υπουργοί, αλλά με τον τρόπο που πάλευαν και αγωνίζονταν,  με ταπεινότητα, με αξιοπρέπεια, με ισονομία και δικαιοσύνη, όχι με φωτογραφικές διατάξεις. Κρίμα για αυτές, κρίμα για εμάς. 

Δεν ξέρω πώς θα αντικρίσουν οι 16 γραμματείς τις υπόλοιπες 582 να εξηγήσουν τη μετάταξη, αλλά, γαμώτο, είναι αυτό που γράφει ο Μπρεχτ στον Καλό άνθρωπο του Σετσουάν. «Δεν υπάρχει ούτε ένας καλός άνθρωπος στο Σετσουάν;»  Η ζωή, οι συνθήκες, εμείς, δεν αφήνουμε το καλό να ζήσει, και το καλό το αντικαθιστά με το διπλό ρόλο: Σεν Τε / Σουί Τα. Όπως ο Μπρεχτ δεν απαντά κατά πόσο η Σεν Τε μπορούσε να πράξει διαφορετικά, έτσι και εμείς γκρεμίζουμε μόνοι μας αυτό που δημιουργήσαμε. Και τώρα είμαστε προδομένοι και μόνοι μας και οι φωνές των «αγωνιστριών» χτυπάνε πονοκέφαλο στις σκέψεις μας. Δεν με ενδιαφέρει αν ο Χ και ο Ψ μεγαλοκαρχαρίας είναι λαμόγια, δεν είναι δουλειά μου να τους κυνηγήσω, ψηφίζω αυτούς που υπόσχονται ότι θα τους κυνηγήσουν, αλλά δεν αντέχω αυτούς που ζητούσαν να είμαστε πλάι τους στους δρόμους να ανταμείβονται κάτω από το τραπέζι. Δεν αντέχω να με κοροϊδεύει κατάμουτρα αυτός που υποστήριξα χωρίς να φορώ γάντια.

«Μέχρι και η Μέρκελ είπε ότι ο αγώνας είναι δίκαιος» ανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας στις καθαρίστριες τον Μάιο. Τα κορίτσια που δούλευαν μαζί με την Κωσταντίνα Κούνεβα δεν τα έχει συναντήσει ακόμη και ούτε πρόκειται. Για αυτές ο αγώνας δεν είναι δίκαιος;

Οι καθαρίστριες του Οικονομικών έπαιξαν χωρίς να το ξέρουν το παιχνίδι της εξουσίας για μια ακόμη φορά. Η ανταμοιβή της μετάταξής τους βγήκε στη δημοσιότητα για να «εκτιθούν», όπως θα έλεγε ο Αλέξης, όχι γιατί το έψαξαν οι διάφοροι μουρούτηδες, αλλά επειδή οι διάφοροι Κατρούγκαλοι θέλουν να μας κλείσουν το μάτι και να μας πουν ξανά «ψηφίστε μας, ακόμη και τώρα εμείς φροντίζουμε τα δικά μας παιδιά». Οι ίδιοι που τις διόρισαν τις έβγαλαν στα μανταλάκια, και τα troll τους ανέλαβαν την «υποστήριξη» μόνο και μόνο για να φανούν ως βολεμένα γάντια του συστήματος μοιρασιάς της εξουσίας. Και οι καθαρίστριες στοχοποιήθηκαν από όσους τις χρησιμοποίησαν για να δείξουν ότι η εξουσία πάντα έχει ένα κομμάτι κόκκαλο για όσους υποστηρίζουν την αδικία της. Κάπως έτσι τα γράφει και ο Θανάσης Παπακωσταντίνου στον ελάχιστο εαυτό μας «Ποιος θα με γλιτώσει όταν θα παγιδευτώ σαν λαγός ακίνητος μπροστά στα φώτα. Ποιος θα με ξυπνήσει όταν θα αποκοιμηθώ με τριάντα αργύρια κάτω από την πόρτα».  Αν  αντί για το παιχνίδι της Αλεξίου με τα γάντια άνοιγαν τα αυτιά τους στους στίχους του Παπακωσταντίνου ίσως να μη γίνονταν αποκοιμισμένα πιόνια πιασμένα στα γάντια της κυβέρνησης. Και αυτός που θα τις ξυπνήσει για να ξυπνήσουμε μαζί τους, είμαστε οι υπόλοιποι οι αδικημένοι εργαζόμενοι και άνεργοι της κυβερνητικής προπαγάνδας.