Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης συνήθιζε να λέει ότι «η πιο αριστερή πρόταση είναι η ενωμένη Ευρώπη». Ανέτρεξα στη ρήση του πιο σύγχρονου Έλληνα αριστερού με αφορμή την ανάλυση των ποιοτικών στοιχείων της ψήφου των πολιτών κατά τις τελευταίες εκλογές. Σύμφωνα με αυτά, οι πολίτες, ενώ στην πλειονότητά τους ήθελαν την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ ταυτοχρόνως ταύτιζαν την Ευρώπη με τις επιλογές της λιτότητας, με τα επώδυνα μέτρα ακόμα και με τη φτωχοποίηση. Προφανώς, και δεν φταίνε μόνο οι πολίτες για την εικόνα που έχουν για την Ευρώπη.
Δίνεται γενικώς μια αίσθηση ότι υψηλόμισθοι γραφειοκράτες, που διαβάζουν μόνο αριθμούς και αδιαφορούν για τους ανθρώπους, που ενδιαφέρονται μόνο για τη δημοσιονομική τύχη των κρατών και τη λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, καθορίζουν τις τύχες των Ευρωπαίων. Σε αυτή την εικόνα πρέπει να προστεθούν και οι στρατιές των ανέργων όχι μόνο στις ανατολικές ή τις νότιες χώρες της Ευρώπης. Επί της ουσίας το θέμα της ανεργίας είναι το φλέγον με την έννοια ότι αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης. Φρονώ, πως μόνο μέσα από την ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το θέμα αυτό. Για παράδειγμα, ο υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας Πιέρ Κ. Παντοάν πρότεινε τη δημιουργία ενός κοινού ταμείου της Ευρωζώνης όπου θα καταβάλλεται επίδομα ανεργίας ανάλογα με τις τάσεις της ανεργίας σε κάθε χώρα. Αλλά δεν είναι μόνο ο Ιταλός σοσιαλδημοκράτης που προτείνει ένα (πανευρωπαϊκό) μέτρο που θα ανακουφίζει τους λαούς της Ευρώπης. Στην ίδια κατεύθυνση το Δίκτυο της Άννας Διαμαντοπούλου έχει προτείνει, μεταξύ άλλων, τα εξής:
-Fast track διαδικασίες για την εκτέλεση των δημοσίων έργων σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, όπως έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
-Ειδικό καθεστώς κινήτρων για την εγκατάσταση ερευνητικών κέντρων μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών (όπως γίνεται στο Ισραήλ).
-Ειδική συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για τη σύσταση ειδικού γραφείου στην Ελλάδα που θα χρηματοδοτεί και θα στηρίζει απευθείας επενδύσεις.
-Ένα σύνολο διμερών συμφωνιών με επιμέρους χώρες που έχουν αναπτύξει επιτυχώς συνεργασίες μεταξύ του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.
Ενδεικτικά:
με ΗΠΑ για ανάπτυξη των venture capital για τη χρηματοδότηση start up επιχειρήσεων κυρίως στο χώρο της πληροφορικής και του περιβάλλοντος
με τη Δανία για ανάπτυξη clusters που συνδέουν έρευνα, αγροτικό τομέα και βιομηχανία τροφίμων.
με τη Γερμανία για κοινές επιχειρήσεις στο χώρο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
-Προώθηση του σ/ν για την έρευνα που κατέθεσε το Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας και Τεχνολογίας υπό την προεδρία του Σταμάτη Κριμιζή, που συνδέει την έρευνα με τα πανεπιστήμια και την οικονομία.
-Κατάθεση μέχρι το τέλος του 2015 ελληνικής πρότασης, για τη διαχείριση του χρέους τεχνοκρατικά επεξεργασμένης και πολιτικά συμφωνημένης, η οποία να παρουσιαστεί από Εθνική Επιτροπή, στα 28 Κοινοβούλια της ΕΕ, αφού το δημόσιο χρέος είναι πια ένα ευρωπαϊκό θέμα.
Τι θέλω να πω επικαλούμενος τα παραπάνω ενδεικτικά παραδείγματα; Ότι προτάσεις υπάρχουν. Χρειάζονται, όμως, οι πολιτικοί εκείνοι που θα τις υλοποιήσουν και θα προχωρήσουν τις «μεγάλες ιδέες» όπως αυτή της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα για την ευκαιρία που έχασε ο πρωθυπουργός κατά το ταξίδι του στις ΗΠΑ και τη συνάντηση που είχε με τον Μπιλ Κλίντον. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη, κατά τη γνώμη μας, είναι η επιλογή που έχει κάνει ο κ. Τσίπρας για τη θέση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ. Ο Στ. Πιτσιόρλας αποτελεί μια όαση λογικής, ενός ανθρώπου απαλλαγμένου από τα παλαιοκομματικά συμπλέγματα της αριστεράς, που προσπαθεί με τα λίγα μέσα που διαθέτει να προσελκύσει επενδυτές και κατ’ επέκταση να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Ας ελπίσουμε ότι τώρα που στελεχώνεται εκ νέου η δημόσια διοίκηση και τα υπουργεία ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί θα επιλέξουν τέτοια πρόσωπα, που γνωρίζουν την πραγματική οικονομία, που έχουν επαγγελματικά ένσημα, που έχουν ικανότητες και όχι πρόσωπα με μόνο κριτήριο τα κομματικά ένσημα. Διότι, κακά τα ψέματα, (και) από αυτούς θα κριθεί το μέλλον της χώρας.
