Είμαστε λίγα 24ωρα πριν από τις εκλογές και η αδιαφορία του κόσμου είναι απολύτως εμφανής. Μιλάμε για τις εκλογές που δεν έχει καταλάβει κανείς το λόγο για τον οποίο γίνονται, πέρα από την αντιμετώπιση των εσωκομματικών προβλημάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Λύθηκαν, εντέλει, με τη διάσπαση αυτού του λαϊκίστικου μορφώματος, ωστόσο πολλαπλασιάστηκαν για τη χώρα.
Το «χρέος»που αφήνουν τα δίδακτρα του ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστιο και ενδεχομένως ανυπολόγιστο. Χρέος που, φυσικά, μεταφέρεται στις επόμενες γενιές, οι οποίες με βάση όλες τις έρευνες δεν προσδοκούν τίποτα από το πολιτικό σύστημα. Εξού και η αδιαφορία, για την οποία μιλήσαμε στην αρχή και η οποία χτυπάει κόκκινο στις νέες ηλικίες. Άλλωστε, το 8μηνο του κ. Τσίπρα διέψευσε όλες τις ελπίδες που μεγάλα στρώματα της κοινωνίας και κυρίως οι νέοι άνθρωποι είχαν επενδύσει στο κόμμα του.
Ποτέ στην ιστορία της χώρας μια κυβέρνηση δεν προκάλεσε τόσο μεγάλο κόστος και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Και για να είμαστε ειλικρινείς: Αποδείχτηκε ότι οι ψεύτες της ιστορίας δεν ήταν ούτε ο Λαφαζάνης, ούτε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ούτε κανένα από τα στελέχη που μετέχουν στη ΛΑΕ. Οι άνθρωποι αυτοί είναι συνεπείς στις θέσεις τους και μάλιστα, θυσίασαν για τις απόψεις τους υπουργικές και βουλευτικές καρέκλες. Πράγμα διόλου συνηθισμένο, αλλά και κατά τη γνώμη του γράφοντος αρκούντως εκτιμητέο.
Αντιθέτως, οι πολιτικοί απατεώνες της ιστορίας είναι οι υποτιθέμενοι ρεαλιστές και ευρωπαϊστές του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι αυτοί (όφειλαν να) ήξεραν ότι όσα έλεγε το κόμμα τους, όπως και αποδείχτηκε με τον πιο τρανό τρόπο, δεν μπορούν να υλοποιηθούν εντός των πλαισίων της ΕΕ.
Οι άνθρωποι αυτοί επί πέντε χρόνια έστησαν πολιτικές καριέρες πάνω στις ελπίδες και στις αγωνίες του κόσμου. Δίχασαν με τον πιο επικίνδυνο τρόπο τον ελληνικό λαό και στοχοποίησαν με τον πιο χυδαίο τρόπο τους αντιπάλους τους.
Παρίσταναν τους αντιμνημονιακούς και ψήφισαν το πιο σκληρό μνημόνιο. Ευαγγελιζόντουσαν το καινούργιο και σε όλα τα επίπεδα ακολούθησαν τις πρακτικές του πιο παλαιού κομματικού συστήματος. Έκαναν τους ηθικούς αλλά η ηθική τους ήταν λόγια του αέρα, όπως αποδείχτηκε αυτούς τους μήνες. Τα ντεραβέρια με συγκεκριμένους επιχειρηματίες και ιδιαίτερα με αυτούς που είναι στον πάτο της κοινωνικής στάθμης, είναι εμφανή με την πρώτη ανάγνωση του Τύπου….
Και το κυριότερο. Μιλάμε, ως επί το πλείστον, για πρόσωπα υπερτιμημένα και πολύ κάτω του μετρίου. Πρόσωπα που δεν μπόρεσαν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Πρόσωπα που επέλεξε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας και στη συνέχεια ομολόγησε ότι έκανε λάθος. Και δεν είναι μόνο τα πρόσωπα, είναι και οι εκτιμήσεις σε σχέση με τη διαπραγμάτευση, τις εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, τις συμμαχίες, τη στάση των εταίρων. Παταγώδης αποτυχία σε όλα τα επίπεδα κ.ά.
Και τι προτείνεις, θα ρωτήσει εύλογα κάποιος. Εδώ που φτάσαμε η λύση είναι μία και μοναδική: Κυβέρνηση εθνικής σοβαρότητας, για να δανειστώ τον εύστοχο τίτλο του συναδέλφου Πάσχου Μανδραβέλη. Κυβέρνηση όλων των κομμάτων που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική, στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και στην προστασία των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Σε αυτό το τρίπτυχο πρέπει να κινηθεί η επόμενη κυβέρνηση, με πρόσωπα που δεν θα έχουν διακριθεί στις κομματικές καντρίλιες, στη συντεχνιακή λογική, στις ρουσφετολογικές αντιλήψεις, αλλά θα είναι γνωστά πρωτίστως για την αποτελεσματικότητά τους. Αν η επόμενη κυβέρνηση που θα συγκροτηθεί έχει αντίστοιχα χαρακτηριστικά με αυτά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τότε είναι βέβαιο ότι τον Νοέμβριο θα ανοίξει με μαθηματική ακρίβεια θέμα εξόδου της χώρας από το ευρώ! Και αυτό οφείλουμε όλοι να το γνωρίζουμε όταν θα πάμε την Κυριακή να ψηφίσουμε.
10°
