Ο χώρος της Βουλής των Ελλήνων έζησε πολλές φορές ανάλογες διεργασίες. Σε μια πόλη περιοχή που μοιάζει σαν βασανισμένη, όμορφη, ξεπεσμένη και ελκυστική ηρωίδα. Σε μια περιοχή με τεράστια εμπειρία από τα βάθη (της ιστορίας) που μεταμορφώθηκε πολλές φορές.
Οι περιοχές –σε αυτό μοιάζουν με τους ανθρώπους– ζουν για χρόνια πολλά, με προσωπεία. Οι περιοχές αναπαλαιώνονται, διαμορφώνονται, ανανεώνονται, απειλούνται, μεταποιούνται και αφήνουν σημάδια της ύπαρξής τους σε απόγονους.
Ο τόπος συνδυαζόταν, εν μέρει και με μια υποβόσκουσα υποταγή στην άγνοια.
Επειδή, είναι απορίας άξιον πως οι μορφωμένοι και κυρίως οι «μορφωμένες» που κυκλοφορούν ανάμεσα στα έδρανα και τα κόκκινα καρπέτα της Βουλής αγνοούν (?) πως η Ελληνική γλώσσα έχει θηλυκό γένος για την έκφραση ουδετερότητας (?), όπως επιλέγεται και διατυπώνεται ως ψήφος, με την επιθετική διατύπωση «Παρών» από εκπροσώπους (της θέλησης του λαού) γένους θηλυκού αντί για το αντίστοιχο «Παρούσα» (βλ. πρωινή συνεδρία της 14ης Αυγούστου 2015). Και να μην τολμήσουν να μας πουν για παλαιωμένους κανονισμούς και άλλα παρόμοια, στον 21ο αιώνα. [Όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, τους κανονισμούς τους φτιάχνουν οι άνθρωποι.]
Τα «Παρών» των γυναικών έμοιαζαν να αιωρούνται σαν τις φήμες για το μικρό, μακρύ νησί, εκεί απέναντι (Ελένη το έλεγαν παλιά), που άλλαζε από μέρα σε μέρα.
Φήμες σε σχέση με αλλόκοτες πληροφορίες. Επειδή από απέναντι, δεν μπορούσες να διακρίνεις τις στρογγυλεμένες πέτρες, και το νερό του χειμάρρου που οδηγούσε στη χαμηλή γέφυρα. Μετά τη γέφυρα, μια νοητή δενδροστοιχία διπλή και παράλληλη όριζε και τη διχάλα μιας διαδρομής.
Η μια μεριά της διχάλας, εξακολουθεί να σε πηγαίνει στα απάνεμα. Η άλλη μεριά, σε πηγαίνει στη θάλασσα. Εκεί στα ρηχά, το νερό αλλάζει χρώμα ανάμεσα σε φύκη ιώδη, πράσινα, φαιά. Καλή συνέχεια.
19°
