Πολιτικη & Οικονομια

Ο βασιλιάς έχει επιχείλιο έρπη

Προσπαθώ να καταλάβω τι μας συμβαίνει και να εξευμενίσω τα μελλούμενα.

Ρούλα Γεωργακοπούλου
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Σε περιόδους ηθικού μαρασμού και μεγάλης κοινωνικής ανασφάλειας, όπως αυτή, δεν μου φτουράει απολύτως κανένα καταφύγιο. Κάπως έτσι έχασα φέτος όλες τις παραστάσεις του ελληνικού φεστιβάλ, όχι από φόβο μην ξεχαστώ αλλά από φόβο μην ξεχάσω.

Για να μην τα πολυλογούμε, μέρες τώρα τρώω απο τα έτοιμα. Τα μέσα μου ερμάρια άνοιξαν με πάταγο κι άρχισαν από μόνα τους να μου στρώνουν το τραπέζι με τροφές που είχα κάποτε προχείρως μασουλίσει.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ο καθένας έχει το δικό του μενού. Αν ρωτάτε για το δικό μου, είναι πολωνέζικο, της εποχής της μεγάλης σοσιαλιστικής φενάκης. Μια κουταλιά από νερόβραστο κρέας που κολυμπάει στο λίπος, είναι ό,τι πρέπει για να με πάει κατευθείαν στο ψαχνό των μηχανισμών της εξουσίας, έτσι όπως τους ξεκοκάλισε το θέατρο του Σαίξπηρ.

Διότι, τι παραπάνω από μας είχε στη διάθεσή του ο Γιαν Κοττ, ο μεγάλος πολωνός δάσκαλος του σαιξπηρικού δράματος, που κατάφερε να νοηματοδοτήσει το ελισαβετιανό μακελειό χρησιμοποιώντας ως σκηνικό επιχείρημα τη σοβιετική αστυνομοκρατία και το ρουφιανιλίκι στη σύγχρονή του Βαρσοβία;

Ο βασιλιάς έχει επιχείλιο έρπη, ίσως επειδή ήδη σνιφάρει το αίμα των άλλων δολοφονημένων βασιλιάδων. Με σχετική ραθυμία ξεπαστρεύει πρώτα-πρώτα τον μπιστικό του. Η απομάκρυνση όμως του Βαρουφάκη δεν ήταν παρα μια σεναριακή ρουτίνα, μια πατενταρισμένη κορύφωση, που πλέον την ξεπατικώνουν ακόμη και στο Χόλιγουντ.

Εντωμεταξύ, πίσω από την κουρτίνα σαλεύει κιόλας ο Πολώνιος, ή ο Λαφαζάνης ή η Ζωή, ή η Ρένα ή ο Καμμένος ή ο Κασιδιάρης ή η αλαφιασμένη φεουδαρχία που δεν παραιτείται έτσι εύκολα από τα δικαιώματά της.

Στον Άμλετ της Κρακοβίας, που παίχτηκε λίγες βδομάδες μετά από το 20ό συνέδριο του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο ήρωας δεν ήταν σκοτεινός, αναποφασιστος και μοιραίος. Σύμφωνα με τον Κοττ, ήταν γρήγορος, αποφασιστικός και απολύτως ψυλλιασμένος για «τις αποκρύψεις ειδήσων» της τότε προπαγάνδας.

Λοιπόν, Αμλετ, πού είναι ο Πολώνιος;

Στο δείπνο. Όχι όπου τρώει, αλλά εκεί που τρώγεται.

Ο ελισαβετιανός άνθρωπος είχε το μάτι του στον ουρανό, στα δόντια τη φαλτσέτα και τα πόδια του στα σκατά. Από την ίδια άβολη θέση, προσπαθώ να καταλάβω τι μας συμβαίνει και να εξευμενίσω τα μελλούμενα.