Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80 ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε καταφέρει να πείσει τον καθόλα ευκολόπιστο ελληνικό λαό ότι «έφυγαν οι βάσεις του θανάτου», με αποτέλεσμα να γίνουν και πανηγυρικές εκδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας για την προαναφερθείσα «εξέλιξη». Δεν ξέρω αν οι εκδηλώσεις αυτές είχαν και χορευτικό πρόγραμμα, αλλά τις θυμήθηκα βλέποντας την Κυριακή το βράδυ ενωμένες τις δυνάμεις του «όχι» (οπαδοί όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, του Πάνου Καμμένου, του ΕΠΑΜ του κ. Καζάκη και λοιπών εθνικοσοσιαλιστικών ομάδων) να χορεύουν τσάμικα.
Ενδεχομένως, βέβαια, όταν ξύπνησαν την άλλη μέρα να ήρθαν στη μνήμη τους μια σειρά από επιλογές του παρελθόντος της χώρας, οι οποίες συνήθως συνοδευόντουσαν από εθνικές καταστροφές ή διαψεύσεις. Διότι, πώς αλλιώς να ένιωσαν όλοι αυτοί οι φωνασκούντες πανηγυρτζήδες του «όχι», όταν είδαν την επομένη του 61,3% τον κ. Τσίπρα να διώχνει το ίνδαλμά τους Γιάνη Βαρουφάκη, να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με το «παλαιό πολιτικό προσωπικό της χώρας», αλλά και να βάζει την υπογραφή του δίπλα σε αυτές του Μεϊμαράκη, του Θεοδωράκη και της Γεννηματά στο κείμενο που μιλούσε για την ανάγκη η χώρα να μείνει πάση θυσία στο ευρώ, άρα να κάνει μια συμφωνία με τους δανειστές; Όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά «τι διαφορετικό θα έκανε δηλαδή αν είχε επικρατήσει το “ναι”».
Για αυτό και φαντάζομαι ότι κάθε σώφρον άνθρωπος θα σκέφτηκε «αν ήταν να προβεί σε όλες αυτές τις κινήσεις ο κ. Τσίπρας, τότε τι νόημα είχε η περιπέτεια στην οποία έβαλε τη χώρα με την καταστροφική επιλογή του δημοψηφίσματος». Άραγε έπρεπε να κλείσουν οι τράπεζες, να παραλύσει πλήρως η οικονομία, να καταστραφεί ο τουρισμός, να μπει έλεγχος στις καταθέσεις για να κάνουμε τα αυτονόητα;
Όσο περνάνε οι ώρες και κατακάθεται ο ήχος από τα... νταούλια, δημιουργείται η αίσθηση ότι για πολλοστή φορά ο κ.Τσίπρας κορόιδεψε τον ελληνικό λαό με το δημοψήφισμα. Του υφάρπαξε την ψήφο με ένα ψευδές δίλημμα, αν θέλει ή όχι μέτρα, και έτρεξε αμέσως μετά να συνομιλήσει με τους εταίρους και δανειστές χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν το αποτέλεσμα. Φυσικά, το εκκρεμές του ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα τεράστιο οικονομικό κόστος. Μιλάμε για τα περίπου πέντε δις που έχουν χαθεί από τον Φεβρουάριο έως σήμερα σε συνδυασμό με το ανυπολόγιστο οικονομικό κόστος από το λουκέτο στις τράπεζες. Λεφτά που θα προστεθούν εκ των πραγμάτων στην επώδυνη συμφωνία που προσπαθεί (;) με το πιστόλι στον κρόταφο να πετύχει τις τελευταίες ώρες.
Έχουμε, συνεπώς, την εξής παραδοξότητα. Το 61,3% του ελληνικού λαού να του είπε «όχι» στα επώδυνα μέτρα. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να φουσκώνουν από χαρά επειδή πιστεύουν ότι έχουν το λαό μαζί τους, αλλά και επειδή βαυκαλίζονται ότι έκαναν τη μούρη κρέας των δανειστών, της Μέρκελ, του Σόιμπλε. Και τον Αλέξη Τσίπρα να παίρνει αυτό το «όχι» και να το μετατρέπει με τις κινήσεις του σε ένα πολύ ωραίο «ναι».
Μένει να δούμε αν ακόμα και αυτό το «ναι» του πρωθυπουργού θα γίνει αποδεκτό από τους εταίρους, οι οποίοι παρακολουθούν καρτερικά τις αυτοκτονικές κινήσεις της Ελλάδος. Πολύ φοβάμαι ότι και αυτοί με τη σειρά τους θα σηκώσουν ψηλά τον πήχη των μέτρων, καθώς αντιλαμβάνονται ότι έχουν απέναντί τους έναν αναξιόπιστο συνομιλητή και μια ασόβαρη χώρα.
Τέλος πάντων. Ας ελπίσουμε ότι και οι δυο πλευρές θα πουν το πραγματικό ναι, διότι αλλιώς βλέπω όχι το 61,3%, αλλά το σύνολο του ελληνικού λαού να χορεύει το χορό του Ζαλόγγου και να κραυγάζει «ουάου»!
11°
