Οι σκληροί δανειστές πριν από 15 μέρες καταγγέλθηκαν από τον πρωθυπουργό επειδή ήθελαν κάτι που δίνουμε μόνο σε συνταξιούχους να το πάρουν και φτωχές οικογένειες με παιδιά – οποιοσδήποτε δηλαδή έχει ανάγκη. Κάτι σαν το ΕΚΑΣ να το παίρνουν και άλλοι. Και αυτό μάλιστα χωρίς να το στερηθούν οι συνταξιούχοι – απλώς η δική τους ανάγκη θα έπρεπε να συνεκτιμάται με αυτή την παιδιών τους.
Μελαγχολική παρατήρηση δεύτερη
Ένα αριστερό κόμμα, που πιστεύει σε ριζική αναδιανομή, σε τρεις εκλογές έχει το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα ως κεντρική σημαία στο εκλογικό του πρόγραμμα. Όταν όμως καταφτάνει στην εξουσία, εξοβελίζει την ιδέα. Ψηφίζει μια κουρελού αποσπασματικών εφάπαξ μέτρων για «την ανθρωπιστική κρίση» κόστους 40% των αεροπλάνων με τα οποία ο κ. Καμμένος θα κυνηγάει υποβρύχια.
Μελαγχολική παρατήρηση τρίτη
Η αριστερή κυβέρνηση συνεχίζει να καταβάλλει «αενάως» τις επιχορηγήσεις στο ασφαλιστικό σύστημα της ΔΕΗ – πολλαπλάσια του ΕΚΑΣ. Συνεχίζει να πληρώνει πρόωρες συντάξεις σε συνταξιούχους κάτω των 55 ετών που αναλογούν σε 3 ΕΚΑΣ. Δίνει μάχες για να μη μειωθούν αυτές οι συντάξεις ούτε ευρώ. Ομως οποιαδήποτε γενίκευση του ΕΚΑΣ σε άλλους πέραν συνταξιούχων απορρίπτεται ως ‘νεοφιλελεύθερος ιδεασμός’ και επονείδιστη ιδέα αδίστακτων δανειστών.
Μελαγχολική παρατήρηση τέταρτη
Ο πρωθυπουργός μας απορρίπτει τον εξορθολογισμό στις συντάξεις με το σκεπτικό ότι «είναι το μοναδικό εισόδημα που μπαίνει σε πολλές οικογένειες». Δηλαδή να δίνουμε ψηλές συντάξεις σε παππούδες προκειμένου αυτοί να δίνουν χαρτζιλίκι στις άνεργες εγγονές τους. Δεν του περνάει καν από το μυαλό να «καταργήσει τον μεσάζοντα» και να κάνει κάτι κατευθείαν για την εγγονή – αντί να τις παραπέμπει στον πατερναλισμό του παππού. Κανείς δεν σκέφτεται ότι, αν δεν πληρώνουμε τόσες (και τόσο ψηλές) συντάξεις σε πενηντάρηδες, θα μπορούσαμε να χρηματοδοτήσουμε προγράμματα απασχόλησης για τις άνεργες εγγονές. (Για να ικανοποιηθούν και όσοι από τους αναγνώςτες είναι κρατιστές, τέτοια προγράμματα θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη και στο Δημόσιο. Θα μπορούσαν να αφορούν και την φροντίδα ηλικιωμένων – κλείνοντας τον κύκλο απόλυτα…)
Η συσσώρευση τέτοιων μελαγχολικών παρατηρήσεων καταλήγει συχνά στη διαπίστωση του παλιού «Έθνος Ανάδελφο». Όταν οι κανόνες της λογικής παραβιάζονται με τόσο ευκολία και τόση ασυλία, κάτι πιο βαθύ είναι τελικά αυτό που συντελείται τώρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας.
Η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε όχι κράτος πρόνοιας, αλλά κράτος συντάξεων ή, πιο σωστά, κράτος πελατείας. Αντιστεκόμαστε σθεναρά στην πράξη στην αξιοποίηση κοινών και σταθερών αρχών. Ο λόγος είναι απλός. Κοινές αρχές σημαίνουν ότι όμοιες περιπτώσεις αντιμετωπίζονται όμοια. Εγγυημένο εισόδημα για το συνταξιούχο σημαίνει το ίδιο για την οικογένεια με παιδιά. Οι εγγονές έχουν και αυτές δικαιώματα – χωρίς να ρωτάνε από πριν τον παππού τους.
Σε ένα τέτοιο σύστημα, ο πολίτης μπορεί να απαιτεί. Το σύστημα όμως προτιμά να τον έχει να επαιτεί: μια ειδική «διαταξούλα» για τον καθένα. Ο καθένας να είναι υποχρεωμένος σε έναν πάτρωνα.
Μπορεί το πολιτικό σύστημα να μην είχε καταλάβει γιατί το δημογραφικό ζήτημα απαιτούσε να ληφθούν μέτρα για τον περιορισμό των συντάξεων. Είχαν καταλάβει όμως ότι το δημογραφικό δημιουργεί καταπληκτική και συμπαγή πελατεία, τους συνταξιούχους. Ο πρώτος δε κανόνας του πελατειακού συστήματος είναι η κάθε παροχή του κάθε «τυχερού» να γράφει στην ούγια «ευγενική προσφορά του»...
Πρώτη φορά Αριστερά. Ταχεία εκμάθηση πελατειακών πρακτικών.
16°
