Τίνος είναι αυτά τα παπούτσια;

Στεκόταν αραχτός, στηριγμένος σ’ έναν κορμό δέντρου κάπου στην Πατησίων. Μπροστά του μια σειρά παπούτσια – κάπως επίσημα, ανεπίσημα, τακουνάκια, παντόφλες. Κοντοστάθηκα. 

«Τι νούμερο είναι;» ρώτησα δείχνοντας τις γαλάζιες παντόφλες.
Μ’ έκοψε από πάνω μέχρι κάτω. Δύσπιστος.
«Γιατί ρωτάς; Θες εσύ αυτές τις παντόφλες;» 
«Τι νούμερο είναι;»
«38. Όλα 38 είναι».
«Τίνος ήταν;»
«Γιατί ρωτάς; Σιχαίνεσαι; Της μάνας μου ήταν». 
«Την έχασες;»
«Πέθανε, δεν την έχασα. Αυτά μου άφησε».
«Και τα πουλάς…» είπα αμήχανα.
«Τι θες; Να τα φορέσω;»
Έκανα μεταβολή κι έφυγα. Τον είχα εκνευρίσει, το έβλεπα. 
«Εσένα τι σου άφησε η μάνα σου;» μου φώναξε όταν με είδε να την κοπανάω.
«Ένα σπίτι», του είπα. Κι ύστερα δεν ξέρω τι μ’ έπιασε και πρόσθεσα απολογητικά, λες και μιλούσα σε εφοριακό: «Μισοτελειωμένο, στα μπετά!».

Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας. Το γέλιο του το θυμάμαι ακόμα.