Σε βλέπω παγιδευμένο

Περίμενα να ανοίξει επιτέλους η πύλη και να πετάξω, να φύγω. Βαρύς ο ζυγός της κάθε-μέρας-τα-ίδια. Να φύγω για οπουδήποτε. Να ανακαλύψω κάτι καινούργιο, να χαμογελάσω χωρίς λόγο, σαn να ’μαι δέκα χρονών. Βαρύς κι αγέλαστος ο καιρός που ζούμε. Και ξαφνικά, σε είδα. Τσιμπολογούσες ένα μισοφαγωμένο κρουασάν και μετά έψαχνες τρόπο για να φύγεις από ’κει μέσα. Σε τρέλαινε η Bαβέλ των γλωσσών, το παγκόσμιο ανθρωπομάνι, τα ροδάκια από τις βαλίτσες που στρίγκλιζαν στους διαδρόμους. Χτυπούσες τα φτερά σου στα τζάμια των παραθύρων. Δεν είναι αυτό που νομίζεις, αγάπη μου. Δεν τα ’φτιαξαν για να επικοινωνείς με το έξω. Για να σε κλείσουν μέσα τα σχεδίασαν. Μια ψευδαίσθηση ότι έχεις την ελευθερία να βγεις αν θέλεις. Δεν θέλεις όμως – θέλεις; Έχει μισοφαγωμένα κρουασάν εδώ. Και ζεστούλα έχει. Κρύοι οι καιροί που ζούμε. Τι να το κάνεις το έξω; Καλά είναι κι εδώ…