Σε βλέπω φορτωμένο

Πώς συνειδητοποιεί κανείς ότι έχουμε φτάσει στο τελευταίο στάδιο του εξευτελιστικού καπιταλισμού – ξέρετε, αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ότι κάτι ουσιώδες μας λείπει αν δεν έχουμε 34 φορέματα, 9 μαγιό, 17 τσάντες χειρός και 19 μπάκπακ, μπουφάν που θα ζέσταιναν ένα χωριό Εσκιμώων, μπλέντερ με 17 κόφτες, ηλεκτρική ταΐστρα γάτας, σκούπα ρομπότ, που γυρνάει μόνη της στο σπίτι, και μαγνητική ξύστρα πλάτης για μοναχικούς.

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως το ’πιασα χτες βράδυ επιστρέφοντας σπίτι μου. Στη στάση του λεωφορείου είχε αράξει και ετοιμαζόταν να κοιμηθεί μια άστεγη. Γύρω της ήταν δεκάδες σακούλες, χαρτόκουτα και βαλιτσάκια. Πλησίασα. «Καλησπέρα, να σας ρωτήσω κάτι; Τι τα θέλετε όλα αυτά;»

Με το που το ξεστόμισα το μετάνιωσα. Η γυναίκα μού χαμογέλασε και είπε απολογητικά «ε… τα απαραίτητα…», αντί να μου πει «εσείς μαντάμ, τι τα θέλετε όλα αυτά που έχετε χώσει στις δύο ντουλάπες σας, συν το πατάρι;». Ευτυχώς δεν με ρώτησε τίποτα, γιατί αν με ρωτούσε κατά πάσα πιθανότητα θα απαντούσα «ε… τα απαραίτητα..»