Ως γυμνιστής οφείλεις πλέον να φυλάς τα νώτα σου

Ντόρος βαρύς και ασήκωτος, πρωτοσέλιδα στις τοπικές εφημερίδες και ατελείωτο κους κους προέκυψε στη γαλήνια επαρχία μας την περασμένη εβδομάδα. Τα απόνερα έφτασαν ως την Αθήνα, τηλεοπτικές κουτσομπολίστριες και κατακίτρινα σάιτ πήραν φωτιά και δαιμονίστηκαν για μια δήλωση, μια τόση δα συνεντευξούλα. Κι αυτό γιατί η τελευταία ημέρα των διακοπών ενός γκέι ζευγαριού –το «γκέι» εδώ αποδεικνύεται άκρως πικάντικο μπαχαρικό στη συνταγή της υπόθεσης– κατέληξε σε κόλαφο, με χειροπέδες στο κρατητήριο, αυτόφωρα, ξυλοδαρμούς, ύβρεις, εξευτελισμούς, ακρότητες και λοιπές αισχρότητες, ενώ είχε ξεκινήσει σαν άλλη μια παραδείσια μέρα, με γυμνό κολύμπι στο άκρως ερημικό και άγνωστο στους πολλούς κολπάκι μια σταλιά, 2 επί 3, το επονομαζόμενο και Τζιτζίκι. Το ζευγάρι, που χρόνια τώρα εμπιστεύεται την εχεμύθεια του παραλιακίου για να χαρεί τα κρυστάλλινα νερά του Παγασητικού, χωρίς τη διαμεσολάβηση είκοσι πόντων ακρυλικού υφάσματος στο κορμί του, ήρθε σε μετωπική με τη μοιραία, κακιά ώρα: με τους σπάνιους παραδιπλανούς κατασκηνωτές, οικογενειάρχες και θεμοτοφύλακες των χρηστών ηθών, που θεωρούν υποχρέωσή τους να πατάξουν τη γύμνια και να επιβάλλουν τη χρήση μαγιό, με μπουνιές, γροθιές, ποδοπατήματα και άφθονο βρισίδι. Διότι στο μυαλό τους η γύμνια όχι μόνο προσβάλλει αλλά και παραπέμπει ντουγρού στο σεξ, όπως προκύπτει και από τη μήνυση για «προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας», που σημαίνει ότι έχεις το θράσος να συνουσιάζεσαι παραδίπλα μου, και όχι για «προσβολή της δημοσίας αιδούς», που είναι πιο ανάλαφρη και σημαίνει πως απλά εκθέτεις τον κώλο σου και ό,τι άλλο, εκεί γύρω, σε κοινή θέα.

Ο γυμνισμός, από γεννησιμιού του, δεν είχε καμία σχέση με το σεξ, με την πρόκληση, με το ερωτικό κάλεσμα. Αυτό, όμως, δεν περιμένεις να το γνωρίζει μια νεότερη γενιά συντηρητισμού και κυρίως όποιος ποτέ του δεν έχει κολυμπήσει γυμνός για να νιώσει το παράδοξο, ή αλλιώς πόσο διαφορετική είναι η αίσθηση του νερού σε ένα ολόγυμνο σώμα και πόση διαφορά κάνει στο κολύμπι ακόμη και το πιο μικροσκοπικά απειροελάχιστο τάνγκα-μονοκίνι του πλανήτη. 

Πολλοί αγαπήσαμε τον γυμνισμό γι' αυτή την αίσθηση ελευθερίας, για το χύμα, για το μαύρισμα το χυτό, το τέλειο, χωρίς σημάδια

Εμείς οι παλιότεροι, τον γυμνισμό τον κληρονομήσαμε από τα απόνερα των 70s, με τη σκυτάλη που μας πέρασαν τα Παιδιά των Λουλουδιών, τα οποία τσιτσιρίζονταν ολημερίς ολόγυμνα στις παραλίες της Καλιφόρνια, της Γκόας, της Μυκόνου και της Ουαρζαζάτ. Και πολλοί τον αγαπήσαμε γι' αυτή την αίσθηση ελευθερίας, για το χύμα, για το μαύρισμα το χυτό, το τέλειο, χωρίς σημάδια, γιατί δεν είχες να σκεφτείς κοκεταρίες και πώς δείχνω με το ολόσωμο ή το μπικίνι και γιατί όλα τα κορμιά, της κάθε ηλικίας, δείχνουν μια χαρά κάτω από τον ήλιο.

Κάποτε, ως τη δεκαετία του ’90, ο γυμνισμός είχε τα δικά του οργανωμένα κλαμπ (στην Κρήτη), είχε τις δικές του παραλίες με ταμπέλα «Πλαζ γυμνιστών», είχε και τις ενδείξεις όπου δεν ήθελαν ούτε να τον ακούσουν: «Απαγορεύεται ο γυμνισμός». Ως χρήστης, ήξερες πού να κινηθείς για να βρεις τους ομοίους σου και να μην εκτεθείς. Όχι πως έλειψαν ποτέ τα ευτράπελα, κινητοποιήσεις ντόπιων με πανό, εξορκισμοί με εξαπτέρυγα και αγιαστούρες των τοπικών ιερατείων ή και κατ’ ιδίαν επιθέσεις και προσβολές, άσε που ποτέ δεν μπορούσες να τα βάλεις με τον ντόπιο «ματάκια», που κόβει βόλτες βατοκρυμμένος πίσω από βραχάκια, με κίνδυνο να γκρεμιστεί και να σου έρθει στο κεφάλι. Με κείνα και με τούτα, κάθε νησί είχε τις πολλές γυμνές του αλήθειες, οι γυμνιστές δεν ήταν ένα κλειστό, μασωνικό κλαμπ. Είναι πλήθη κόσμου και κοσμάκη, τα οποία απολάμβαναν το τσιτσίδι, χωρίς ποτέ να το ταυτίζουν με τον έρωτα της σαρκός – αυτόν τον εξασκούσαμε άλλες ώρες.

Στις μεικτές παραλίες, όπου μοιραζόμασταν μισοί μισοί το γυμνό και το ντυμένο, αρχίσαμε να χάνουμε έδαφος και αμμουδιά, κολλήσαμε στα ακριανά βραχάκια κι από κει πέσαμε στον γκρεμό της ανυπαρξίας, αρχίσαμε να φοράμε μαγιό

Μέχρι που αντιληφθήκαμε, πάνω που γύρισε ο αιώνας, τον οποίο είχαμε προβλέψει –ματαίως– ακόμη πιο ελεύθερο από τον παλιό, μια στροφή και μια τεράστια μεταστροφή. Οι τεράστιες τσίτσιδες αποικίες της Πάρου (Κολυμπήθρες και λοιπές άλλες), της Πάτμου (που είχε χίλιες μύριες παρότι ιερό νησί), της Σερίφου, του Πηλίου, ακόμη και της Δονούσας, όπου οι αδαμιαίοι ολόγυμνοι σουλατσάριζαν ακόμη και στην περαντζάδα του λιμανιού, έχουν πλέον εκλείψει ή συρρικνωθεί επικίνδυνα. Όλοι οι τέως μη-χρήστες του μαγιό εντοπίσαμε δυσφορίες, το κακό το μάτι, ευγενικές υποδείξεις, βίαιες συστάσεις και απειλές προκειμένου να συμμορφωθούμε σε μια νέα, σχεδόν γενικευμένη κοσμιότητα. Η οποία δεν έχει καμία αντίρρηση να φέρει στα προκλητικά ημίγυμνα οπίσθια αλά Καρντάσιαν, σε ψεύτικα βυζιά-βόμβες, που δεν χωράνε σε κανένα σουτιέν και ξεχειλίζουν σε κοινή θέα, καμία αντίρρηση στην εντελώς σεξουαλική έκθεση ανηλίκων στο Only Fans. Στις μεικτές παραλίες, όπου μοιραζόμασταν μισοί μισοί το γυμνό και το ντυμένο, αρχίσαμε να χάνουμε έδαφος και αμμουδιά, κολλήσαμε στα ακριανά βραχάκια κι από κει πέσαμε στον γκρεμό της ανυπαρξίας, αρχίσαμε να φοράμε μαγιό – στην αρχή, εμείς τα κορίτσια, μόνο το κάτω. Τώρα πια φοράμε και το από πάνω, το οποίο φροντίζουμε πλέον με κινήσεις ταχυδακτυλουργού και μπρούμυτα στην παραλία να λύνουμε για να αποφύγουμε τα αντιαισθητικά κορδονέ σημάδια.

Η γενιά της βερμούδας για μαγιό, το μπάνιο το προτιμά στο beach bar, με ντεσιμπέλ, ξαπλώστρα, φρέντο και club sandwich

Η απόλαυση της φύσης, του νερού, της σιωπηλής ερημικής παραλίας δεν αφορά πλέον πολλούς, κυρίως αυτές τις γενιές που δεν πρόλαβαν ούτε τα αντρικά Speedo αθλητικά μαγιό, που έδειχναν περισσότερα από όσα έκρυβαν. Η γενιά της βερμούδας για μαγιό, το μπάνιο το προτιμά στο beach bar, με ντεσιμπέλ, ξαπλώστρα, φρέντο και club sandwich. Όσο αλλάζουν οι εποχές, αλλάζει και ο τρόπος που βλέπουμε το σώμα μας, την πρόκληση, τη σεξουαλικότητα, το αποδεκτό και το πυρ το εξώτερον. Ως γυμνιστής, οφείλεις πλέον να φυλάς τα νώτα σου – κυριολεκτικά. Το δίκιο σου δύσκολα θα το βρεις διότι, το αγνοούσα, ο γυμνισμός αποτελεί ποινικό αδίκημα.