Σε βλέπω στην αμαξάρα σου

Ήταν 10 η ώρα τη νύχτα. Το κεφάλι μου είχε μετατραπεί σε βρασμένο κουνουπίδι από την άγονη, πλην οχτάωρη, προσπάθεια να ανακαλύψω έναν ευφάνταστο τρόπο ν’ αρχίσω το πιο κρίσιμο κεφάλαιο του νέου μου μυθιστορήματος. Έκλεισα το λάπτοπ και πήρα τους δρόμους ως συνήθως. Ακουστικά στ’ αυτιά και τα μάτια δεκατέσσερα. Όλα απελπιστικά ως συνήθως εκείνο το βράδυ. Ο κόσμος βάδιζε χαλαρά προς την αυτοκαταστροφή του: έτρωγε σκουπίδια, δούλευε διπλοβάρδιες για να πάει μισό ΣΚ στην Πάρο, φωτογραφιζόταν με την καινούργια αμαξάρα του, αντί να βολτάρει μ’ αυτήν, φωτογραφιζόταν γενικά αντί να ζει, έστελνε DM αντί να δίνει φιλιά.

Και ξαφνικά τον είδα. Πάλευε με το νάιλον στο σπασμένο παράθυρο. Για κλέφτης δεν φαινόταν. Και τι να κλέψεις… σκέφτηκε η βαρόνη μέσα μου. Άρα ιδιοκτήτης.

«Τσουλάει;» τον ρωτάω. 
«Τσουλάει», μου απαντάει. «Κι όσο τσουλάει θα το τσουλάω κι εγώ. Σιγά μη φάω τα λεφτά μου σε λαμαρίνες!»
«Σωστός!»
«Άσε που μ’ αυτό είμαι σίγουρος πως καμία δεν με θέλει για τα λεφτά μου...»