Σε βλέπω να λάμπεις με το σούπερ γκλιτεράτο σου φόρεμα

Θυμάμαι την πρώτη μου σκέψη όταν έκανα την πρώτη μου βόλτα στο πρώτο μου ταξίδι στο Λονδίνο. Είδα ένα αγόρι με μπλε-πορτοκαλί μοϊκάνα, γκραντζ βερμούδα-μπότα και γυναικεία τσάντα χειρός, σε βελούδο. Το πιο τρελό ήταν ότι αυτό το colourful αγόρι συνοδευόταν από τους απόλυτα μικροαστικής εμφάνισης γονείς του (μπορεί να ήταν και τίποτα φιλικοί γείτονες). Και το τοπ ήταν ότι αυτό το τρίο μπήκε σε μια εκκλησία!

Wow, σκέφτηκα. Εδώ οι άνθρωποι μπορούν να φοράνε ό,τι γουστάρουν, να κάνουν ό,τι γουστάρουν και κανείς να μη δίνει σημασία! Όχι κριτική, μηδέν βλέμματα αποτροπιασμού από τις Πομπαντούρ της αψόγου αισθητικής – ελευθερία μόνο, πολύχρωμη ελευθερία.

Τα χρόνια πέρασαν κι ακόμα ζηλεύω όταν μας βλέπω όλους και όλες λίγο μίζερο, καθωσπρέπει, φαστ φάσιον χάλι. Και όταν συναντώ κάποιο παράξενο πουλί, όπως η κοπέλα με το σούπερ γκλιτεράτο φόρεμα που άστραφτε στον απογευματινό ήλιο προχτές, θέλω να του πω ένα μεγάλο και δημόσιο ευχαριστώ!