Σε βλέπω να περιμένεις να αρχίσει το έργο

Σε βλέπω έξω από το αγαπημένο μου θερινό σινεμά, τη Ριβιέρα. Τα ρολά κατεβασμένα, τα προσεχώς ανύπαρκτα, αλλά το κορίτσι είχε αράξει στα σκαλάκια και περίμενε. Τι περίμενε ακριβώς δεν ξέρω. Αρχίσαμε τις μαντεψιές: το «πρόσωπο», είπε ο ρεαλιστής της παρέας. Μια φίλη της, είπε η Δ. Απλώς τα ‘παιξε από τον ποδαρόδρομο και κάθισε να ξεκουραστεί λίγο, είπε η Κ. Τον Γκοντό, μας γείωσε ο μπεκετικός είρων.

Εγώ δεν μίλησα αλλά κοίταξα το πρόσωπό της και ήμουν σίγουρη ότι περίμενε ανυπομονώντας να αρχίσει επιτέλους το έργο. Γιατί αργεί, ρε γαμώτο; Αν δεν αρχίσει σύντομα της ζωής της το έργο, ας αρχίσει τουλάχιστον της Ριβιέρας…