Πέραν της αρχής της πραγματικότητας στην κοινωνία

Το τελευταίο αρκετά μεγάλο διάστημα μοιάζει ένα ερώτημα να στριφογυρίζει στα μυαλά πολλών από εμάς: Μήπως τελικά, εδώ κι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα βρισκόμαστε σαν κοινωνία και σαν κάτοικοι αυτού του μικρού σύμπαντος στο χώρο του λυκόφωτος, βουτηγμένοι μέσα στην παράνοια; 

Είναι γεγονός ωστόσο ότι μας έχουν καταβάλει η μαζική υστερία και μια υπέρμετρη καχυποψία. Το λένε και το γράφουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Για οποιοδήποτε θέμα κι αν προκύψει, το όποιο μας απασχολεί κοινωνικά, αναπτύσσεται πάραυτα ένα μικρό ή μεγάλο, ανάλογα την περίσταση, κύμα αγανάκτησης και διαμαρτυρίας, το οποίο εκδηλώνεται σε διάφορα επίπεδα και με διάφορες μορφές. Ωστόσο κεντρικό σημείο αυτής της αγανάκτησης είναι ο «ιερός σκοπός» με τον οποίον ενδύεται, έτσι ώστε να μην υπάρχει καμμιά αμφιβολία για κάθε φορά και σε κάθε περίσταση ότι μάλλον πρόκειται για την κατάλυση του κράτους δικαίου στη χώρα μας από σκοτεινές δυνάμεις με αλλότρια συμφέροντα.

Είναι γεγονός ότι αυτή η κατάσταση, στην οποία έχω αναφερθεί και παλιότερα, φαίνεται να έχει τις ρίζες στην εποχή της πτώχευσης, και έχει πράγματι δημιουργήσει, τεχνητά, ή και πραγματικά, μια τεράστια δυσαρέσκεια σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, κάνοντας την τρέχουσα πραγματικότητα συχνά αφόρητη. Σ’ αυτήν την κατάσταση η οποία συχνά συντηρείται με την διόγκωση κάθε τυχαίας, και σε άλλες περιπτώσεις, άνευ σημασίας «εκτροπής», έρχονται και προστίθενται βέβαια, πραγματικά σημαντικά προβλήματα, και ίσως και περιπτώσεις αυθαιρεσιών και παραβιάσεων του καλώς νοούμενου κράτους δικαίου. Αποτέλεσμα η δυσαρέσκεια να διογκώνεται και να φτάνει σε απίστευτα όρια τσακωμών. Κατάληξη, καθημερινοί απίστευτοι καυγάδες και διαξιφισμοί ανάμεσα σε δημοσιογράφους, σε δημοσιογράφους και πολιτικούς, μεταξύ πολιτικών διαφορετικών κομμάτων, μεταξύ απλών πολιτών, ανάμεσα σε πολιτικούς και σε επιστήμονες, ή σε δημοσιογράφους και σε επιστήμονες, ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι συγκρούσεων και αμφισβητήσεων, όπου τελικά εκείνο το οποίο χάνεται συστηματικά και κυρίως, είναι η σύνδεση και η σχέση όλων αυτών με την πραγματικότητα.

Η απουσία της αρχής της πραγματικότητας είναι η βασική έλλειψη όλων των αντεγκλήσεων και καυγάδων σε κάθε περίσταση και για κάθε περίπτωση. Δεν υπάρχει ειρμός και δεν υπάρχει λογική, ενώ συχνά και κυριαρχούν οι εντυπώσεις αμφιβόλου προελεύσεως και τα ψέματα. Ψέματα για να συγκινηθεί το «κοινό» και φυσικά να οξυνθούν οι συγκρούσεις και οι καυγάδες.

Όμως, όταν κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο το συναίσθημα και το ψέμα τότε καταργείται ο ορθός λόγος και το θεσμικό πλαίσιο. Δεν περιμένουμε να αποφανθούν οι κατάλληλοι θεσμοί για το τάδε ή δείνα ζήτημα, αλλά το θυμικό των αλαζονικών παραγόντων ή των συναισθηματικά εμπλεκόμενων υποκειμένων.

Αυτή η κατάσταση δεν ενέχει τίποτα το αξιόλογο μέσα της. Τίποτα απολύτως. Ακόμα κι αν κάποιοι έχουν δίκιο, το χάνουν γιατί αναφερόμαστε στην απουσία λειτουργίας της συντεταγμένης πολιτείας. Αυτήν την οποία η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας υποστηρίζει και επιδιώκει.

Συνεπώς, μόνο στηρίζοντας αυτό το πολύ σημαντικό για τη δημοκρατία πλαίσιο μπορούμε να προσδοκούμε και σε δίκαιες αποφάσεις και λύσεις. Διαφορετικά θα χανόμαστε δυστυχώς, στο χώρο του ανοίκειου και του άλογου χάνοντας συστηματικά την επαφή μας με την κάθε φορά τρέχουσα πραγματικότητα.