Σε βλέπω στο υπαίθριο σαλονάκι σου

Άνοιξες ένα μικρό ψιλικατζίδικο στα Πατήσια. Καλά πάει η δουλίτσα, όλο και κάποιος έρχεται όταν κλείνουν τα σούπερ μάρκετ, όλοι σκίζονται στη δουλειά –τρελά ωράρια, βλέπεις–, οπότε καταφεύγουν σ' εσένα που κάνεις ακόμα πιο τρελά ωράρια για να πιάσεις αυτόν τον πελάτη. Σ’ αρέσει η δουλειά, ένα μεροκάματο βγαίνει, δόξα τω Θεώ. Αλλά πολύ στριμόκωλο το μαγαζάκι, ρε γαμώτο, δεν μπορείς να καλέσεις δυο φίλους, να πιείτε τις μπίρες σας, να βρίσετε τον Παναθηναϊκό, να σχολιάζετε τις γκόμενες που περνάνε.

Το σκέφτηκες από δω, το πήγες από κει και κατέληξες. Θα βγω στο πεζοδρόμιο, είπες. Θα στήσω ένα παγκάκι, θα τσοντάρω κι ένα σκαμνάκι και θ' αράζουμε έξω. Τι θα πει «απαγορεύεται»; Εδώ παρκάρουν όλοι τα αυτοκίνητά τους πάνω στα πεζοδρόμια, εγώ δεν είμαι άνθρωπος; Δεν έχω δικαιώματα; Αφού δεν έχω αυτοκίνητο, θα παρκάρω την παρέα μου! Δίκιο δεν έχω;

Τι να σου πω, ρε φίλε. Νομικά και αισθητικά όχι. Θα ξανατσεκάρω όμως τη χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μήπως έχει προστεθεί παράρτημα Ελλάδας.