Γιατί να μην είμαστε με την Ελλάδα;

Όταν ο Νετανιάχου αναγνώρισε τη γενοκτονία Αρμενίων και Ελλήνων, προφανώς το έκανε υπό την πίεση που ασκείται στο Ισραήλ και τις κατηγορίες για «γενοκτονία» των Παλαιστίνιων. Και είναι πολύ πιθανόν, αν η καραμέλα της «γενοκτονίας» δεν πιπιλιζόταν από τόσα πολλά στόματα, να μην είχε πει τίποτα σχετικό, και το ίδιο πιθανό είναι να αρνιόταν οποιαδήποτε γενοκτονία αν η σχέση του Ισραήλ με την Τουρκία ήταν φιλική. Η κάθε χώρα ασκεί την εξωτερική της πολιτική με βάση τα συμφέροντά της (ή τουλάχιστον αυτό είναι το λογικό να κάνει) κι έτσι η αναγνώριση γενοκτονιών ενός κράτους που γίνεται όλο και πιο εχθρικό είναι προς το συμφέρον του Ισραήλ. Εμάς όμως γιατί να μας χαλάει;

Το αναρωτιέμαι αυτό γιατί, μετά την αναγνώριση από τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, είδα τον συντροφικό Τύπο να δυσανασχετεί με τον ίδιο καημό που δυσανασχέτησε και το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών. Αν διάβαζες τα κείμενα, δεν θα ήξερες αν διαβάζεις ελληνική εφημερίδα ή ανακοίνωση κάποιου υπουργού του Ερντογάν. Και δεν μιλώ για την επισήμανση του συμφεροντολογικού της αναγνώρισης. Αυτό είναι προφανές και δεν φαντάζομαι να είναι πολλοί όσοι δεν το βλέπουν. Μιλώ για τον καημό που σχεδόν απαιτούσε να αρνηθεί η Ελλάδα ένα «δώρο», επειδή της προσφέρεται για τον ίδιο λόγο που προσφέρονται όλα τα «δώρα» στις διεθνείς σχέσεις: από συμφέρον.

Γιατί να ξεκινάμε υποστηρίζοντας τη Χαμάς ή το Ισραήλ και να μην ξεκινάμε υποστηρίζοντας τη χώρα μας;

«Και οι Παλαιστίνιοι;», μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος, αλλά αυτός ο κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει γιατί το συμφέρον των Παλαιστινίων (αν δεχτούμε ότι η στήριξη στη Χαμάς είναι προς το συμφέρον των Παλαιστινίων) πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο από το συμφέρον της Ελλάδας και των Ελλήνων. Δεν φαντάζομαι ποτέ κανένας Παλαιστίνιος να βάζει τα «δίκια» (σε εισαγωγικά, γιατί τα «δίκια» στις διεθνείς σχέσεις είναι πολύ μπερδεμένο πράγμα) της Ελλάδας πάνω από αυτό που αντιλαμβάνεται ως συμφέρον του λαού του. Το ίδιο δεν μπορώ να φανταστώ να κάνει και ένας Ισραηλινός. Γιατί να το κάνουμε εμείς και πολύ περισσότερο γιατί να απαιτούμε από μια κυβέρνηση να το κάνει. Γιατί να ξεκινάμε υποστηρίζοντας τη Χαμάς ή το Ισραήλ και να μην ξεκινάμε υποστηρίζοντας τη χώρα μας;

Προφανώς το συμφέρον δεν είναι πάντα σαφές και δεν το αντιλαμβάνονται όλοι το ίδιο. Διαφορετικό συμφέρον θα πιστεύει ότι έχει η Ελλάδα κάποιος που αντιπαθεί τη δημοκρατία από κάποιον που την προτιμά. Αλλά και πάλι ο άνθρωπος που νοιάζεται για (αυτό που νομίζει ως) το συμφέρον της χώρας του, βάσει αυτού θα επιχειρηματολογήσει και δεν θα αναλωθεί σε επικολυρικές μελούρες. Ή τουλάχιστον δεν θα απαιτήσει να βασιστεί η εξωτερική πολιτική της χώρας του σ’ αυτές.

Θέλω να πω ότι εκτός από τους Παλαιστίνιους και το Ισραήλ (που μπορούμε να συμπαθούμε για προσωπικούς, ιδεολογικούς, ψυχολογικούς ή δεν ξέρω και ‘γω ποιους άλλους λόγους), ίσως να ήταν καλύτερο αν, αρχικά και κυρίως, ήμασταν με εμάς. Και μπράβο μας.