Ποιος είναι το βύσμα του αστυνομικού της Βουλής;

Δεν χρειάζεται κανείς να παρακολουθεί πολύ στενά την επικαιρότητα για να έχει πάρει χαμπάρι την υπόθεση με τον αστυνομικό ο οποίος κατηγορείται ότι βίαζε επί χρόνια τα παιδιά του μαζί με την (τελικά καταγγέλλουσα) σύζυγό του ή (στην καλύτερη περίπτωση) με την πολυετή ανοχή της, η οποία μάλλον δεν δικαιολογείται αν σκεφτούμε ότι μιλάμε για μια επίσης αστυνομικό.

Και όποιος έχει ασχοληθεί τόσο δα παραπάνω με την υπόθεση, θα έχει μάθει ότι ο εν λόγω αστυνομικός δεν ήταν ένας «υπεράνω πάσης υποψίας» πολίτης. Στην πραγματικότητα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Κάποιος που με μια ματιά στον φάκελό του μπορούσες να καταλάβεις ότι είναι ύποπτος για τα χειρότερα. Ξυλοδαρμοί για ασήμαντη αφορμή, διάγνωση ψύχωσης, στέρηση οπλοφορίας, ποινές αργίας και διαθεσιμότητας περιγράφουν έναν άνθρωπο που σε μια στοιχειωδώς σοβαρή χώρα η μόνη σχέση που θα είχε με την αστυνομία θα ήταν οι συλλήψεις του. Αλλά, όπως λέγαμε και προχτές, από το ελληνικό δημόσιο δεν φεύγεις ακόμα κι αν σκοτώσεις, οπότε το ότι δεν είχε απολυθεί δεν είναι και τόσο περίεργο.

Αυτό που είναι περίεργο ακόμα και για μια αστεία πολιτεία όπως η ελληνική είναι ότι αυτός ο άνθρωπος με αυτό το παρελθόν, αυτές τις διαγνώσεις και αυτόν τον φάκελο επελέγη να στελεχώσει τη φρουρά της Βουλής (εκείνης που τα μέλη της ματαίως φώναζε από το προεδρείο της Βουλής ο σύντροφος Μπαλαούρας σε εκείνο το ωραίο στιγμιότυπο από τα χρόνιο της Πρώτης Φοράς Αριστεράς).

Η φρουρά της Βουλής είναι ένα πολύ βυσματικό πόστο για έναν αστυνομικό. Δεν μπαίνεις εύκολα και (από ό,τι λέγεται κι από ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας) η αξιοκρατία έχει πολύ λίγα να κάνει με αυτό. Όμως και πάλι ένας διαγνωσμένος ψυχωσικός με μια αργία και μια διαθεσιμότητα στην πλάτη του είναι κάπως δύσκολο να γίνει μέλος της. Έκτος αν έχει κάποιο πολύ-πολύ ισχυρό μέσο. Ένα πολύ-πολύ δυνατό βύσμα. Τόσο δυνατό ώστε π.χ. ο προϊστάμενος που θα έπαιρνε στα χέρια του τον φάκελο του προτεινόμενου για την φρουρά αστυνομικού να έκανε πως δεν είδε τίποτα που να τον κάνει ακατάλληλο.

Τώρα λοιπόν που μάθαμε για την τερατώδη δράση του αστυνομικού δεν θα πρέπει να μάθουμε και πώς κατάφερε να βρεθεί στη φρουρά της Βουλής; Δεν θα πρέπει να μάθουμε ποιος είναι αυτός που είναι τόσο ισχυρός ώστε να παίρνει έναν άνθρωπο με τέτοιο φάκελο και να τον βάζει σε ένα τόσο κρίσιμο αλλά και επιθυμητό από σχεδόν κάθε ένστολο πόστο; Δεν πρέπει να μάθουμε ποιος ήταν ο φρούραχος όταν πήρε την μετάθεση; Δεν θα έπρεπε να τον ρωτήσουμε πώς και γιατί δέχτηκε κάποιον με τέτοιο παρελθόν και αν υπήρξε κάποια πίεση για να το κάνει; Ο τότε πρόεδρος της Βουλής δεν πρέπει κάτι να πει;

Προφανώς είναι πολλά αυτά που πρέπει να ρωτήσουμε και πολλοί αυτοί που πρέπει να ερωτηθούν. Αλλά φοβάμαι ότι καμία ερώτηση δεν θα γίνει και το μόνο που θα μάθουμε θα είναι οι φρικτές οικογενειακές δραστηριότητες του ίδιου και της συζύγου του την ώρα που ακόμα μεγαλύτερης σημασίας θα ήταν να μάθουμε ποιος είναι ο ισχυρός προστάτης του. Αυτός που του έδινε την αίσθηση (που μέχρι προσφάτως ήταν και πραγματικότητα) πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Δηλαδή το βύσμα του. Και μπράβο του.