Σε βλέπω με το φανταράκι

Κατέβαινα που λες την Ηρώδου του Αττικού. Στην Αττική είχε εισβάλει το καλοκαίρι άρα κι εσύ μαζί. Την ώρα ακριβώς που περνούσα είδα να αρπάζεις το φανταράκι και να διατάζεις τη φίλη σου σε μια άγνωστη γλώσσα να σας απαθανατίσει. Όχι ότι δεν ήθελε το φανταράκι, ψόφιο ήταν κι αυτό να αποτελέσει μέρος των αναμνήσεών σου – ήταν φανερό ότι ένιωθε, ρε παιδί μου, μια πατριωτική υποχρέωση να σε βοηθήσει να live your myth in Greece.

Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους δεν έχουμε άλλη μπίζνα από τον τουρισμό, ούτε άλλο σπόνσορα από τον ήλιο. Ούτε τέταρτη βιομηχανική επανάσταση βλέπω, ούτε πέμπτη. Οπότε μας βλέπω όλους σιγά σιγά να θέτουμε τους εαυτούς μας στην υπηρεσία των επισκεπτών μας. Άλλοι θα φύγουμε από τα σπίτια μας για να τα νοικιάσουν αυτοί – ακριβά κατά προτίμησιν. Άλλοι θα αλλάξουν δρομολόγιο για να μπορέσουν αυτοί να αράζουν στα τραπεζοκαθίσματα των πεζοδρομίων που εξαπλώνονται σαν έρπης. Άλλοι θα τους φλερτάρουμε για να τονώσουμε το ηθικό τους και την καταναλωτική τους διάθεση κι άλλοι θα τους σερβίρουμε χταποδάκι (το ξέρω, είναι έξυπνο αλλά θα πέσει κι αυτό υπέρ βωμών και εστιών).

Εν ολίγοις αρχίζουν οι παραστάσεις του κλασικού ελληνικού θεατρικού έργου «καλώς ήρθε το δολάριο». Καλώς ήρθες πρόωρο καλοκαιράκι. Καλώς ήρθες κλιματική κρίση. Καλώς τα και τα τουριστάκια μας τα ζουμπουρλούδικα!