Σε βλέπω αλάδωτη

Έχετε προσέξει, παίδες μου αγαπημένοι, ότι όλοι προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι μετά την κρίση; Παραδείγματος χάριν, δείτε τις σαλάτες. Το λέω γιατί εγώ τις λάτρεψα παραδόξως παιδιόθεν, ενώ οι συνομήλικοί μου έτρωγαν τζανκ, και τελευταία συγχύζομαι όταν μου τις σερβίρουν. Ήταν αλλιώς όταν τις γνώρισα και τους ορκίστηκα αιώνια πίστη: φρέσκιες, πλούσιες, πολύχρωμες και τριζάτες, κολυμπούσαν στο λαδάκι και φλέρταραν με μια βαρβάτη ποσότητα φέτας. Πώς στην ευχή κατάντησαν έτσι;

Πρώτα λιγόστεψε η φέτα – σε πρώτο στάδιο λίγο, ύστερα περισσότερο, τώρα σε επίπεδο φέτα αλέρτ. Το αποτέλεσμα είναι να εξευτελιζόμαστε. Πλακωνόμαστε στις ταβέρνες ποιος θα προλάβει να χτυπήσει τη φέτα από τη χωριάτικη. Μετά άρχισε να εξαφανίζεται σταδιακά το λάδι. Την Καθαρά Δευτέρα φέτος ζήσαμε την πλήρη εξαφάνισή του. Οι σαλάτες προσγειώθηκαν στο τραπέζι εντελώς αλάδωτες. Ο σερβιτόρος ολοφάνερα ήλπιζε ότι κάνουμε δίαιτα ή είμαστε υπερχριστιανοί και θα κοινωνήσουμε την επομένη ή ότι πεινάμε τόσο που θα ξεχαστούμε και θα τις φάμε στεγνές. Κατσούφιασε κάπως, όταν του διαμαρτυρηθήκαμε. Απεδείχθη κολλητικό. Κι εμείς κατσουφιάσαμε, όταν είδαμε το μίνι μπουκαλάκι που μας έφερε για να βολευτούμε.

Τι θα γίνει, ρε παιδιά; Πόσο τσίπηδες γίνατε όλοι; Οι τιμές αυξάνονται και το προϊόν μειώνεται παντού. Στα μπαρ που μας κερνούσαν πάντα το τρίτο ποτό, τώρα κάνουν το κορόιδο. Οι εταιρείες καλλυντικών δεν δίνουν πια δείγματα «λόγω κόβιντ» (sic). Οι προσφορές στα σούπερ μάρκετ είναι παγίδες και γενικά όλοι απλώσατε ένα χέρι στην τσέπη μας. Έτσι που πάει το πράμα θα καταλήξουμε να φέρνουμε στις ταβέρνες φλασκί με λάδι από το σπίτι, όπως φέρνουμε βότκα στις συναυλίες, είπε ένας φίλος.

Μην καταντήσουμε να φέρνουμε και τα μαρούλια, είπα εγώ.