Πέθανε σε ηλικία 73 ετών ο Βαγγέλης Ρωχάμης - Νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Χαλκίδας - Η ζωή του διαβόητου κακοποιού και η διαδρομή του στην παρανομία.
Αμετανόητος κακοποιός δήλωνε μέχρι το τέλος της ζωής του ο Βαγγέλης Ρωχάμης, γνωστός με το προσωνύμιο «πεταλούδας», ο οποίος πέθανε στις 6 Φεβρουαρίου. Ο 73χρονος κακοποιός έμεινε γνωστός στα αστυνομικά χρονικά όχι τόσο για τις ληστρικές του επιθέσεις, όσο για τις αποδράσεις από τα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας.
Ο «πεταλούδας» έφυγε νωρίτερα σήμερα από τη ζωή έπειτα από πολυήμερη νοσηλεία στο νοσοκομείο Χαλκίδας λόγω νεφρικής ανεπάρκειας.
Η ζωή του Βαγγέλη Ρωχάμη
Όπως ο ίδιος υποστήριζε σε συνεντεύξεις του, από μικρός, είχε αντιληφθεί πως η νομιμότητα δεν του ταιριάζει και επέλεξε από νεαρή ηλικία την παρανομία. Ξεκίνησε με μικροληστείες και κλοπές, προτού περάσει στις χοντρές μπάζες, όπως ο ίδιος υποστήριζε.
Οι συλλήψεις έρχονται, διαδοχικά, η μια μετά την άλλη, με τον Βαγγέλη Ρωχάμη, να περνά από τα περισσότερα σκληρά σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας. Αλικαρνασσός, Κορυδαλλός, Κέρκυρα, Χαλκίδα Πάτρα, είναι μερικά από τα σωφρονιστικά ιδρύματα που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ο «πεταλούδας».
Ο ίδιος, όπως υποστήριζε τόσο σε συνεντεύξεις του όσο και στο βιβλίο-αυτοβιογραφία που είχε εκδώσει, δεν ήθελε ποτέ να σκοτώσει, έλεγε πως σεβόταν την ανθρώπινη ζωή. Ωστόσο, συχνά, χρησιμοποιούσε όπλα στις ληστείες ενώ κάποιες λίγες φορές τα είχε χρησιμοποιήσει.
Τα χρήματα που φέρεται να έχει αποσπάσει, ενδεχομένως να ξεπερνούν τα 100 εκατομμύρια δραχμές, τα περισσότερα από τα οποία ξόδεψε στα μπουζούκια, στο αλκοόλ, σε δώρα για τις γυναίκες που τον συνόδευαν, αλλά και για την αγορά όπλων και οχημάτων για να πραγματοποιεί τις επιθέσεις του.
Η πρώτη του ληστεία για την οποία συνελήφθη σε νυχτερινό κέντρο, αφορούσε ένα πανάκριβο γραμματόσημο από ΕΛΤΑ στην Εύβοια. Για αυτή την επίθεση, φυλακίστηκε το 1976. Έκτοτε, η ζωή του, πήρε την διαδρομή που ο ίδιος επέλεξε. Την παρανομία. Στη ζωή του, έκανε δύο γάμους, όπου στον πρώτο, απέκτησε δύο κόρες. Με την δεύτερη σύζυγο του, δεν απέκτησαν παιδιά, αλλά ο Βαγγέλης Ρωχάμης, πήρε την απόφαση μαζί με το… στεφάνι να ακολουθήσει τον δρόμο της νομιμότητας. Άνοιξε αρχικά μια καντίνα και τα τελευταία χρόνια, λειτουργούσε παραθαλάσσιο ουζερί.
«Τα έτρωγα (τα κλεμμένα χρήματα), τα έδινα… είχα βοηθήσει παιδάκια που είχαν καψίματα και ήθελαν πλαστικές, άλλα που χρειάζονταν εγχειρίσεις. Το να είσαι κακοποιός είναι ακριβό σπορ. Έπρεπε να νοικιάζω 12-13 διαμερίσματα ταυτόχρονα. Ήμουν υποχρεωμένος να πληρώνω ανθρώπους για να μου φέρνουν αυτοκίνητα, τα όπλα», είχε δηλώσει σε μια από τις συνεντεύξεις του.
«Για να πάμε στο επισκεπτήριο περνούσαμε τουλάχιστον δέκα πόρτες. Άλλες ήθελαν κλειδιά και άλλες όχι. Όταν περνούσαμε από την γραμματεία, είδα ότι τα κλειδιά ήταν περασμένα σε ένα ταμπλό. Όταν τα είδα την πρώτη φορά, φρόντισα να έχω ένα κομμάτι πλαστελίνης μαζί μου. Όταν πέρναγα από εκεί – συνήθως όταν επέστρεφε από τα Δικαστήρια – και είχα χρόνο δέκα λεπτά μέχρι να έρθει η σειρά μου, έπαιρνα ένα κλειδί και μπαμ (το έβαζε πάνω στην πλαστελίνη).
»Πέρασαν δέκα μήνες, ίσως και χρόνος, για να πάρω τα 5 – 6 κλειδιά που χρειαζόμουν. Τα έδινα σε κάποιον έξω και μου τα έφτιαχνε. Το να ανοίξεις όλες τις πόρτες ήταν θέμα υπομονής. Τις δύο τελευταίες τις άνοιξαν μόνοι τους, από εκεί που έφευγαν οι δικηγόροι, γιατί έτσι έφυγα. Είχα ντυθεί σαν δικηγόρος», ανέφερε χαρακτηριστικά στην τελευταία του συνέντευξη στον Πέτρο Κωστόπουλο πριν μια 10ετία ο «πεταλούδας».
Σε όλες τις αποδράσεις του, ο Ρωχάμης είχε την αμέριστη βοήθεια γνωστού συνεργού, ενώ για την απόκρυψη του, βοηθούσαν οι πολλές ερωμένες και φίλες που είχε.
«Το ’81 είχαμε καταλάβει επί ένα μήνα τη φυλακή. Μέχρι και τα υπόγεια ελέγχαμε», αναφέρει και εξομολογείται πως η μόνη φορά που δεν πέτυχε εξέγερση ήταν στην Κέρκυρα, όπου και κάηκε ολοσχερώς το κτίριο, χωρίς ωστόσο να τραυματιστεί κανείς από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, ανέφερε στην συνέντευξη του ο Ρωχάμης, θέλοντας να δείξει ότι στόχος να ήταν να τραυματίσουν εργαζόμενους των φυλακών, αλλά επιτέλους να υπάρξουν ανθρώπινες συνθήκες για τους κρατούμενους.
Για τον Βαγγέλη Ρωχάμη, η μοναδική φορά που ένιωσε μίσος για τους αστυνομικούς, ήταν όπως υποστήριξε ο ίδιος όταν συνέλαβαν την κόρη του, προκειμένου να τον πιέσουν να παραδοθεί έπειτα από μια ακόμη απόδραση:
«Είχα ένα μπρεν από τανκ. Έκοψα λοιπόν την οροφή μιας BMW και ξεκίνησα από τη Φυλής όπου είχα κρυμμένα αυτοκίνητα για το Χαϊδάρι. Έπαθα λάστιχο όμως και αφού παράτησα το αυτοκίνητο, πήρα ένα ούζι και άλλα όπλα και κατέβηκα στο Χαϊδάρι με ένα κλεμμένο ταξί. Πυροβολούσα τις μαρκίζες και τα κεφάλια από κάποιες κούκλες στα μαγαζιά. Ήθελα να τους δείξω, στους αστυνομικούς, ότι μπορούσα, αλλά δεν ήθελα. Επέστρεψα το ταξί στον κάτοχό του, του άφησα και 200 χιλιάδες δραχμές και εξαφανίστηκα. Είχα στείλει το μήνυμά μου».
