Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για την εγκληματικότητα στους νέους και τι πρέπει να κάνει το κράτος για να την αποτρέψει
Άκουγα τον υπουργό προστασίας κάποιου πράγματος που δεν είναι ο πολίτης να μιλάει για την εγκληματικότητα των ανηλίκων και να λέει ότι σύντομα (στην κυβερνητική ορολογία αυτό σημαίνει σε χρόνια ίσως και ποτέ) θα δημιουργήσουν ένα app για κινητά στο οποίο θα υπάρχει ένα panic button που θα λειτουργεί όπως στις περιπτώσεις της ενδοοικογεμειακής βίας. Είναι το ίδιο panic button που καθόλου δεν βοήθησε τη γυναίκα που δολοφονήθηκε από την Σαλαμίνα αφού η μόνη πραγματική βοήθεια σε κάποιον που κινδυνεύει από έναν βίαιο συμπολίτη είναι ο εγκλεισμός του βίαιου συμπολίτη στη φυλακή. Και το μόνο που μπορεί να συγκρατήσει άλλους συμπολίτες από το να γίνουν βίαιοι είναι η βεβαιότητα της τιμωρίας που θα πρέπει να συνοδεύεται από τη βεβαιότητα οτι η τιμωρία θα είναι ιδιαιτέρως οδυνηρή.
Κι ενώ οι ενήλικες καμιά φορά τιμωρούνται (πολύ λιγότερο και πολύ πιο ελαφριά από όσο χρειάζεται) οι ανήλικοι δεν τιμωρούνται ποτέ. Δεν μιλώ για τις περιπτώσεις που φτάνουν να απασχολήσουν τα δελτία ειδήσεων (που κι αυτές είμαι σίγουρος ότι τιμωρούνται δυσανάλογα ελαφριά) αλλά για όλες τις άλλες που τις προετοιμάζουν. Γιατί κανείς δεν ξεκινάει την παραβατική/εγκληματική του δραστηριότητα με τον βασανισμό συμμαθητών και την κλοπή αλλά με μικρότερα παραπτώματα. Ένας 14χρονος για το οποίο μαθαίνουμε ότι βασάνισε συμμαθητή του έχει σίγουρα κάνει πολλά στο παρελθόν. Σίγουρα λιγότερο ακραία αλλά ακόμα πιο σίγουρα ατιμώρητα. Και όσο διαπίστωνε οτι δεν υπάρχει τιμωρία, ότι δεν υπάρχουν όρια στο τι επιτρέπεται και το τι όχι, αποθρασυνόταν και γινόταν όλο και πιο βίαιος μέχρι που έγινε θέμα στις ειδήσεις.
Οι ανήλικοι δεν είναι αγγελούδια. Ποτέ δεν ήταν. Η ανεύθυνη θέση τους (οι πραγματικές ευθυνες είναι των γονιών) σε συνδυασμό με την ταραχή της εφηβίας τους κάνει συχνά να συμπεριφέρονται παλαβά. Η ανάγκη τους να ανακαλύψουν τα όρια του κόσμου γύρω τους πάντοτε τους οδηγούσε σε συμπεριφορές ακραίες. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να να ανακαλύψουν τα όρια. Και τα όρια αυτά τα ανακάλυπταν με την τιμωρία που όσο πιο βέβαιη ήταν τόσο περιόριζε τις ακραίες συμπεριφορές.
Όμως πια η ελληνικη κοινωνία (σίγουρα και άλλες αλλά με ενδιαφέρει η ελληνική) έχει αποφασίσει ότι οι ανήλικοι δεν πρέπει να τιμωρούνται. Στο σχολείο, η μεγαλύτερη αποβολή είναι μόλις δύο ημέρες και η απολύτως απαραίτητη σε κάποιες περιπτώσεις αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος αγγίζει τα όρια του αδύνατου (μια δυσκολία η οποία, όπως διάφορες άλλες «φιλελεύθερες» και «προοδευτικές» ανοησίες, στρέφεται τελικά εναντίον των θυμάτων με τους μαθητές που υφίστανται το μπούλινγκ να είναι αυτοί που τελικά αλλάζουν σχολείο). Το αποτέλεσμα δεν χρειάζεται να το φανταστεί κανείς. Μπορεί να το δει γύρω του. Τρελαμένοι εφηβοι, χωρίς καμία αίσθηση ορίων (αφού κανείς ποτέ δεν τους τα έβαλε) εγκληματούν σε βάρος οποιουδήποτε έχει την αρυχία να βρεθεί στον δρόμο τους.
Και γιατί να μην το κάνουν; Αφού δεν πρόκειται να πάθουν τίποτα. Αφού το κράτος έχει αποφασίσει ότι οι μαθητές δεν πρέπει να τιμωρούνται ή όταν τιμωρούνται να είναι με τρόπο που δεν ειναι οδυνηρός (και άρα να αναιρεί την ίδια την έννοια της τιμωρίας) τότε ο ανήλικος με ροπή στη βία δεν έχει κανέναν λόγο να μην ακολουθήσει την ροπή του. Αν η ατιμωρησία στους ενήλικους είναι πρόβλημα (και δεν φανταζομαι κανεις με τα σωστά του να μην το αναγνωρίζει) τότε η ατιμωρησία στους ανήλικους είναι έγκλημα. Κυριολεκτικά. Και κυρίως σε βάρος των εφήβων που αναγκαστικά θα περιόριζαν την αντικοινωνική δράση τους αν είχαν έρθει αντιμετωποι με όρια από νωρίς. Τότε που οι πράξεις δεν είναι ακόμα εγκληματικές και η τιμωρία μπορεί να μην είναι μεγάλη αλλά μπορεί να γίνει απολύτως εκπαιδευτική. Αλλά οι δήθεν προοδευτικοί και τάχα φιλελεύθεροι (στην πραγματικότητα τεμπέληδες και ευθυνόφοβοι) επιμένουν να πιστεύουν ότι τα όρια θα τα βάλουν μόνοι τους οι ανήλικοι μετα από κουβεντούλα και ίσως και λίγο καθάρισμα των τσάκρα. Και ολοι βλέπουμε πόσο καλά πάει αυτό. Και μπράβο μας.
