Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τη διαμάχη ανάμεσα στους δημοσιογράφους και τους καλλιτέχνες
Το δασκαλίστικο σόου του Νταλάρα στους δημοσιογράφους των κουτσομπολίστικων εκπομπών (που αυτοπεριγράφονται με τον κάπως πιο κολακευτικό όρο «εκπομπές lifestyle») ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθησαν κι άλλοι συμπολίτες του ψυχαγωγικοκαλλιτεχνικού χώρου οι οποίοι επέκριναν το επίπεδο της δημοσιογραφίας και των δημοσιογράφων με τρόπο που θα έκανε κάποιον άσχετο να νομίζει ότι είχαν έρθει στην Ελλάδα πριν από λίγες ημέρες και, σοκαρισμένοι από το χαμηλό επίπεδο, προσπαθούσαν να επεξεργαστούν την έκπληξή τους.
Στην πραγματικότητα όμως οι αυστηροί δικαστές είναι άνθρωποι οι οποίοι (πέρα από το όποιο ταλέντο τους) χρωστούν και στη δημοσιογραφία ένα μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας τους. Με ένα απλό ψάξιμο στο You το Tube θα τους δει κανείς καλεσμένους σε εκπομπές «χαμηλού επιπέδου» να χαριεντίζονται με αυτούς τους δημοσιογράφους που «λερώνουν ό,τι αγγίζουν». Και είναι αυτή η συνύπαρξη που κάνει τη σκληρή τους κριτική, εκτός από διασκεδαστική (γιατί πάντα το ξεκατίνιασμα είναι διασκεδαστικό), να γίνεται και κάπως εκνευριστική.
Κι ενώ έχει δίκιο, ας πούμε, ο Γιώργος ο Καπουτζίδης να λέει ότι η ελληνική δημοσιογραφία είναι χαμηλού επιπέδου, η κριτική του μοιάζει ακατανόητη αν κανείς σκεφτεί όχι μόνο τις φορές που συνυπήρξε με αυτή τη χαμηλού επιπέδου δημοσιογραφία, αλλά κυρίως το ότι ο ίδιος εκπροσωπεί την ελληνική ψυχαγωγική τηλεόραση της οποίας το επίπεδο, από όποια γωνία κι αν το δεις, δεν είναι καθόλου υψηλότερο.
Όλη η αυτή η κωμική διαμάχη ανάμεσα στους δημοσιογράφους και τους καλλιτέχνες μοιάζει με έναν καυγά γαϊδάρων που λένε άλλους γαϊδάρους κεφάλες ξεχνώντας με επιμέλεια να κοιταχτούν στον καθρέφτη, όχι μόνο για να δουν το μέγεθος της κεφάλας τους αλλά και για να θυμηθούν πόσες φορές έχουν αγκαλιαστεί με τους κεφάλες που τώρα ισχυρίζονται ότι τους ενοχλούν.
Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι οι αυστηροί κριτές δεν τολμούν να κρίνουν τον βασικό υπεύθυνο για το χαμηλό επίπεδο το οποίο με οργή καταδικάζουν: το κοινό. Βλέπετε, οι κριτές δεν είναι τίποτα κορόιδα. Ξέρουν ότι το κοινό που επιβραβεύει και συντηρεί τη χαμηλού επιπέδου δημοσιογραφία είναι το ίδιο ακριβώς κοινό το οποίο επιβραβεύει και συντηρεί και τους ίδιους. Μπορεί να μη φτάνουν στο σημείο να αναρωτηθούν για την ποιότητα της δικής τους δουλειάς (αν αρέσεις σε αυτόν που καταναλώνει θεάματα χαμηλού επιπέδου, ποιο άραγε είναι το δικό σου επίπεδο;) αλλά ξέρουν σε ποιον κυρίως τη χρωστούν. Και δεν πρόκειται ποτέ να κατηγορήσουν τους «εργοδότες» τους. Κι ας ξέρουν ότι είναι και «εργοδότες» των άλλων. Των άλλων που είναι ο πιο εύκολος και πιο βολικός στόχος. Και που τόσο τους μοιάζει, αφού τελικά για τον ίδιο σκοπό δουλεύουν: την ικανοποίηση του ίδιου κοινού που τίποτα δεν κάνουν για να το αλλάξουν. Και μπράβο τους.
