Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για το περιστατικό με τον 13χρονο μαθητή και τις ευθύνες των σχολείων σχετικά με αυτά τα περιστατικά βίας
Το περιστατικό μάλλον θα το έχετε μάθει. Πρίν λίγες ημέρες τρεις μαθητές, αφού επιτέθηκαν στο σπίτι ενός 13χρονου συμμαθητή τους με αυγά (όπως τον είχαν απειλήσει), στη συνέχεια έστησαν καραούλι και όταν ο μικρός έβγαλε τον σκύλο βόλτα, τον άρπαξαν, ένας από τους τρεις ανέλαβε να παίζει με τον σκύλο και οι άλλοι δύο του έβγαλαν τα παπούτσια, τον ανάγκασαν να γονατίσει και τον γρονθοκόπησαν. Στη συνέχεια τον απείλησαν να μην πει τίποτα στους γονείς του και σαν να μην έφταναν όλα αυτά απείλησαν τηλεφωνικά μέχρι και τον πατέρα του παιδιού λέγοντας ότι έχουν όπλα.
Πρόκειται για άλλο ένα περιστατικό μαθητικής κακοποίησης (και όχι απλώς «βίας» αφού δεν έχουμε να κάνουμε με δύο ομάδες μαθητών που συγκρούονται βίαια αλλά με κακοποιητική συμπεριφορά σε βάρος ενός μαθητή από ομάδα μαθητων) δηλαδή για άλλo ένα συμβάν που επιβεβαιώνει τι γίνεται σε μια κοινωνία που διστάζει (ή βαριέται) να βάλει όρια στα παιδιά της και βλακωδώς προσπαθεί να διαπιστώσει αν είναι δυνατόν να τηρήθουν κανόνες όταν η παραβίασή τους δεν έχει καμία συνέπεια για τον παραβάτη.
Στο άκουσμα της είδησης τα σχόλια για τους γονείς των μικρών εγκληματιών ήταν πολλά και τα περισσότερα μάλλον σωστά. Προφανώς ένα παιδί που επιδεικνύει τέτοιου είδους εγκληματικής συμπεριφοράς δεν μπορεί να μεγαλώνει σε υγιές οικογενειακό περιβάλλον. Είτε στο περιβάλλον του υπάρχει πολύ βία είτε είναι παρατημένο στη μοίρα του με τους γονείς να κάνουν σημαντικότερα πράγματα, όπως καριέρα. Αλλά αυτό είναι μια παραδοχή που κάνει και ο νομοθέτης και γι' αυτό σ' αυτού του είδους τις συμπεριφορές αποδίδει νομικές ευθύνες και στους γονείς.
Κι ενώ οι γονείς δικαίως τα άκουσαν, για κάποιον περίεργο λόγο δεν ακούστηκε κουβέντα για το σχολείο στο οποίο φοιτούσαν και οι τραμπούκοι και το θύμα τους.
«Μα τι σχέση έχει το σχολείο;» θα αναρωτηθείτε και θα σας απαντήσω ευθύς αμέσως. Σύφωνα με τον αστυνόμο πατέρα Μπαλάσκα ο επικεφαλής των δραστών είχε επειδείξει επανειλημένως παραβατική συμπεριφορά και στο σχολείο. Αναγνωρίζω ότι ο συγκεκριμένος δεν είναι και ό,τι πιο αξιόπιστο στη δημόσια σφαίρα, αλλά στη συγκεριμένη περίπτωση: α) δεν έχει κίνητρο να πει ψέματα και β) πρόκειται για πληροφορίες που εύκολα μπορεί να αποκτήσει ένας αστυνομικός. Και στο κάτω κάτω όλοι καταλαβαίνουμε ότι ένα παιδί που φτάνει στο σημείο να φερθεί σαν μπράβος της μαφίας, δεν είναι ένα αγγελούδι που ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε τέρας αλλά ένα παιδί που κανείς και πουθενά δεν του βάζει όρια με αποτέλεσμα αργά αλλά σταθερά να μετατρέπεται σε τέρας. Με λίγα λόγια ένας τραμπούκος που φτάνει στο σημείο όχι μόνο να επιτεθεί σε έναν συμμαθητή σε περιόδο διακοπών, αλλά να απειλήσει και τους γονείς του, θα είναι τραμπούκος και στο σχολείο. Και το ερώτημα είναι: γιατί παραμένει στο συγκεριμένο σχολείο και δεν τον έχουν διώξει με τις κλοτσιές;
Το ενδιαφέρον είναι ότι σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες το σχολείο είναι ένα ακριβό ιδιωτικό, από τα θεωρούμενα πολύ καλά σχολεία. Από αυτά τα σχολεία τα οποία πολλοί γονείς χρυσοπληρώνουν προκειμένου τα παιδιά τους να έχουν καλύτερη εκπαίδευση και περισσότερη ασφάλεια. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει μεγάλη σημασία να μάθουμε ποιο είναι αυτό το σχολείο και γιατί εξέθετε το θύμα και τους υπόλοιπους μαθητές στον κίνδυνο της συναναστροφής με έναν τραμπούκο.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί τόσο η πολιτεία όσο πολύ περισσότερο η διαρκώς αυτοθαυμαζόμενη ερευνητική δημοσιογραφία δεν έχει πέσει με τα μούτρα να αποκαλύψει και αυτό αλλά και όλα τα σχολεία στα οποία μπορεί να έχουμε παρόμοια φαινόμενα. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί στους δαιμόνιους ερευνητές να φάινεται ασήμαντο να ενημερώσουν για σχολεία που εκθέτουν σε τέτοιους κινδύνους μικρά παιδιά και τους ανυποψίαστους γονείς τους που πληρώνοντας πενταψήφια ποσά τον χρόνο έχουν την ψευδαίσθηση αν μη τι άλλο μιας στοιχειώδους ασφάλειας.
Προφανώς το ίδιο ισχύει και για τα δημόσια σχολεία στα οποία οι διευθυντές οφείλουν να λογοδοτούν για τις περιπτώσεις παιδιών που παρ' ότι έχουν εγκληματικές συμπεριφορές αφήνονται ανενόχλητοι να τις αναπτύξουν, αλλά για ένα ιδιωτικό σχολείο τα πράγματα είναι, νομίζω, πολύ χειρότερα. Όχι μόνο γιατί έχουμε μια καραμπινάτη εξαπάτηση των γονιών όσο γιατί ένα καλό και ισχυρό ιδιωτικό σχολείο δεν έχει καμία απολύτως δικαιολογία. Εκεί που ο διευθυντής ενός δημοσίου είναι ανυπεράσπιστος απέναντι σε τραμπούκους και τους, αντίστοιχου επιπέδου, γονείς τους, ένα μεγάλο ιδιωτικό έχει την ισχύ να προστατεύσει και το προσωπικό του αλλά και τους μαθητές του. Εκεί που στο δημόσιο μπορεί κανείς να αναγνωρίσει το ελαφρυντικό του φόβου, στο ιδιωτικό μπορεί μόνο να διακρίνει το επιβαρυντικό της απληστίας.
Σε κάθε περίπτωση, μου φαίνεται εγκληματικό να μη μαθαίνουμε τα σχολεία στα οποία αφήνονται να αναπτυχθούν ανενόχλητες εγκληματικές προσωπικότητες βάζοντας έτσι σε κίνδυνο τις ζωές των υπολοίπων μαθητών. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η «διακριτικότητα» είναι το βούτυρο στο ψωμί των ανήλικων εγκληματιών και των άθλιων γονιών τους. Και μπράβο τους.
8°
