Η κακοποίηση του σκύλου στην Αράχωβα, ο κίνδυνος για ζώα και ανθρώπους και η απαραίτητη άμεση σύλληψη του δράστη
Πριν λίγες ημέρες στην Αράχωβα ένας συμπολίτης βασάνισε μέχρι θανάτου έναν σκύλο βιάζοντάς τον με αιχμηρό αντικείμενο. Κάθε μέρα που περνάει και ο συμπολίτης αυτός κυκλοφορεί ελεύθερος είναι μια κακή μέρα όχι μόνο για την Αράχωβα αλλά και για όλη τη χώρα. Κι αυτό δεν χρειάζεται να είσαι φιλόζωος για να το καταλάβεις.
O συμπολίτης αυτός, όπως συνήθως συμβαίνει με τους κακοποιητές, δεν βασάνισε ένα ζώο. Βασάνισε κάποιον πιο αδύναμο από αυτόν. Κάποιον ανυπεράσπιστο. Έκανε το άρρωστο κέφι του εκεί που μπορούσε και στην πρώτη ευκαιρία θα κάνει, αν δεν το έχει ήδη κάνει, το ίδιο κέφι σε έναν άνθρωπο που θα είναι αδύναμος και ανυπεράσπιστος και θα τύχει να βρεθεί στον δρόμο του. Ακόμα κι αν δεν δίνεις δεκάρα για τα ζώα, καταλαβαίνεις ότι το να συλληφθεί ο δράστης είναι καλό και για τους ανθρώπους.
Εδώ δεν μιλάμε για εγκατάλειψη ζώου ή για την κακομεταχείριση στο πλαίσιο μια εργασίας (και τα δύο βεβαίως είναι ποινικώς και ηθικώς κολάσιμα), μιλάμε για βασανισμό μέχρι θανάτου. Μιλάμε για κάποιον που ακινητοποίησε τον σκύλο και του έβαλε κάτι αιχμηρό στον πρωκτό ηδονιζόμενος με τον πόνο του άτυχου ζωντανού και τους λυγμούς που, παρά το δεμένο στόμα του, θα ακούγονταν. Μιλάμε για έναν άρρωστο ο οποίος πρέπει να ζήσει μακριά από ζωντανούς οργανισμούς για το υπόλοιπο της ζωής του. Η πιθανή θεραπεία του είναι δευτερεύουσας σημασίας και σε κάθε περίπτωση δεν προηγείται της προστασίας της κοινωνίας από την παρουσία του.
Και είναι σημαντικό η μικρή κοινωνία της Αράχωβας να ξεκουνηθεί από τη νεοπλουτίστικη μακαριότητά της και να βοηθήσει. Όχι από ευαισθησία, ούτε για να απαλλαγεί από την ένοχη συνείδηση που κάποια μέλη της μπορεί να έχουν, αλλά για αυτοπροστασία. Κάποιος που βασανίζει ένα ζώο μόνο και μόνο για την απόλαυση του βασανιστηρίου αργά ή γρήγορα θα το κάνει σε άνθρωπο. Και ξέρετε ποιοι είναι οι πιο απροστάτευτοι άνθρωποι, έτσι δεν είναι;
Αν το τέρας της Αράχωβας δεν συλληφθεί και δεν απομονωθεί, το επόμενο θύμα του δεν αποκλείεται να είναι ένα παιδί. Κι αν δεν σας νοιάζει η τύχη ενός σκυλιού, φαντάζομαι ότι κάπως θα ενδιαφέρεστε για την τύχη ενός παιδιού. Και ίσως σιγά σιγά να καταλαβαίνετε ότι αυτός που σηκώνει χέρι για να βαρέσει, αυτός που του αρέσει να προκαλεί πόνο, αυτός που βασανίζει κάθε τι πιο αδύναμο βρίσκει στον δρόμο του δεν είναι απλώς ένας διαταραγμένος άνθρωπος. Είναι κυρίως ένας άνθρωπος επικίνδυνος για τους άλλοις ανθρώπους. Δηλαδή επικίνδυνος για όλους εμάς. Και μπράβο μας.
